Na een heerlijke Boay (pomelo) gepeld te hebben kwamen we rond 6 am aan op het treinstation in Bangkok. We hadden nog geen idee hoe de aansluiting zou zijn naar Rachanaburi. Wat we wel wisten is dat we toch de foating market wilden zien. Zeker nu Laura daar een drieluik van heeft gekocht.
Zo snel mogelijk dus naar de southern busterminal om daar een bus te kunnen pakken naar Damnoen Floating Market. De TukTuk drivers stonden ons blijkbaar al op te wachten met hun veel te hoge prijzen naar ons idee (as allways). Afgedongen naar 150 Bath..en toen verwezen ze ons naar een /pink/taxi? Ook goed, dus met de taxi voor 150 de busterminal gevonden. Toch gek dat de bus- en treinstations niet bij elkaar te vinden zijn hier, part of the experience zullen we maar zeggen. Ook op het busstation wisten ze van ons bestaan af blijkbaar. Nog geen drie stappen uit de taxi gezet te hebben werd ons al een busticket aangeboden. Drie stappen verder zaten we klaar voor de rit naar Damnoen. Al met al geen uur geduurd en we hadden er zeker meer tijd voor uitgetrokken.

De twee uur durende rit was slapen, lezen en slapen. Ah, we zijn er. Alle bagage uitgeladen, op onze rug gehangen en warrempel...we werden weer hartelijk ontvangen. De boot stond al klaar, maar eerst even naar het toilet.
Met backpacks, souvenirpacks en dayback de boot ingestapt. De floating tour kon beginnen. Deze markt is toch weer anders dan die in Zuid Vietnam. Daar maak je deel uit van het dagelijkse leven aldaar. Hier was het met name ingesteld op de toerist met al zijn souvenirs en hoge prijzen. We hebben genoten van het afdingen, dobberen, de springrolls en de nog lekkerdere coconotmilk, /he Laura?/ Alles is te koop op het water vanaf een andere boot.

Echt super, zeker toen we met hoge speed terugvaarden naar de startplek. Alwaar de taxi gereed stond voor ons. Niet te geloven. Het voelde voor mij wat te opdringerig en ik wilde het daarom liever niet instappen. Te voet gingen we op het backpackersavontuur waarvoor we toch een rugzak op onze rug hebben zitten, niet? Bij een touristinformation office had de man met name het antwoord: 'Sit down, no worries, moment please'. Nothing more, but... wait? Hij zou een taxi regelen ofzo? Zonder dat we onze backpacks weer afw wilden zadelen stonden we weer buiten. Er reden wat pick-ups langs. Bij het aanhouden van de eerste de beste bleek een lift naar de bushalte slechts 20 Baht te zijn. Prima!

Zeker prima toen bleek dat het zeker een half uur rijden was. De man zonder tanden en fantastisch bak nog even vastgelegd voor het stoplicht en de bushalte na wat zoeken uiteindelijk gevonden. Voor zo'n 60 Baht bracht de bus ons naar Ranchanaburi, het treinstation.

We hebben even gedacht om het strand van Hua Hin vanmiddag te bezoeken, in plaats van hier drie uur vertoeven, wachten op de trein. Echter was dat wat teveel van het goede. Liever in ene keer naar Chompung, dan weer openbaar vervoer hoppen. Onderweg zijn is weer even klaar.
Een internetcafe in na een /Safety food, taste good/ lunch. De Thai jeugd brengt hier heel wat playinggame uurtjes door op een zondag zagen we. Het boeken van een hostel voor op Ko Tao is niet gelukt, dus even socializen dan maar.

De trein kwam te laat, pfff...maar prachtig om te zien hoe de trein niet een station inrijdt, maar en restaurant. Als de eenmaal bijna gestopt is springen de verkopers met manden take-away food de trein in. De kinderen slepen vervolgens nieuwe manden aan. Water wordt verkocht door de ramen. De trein schoof een stukje op, zodat het einde van de trein ook gevoerd zou kunnen worden /en/ wij onze wagon konden instappen.

Het was weer een slaaptrein. Op onze plek zaten al mensen, dus na een korte wissel geregeld door de conducteur kregen we onze plekjes. Raampje open, boekje erbij en ....oh, het wordt speeddaten. Om de 10 minuten kreeg ik een ander familielid tegenover me te zitten. Wat gezellig.
De verkopers riepen om de zoveel minuten nog net geen /verse vis/, maar het zou zomaar kunnen in Thai.
De bedden werden opgemaakt. /Bedden?/ Die hoeven wij niet. Toch werden we vriendelijk doch dringend gevraagd op de bovenste verdieping verder te kletsen. Ik lag gelukkig rechts, Laura lag links boven een charmante ruftende oudere dame. Gelukkig staat de fan aan :-s

Rond 21 uur zou de trein aankomen in Chumpon, dus we stonden er klaar voor. Niet alleen wij. Een Amerikaans verloofd stel had het zelfde plan. Rond 22 uur kwamen we aan.
Een mevrouw stond op ons te wachten om een kamer en boattrip aan te bieden. Na wat wikken en wegen akkoord gegaan. Zeker toen er een kamer voor slechts 100 Baht was. Het kon dus wederom cheaper. We kozen voor de Catamaran :-o klinkt goed ey. Tja we willen morgen zo snel mogelijk op het strand liggen.
Met een free TukTuk naar het guesthouse geTukTukt. Inchecken in een soort office waar een slaapzak dubbelgevouwen naast een matras lag was snel gedaan. Douchen en internet checken voor de slaapplaats op Ko Tao nog sneller.
Weltrusten, de wekker staat op 5 am.

Geschreven door Loes