Ik word voor de wekker wakker. Dat heb ik nou nooit in de winter. Het is 7.30 uur. Simone smst me net niet wakker. Is het echt al 7.30 uur. Ik hoor niks, het is donker. Geen bedrijvigheid, geen geluiden, helemaal niks. Ik besef me wat me altijd zo zwaar valt 's winsters: opstaan. Meestal doen geluiden koppelen aan leven, het leven moet je nu toch echt zelf starten. Niks zet me aan tot bewegen meestal. Nu wel, ik sta graag op, heb volop energie op deze 20e januari. De tweede dag na de depressiefste dan van het jaar. Dat heb ik gister twee keer horen zeggen. Goede timing for a come back, haha!
Ik sta op en zet in mijn pyjama de tv aan. Bruin brood en beleg van ma meegekregen, mmm! De voorgenomen rek- en strekoefeningen start ik op mijn gemak en pak weer wat dozen uit van zolder.

Regelmatig gaat mijn telefoon: Angela en Irene volgen vandaag ook met een welkomst sms, zo leuk! Ook Elvira, Petra, Shelly, José en Saskia weer, Mette en Rianne laten zich deze week horen. Ja, daar kom je toch graag voor thuis dringt het nu echt tot me door.

Alice belt of ik een bakkie kom doen. Ik pak een douche en herinner me dat ik net in een notitieboekje gelezen had wat ik voor mijn vertrek genoteerd had:

• Hepetitus B nashot halen;
• APK keuring, september 2009;
• Creditcard terugbrengen;

Ik moet Alice dus bellen dat ik niet naar haar toe kan komen met de auto en de fiets staat bij mijn ouders, want die had Jochem afgelopen maanden graag geleend. Alice komt een bakkie doen. Ingrid wisselt haar later af.

Is het alweer 17.00 uur? Jeetje! Ik rij met Ingrid mee en haal thuis mijn fiets op, nadat ik weer aan kon schuiven bij pa en ma aan tafel. Jochem is er ook en we eten sweet and soure met rijst. Goh, wat had ik dat gemist, heerlijk! Even op internet, want die moet ik thuis nog aansluiten.

Later rij ik naar huis. Welgeteld 1 auto met een teken van leven. Verder helemaal niks, niente, nada, nothing...niemand op straat. Dooie boel, ongelooflijk!!! Echt bizar!

Geschreven door Loes