Tajikistan! Een koekje van ander deeg!
7 milj. inwoners. De hoofdstad is Duchambe, nuttige informatie voor pubquiz of 2 voor 12. Veel armer, huizen die heel graag een likje verf en wat onderhoud zouden willen, een aardige hoofdweg, maar een keer afslaan en je rijdt op keien, modder en kuilen, auto’s veel ouder, mensen meer ingepakt en bedekt.
Het land hoorde tot 1990 bij de Sowjet Unie en raakte daarna 7 jaar in een burgeroorlog verwikkeld. Het conflict: ofwel zwaar Islamitisch worden, zoals Afghanistan en Iran, ofwel meer ruimdenkend. Na 7 jaar is er een soort pact gesloten, 70% voor meer vrijheid, 30% Islamitisch. Het land was dus in 1999 nog een totale puinhoop met 70% werkloosheid, grote delen bemijnd en een slechte relatie met de buren, Uzbekistan, China en Afghanistan. Na die oorlog moest de opbouw beginnen, maar ze hebben geen olie of gas wel goud, uranium en wijn maar het land is ook voor 93% bedekt met bergen! Nu 20 jaar later gaat het beter, nog 30% werkloosheid, wat de helft is van wat het was en er is veel energie in toerisme gestoken. Dat goud wordt oa gebruikt om de voortanden te vervangen. Tandartsen zouden de tijd van hun leven hebben hier, want de tanden, zowel bij kinderen als volwassenen is een gruwel. Ik zou graag een foto van zo’n goudbedekt gebit willen maken, maar de dames laten zich niet fotograferen.
Wij zijn vrijdag 31 mei aangekomen. Weinig problemen aan de grens en meteen naar de archeologische opgravingen van Sarazm gebracht. Sarazm dateert van 8000 tot 2000 voor Chr., 5500 jaar oud. Er woonden toentertijd 8000 mensen in het bronzen tijdperk. In die tijd was het al een stop van de zijderoute, toen tinroute genoemd. Er wordt nu hard gewerkt, want er is nog heel veel onder de grond.
Toen we verder reden naar de stad Penjikent, ging de auto kapot, de V- snaar en ook al is Penjikent een aardig grote stad, een V-snaar moet van 270 km verder komen. Wij werden onder de hoede van een nieuwe gids gebracht en een andere chauffeur. Na een bezoek aan de bazaar, waar wij de hoofdattractie waren, zijn we verder gereden naar Padrud.
Padrud ligt midden in het gebied van de 7 meren, meren met een fantastische groen- of blauwturquooizen kleur.
Het verhaal gaat, dat je, als je het 7de meer bereikt, eeuwig geluk zult hebben. Ons guest house ligt tussen meer 4 en 5 en ik weet niet of dat eeuwige geluk alleen komt, als je van 1 naar 7 loopt of dat het ook telt, als je bij 4,5 begint en dan naar boven loopt. De meren liggen boven elkaar, meer 1 op 1598 meter en meer 7 op 2400 meter.
Wij begonnen vandaag onze hike op 1800 meter en moesten 10 km afleggen en 600 meter stijgen in zwaar K- weer. Om naar boven te klimmen, hadden we 3 uur nodig en 2,5 uur om terug te lopen en helaas regende het 5 van de 5,5 uur! Het was zwaar, weg met modder en stenen, doorkliefd met beekjes, uitlopers van watervallen, maar wel heel indrukwekkend, heel ruig landschap. Of ik eeuwig geluk zal krijgen, vraag ik me af, maar ik was wel héééél gelukkig, toen we bij het zevende meer waren, want ik was de wanhoop nabij.
Onderweg passeerde ons 1 auto met luie toeristen en die auto, Nol! was een Lexus, maar ook zo’n geweldige auto kon niet naar boven rijden en in plaats van verder te lopen, keerden ze om. Slappe hap! Niet alleen ik vond het zwaar, maar Bengt ook, die na een bier, in een soort coma raakte. Het bleek achteraf, dat hij weer eens last van hoogteziekte had.
Nu nog even over de accommodatie. Ik geloof niet, dat het in de range van de sterren past, maar hier in deze omgeving, is het waarschijnlijk top. Gedeelde badkamer met 2 andere kamers, 2 bedden en een stoel en maaltijden in een gemeenschapskamer. In de badkamer van ong. 3 bij 3, staat de toilet middenin de kamer als een soort troon en aan de zijkant een miniwastafel en een bad met douche, maar wel warm water.
We zijn omringd door bergen en dat maakt het behoorlijk fris. Ik heb vannacht in mijn nachtpon met vest geslapen, maar ik was blij en moe, maar ook trots dat we de hike konden maken in deze ijle lucht.
Morgen gaan we weer verder naar een andere plaats in dit land, waar ze hopelijk internet hebben, want dat moderne verschijnsel is hier nog niet doorgedrongen. Vandaag dus naar Khojand, de tweede stad van Tajikistan. We gingen over een hoge pas en hebben ook een stop gemaakt voor weer een bazaar en een oude en nieuwe moskee. Op de bazaar hebben we iets heel bijzonders gezien, wat een heleboel luiers, Trudie!!!, scheelt. In de babybedjes zit in de bodem een gat en dan koop je een soort pijpjes, een met een tuitje voor een jongetje of een met een spleetje voor de andere sexe. Je wriemelt het piemeltje erin of manoevreert de spleetjes samen en bindt het vast. In het gat gaat een bakje en dat vangt dan alles op. Ik heb de pijpjes gekocht ter illustratie en ook een foto. Bizar, maar onze gids zei, dat hij het ook zo had gedaan met zijn kinderen.
In Khujand zijn we in een kabelbaan gegaan, die over de rivier naar het moderne deel van de stad ging. Eerlijk gezegd vond ik het, om met Thor te spreken, een ‘beetje eng’, want hij stopte steeds als er mensen in- of uitstapten en dan bungelde je daar met wind in het luchtledige, maar we hebben het overleefd en een leuk beeld van de stad gekregen.
Dit was alweer het laatste van Tajikistan, op naar Kirgizië, maar eerst lekker douchen en haren wassen, want dat was in het vorige etablissement niet echt mogelijk. Niet alle foto’s komen binnen. Ik probeer ze later bij te voegen.

Geschreven door Monique.op.pad