De bus naar Koh Chang moest eerst langs de grensplaats Poipet. Ik zou weer een weer relaxen voor de boeg hebben. Stiekem had ik meer zin in weer's wat avontuur. En tja, dan zijn er genoeg avonturiers in de bus te vinden.

Vet opgestapeld in de bus, alle backpacks in het middenpad, knieen in mijn nek...zo raakte ik aan de praat met Allen en Wanna. Zij is Thais, hij is oorspronkelijk een Engelsman. Hij woont al 20 jaar in Thailand en jaarlijks wat maanden in Engeland. Vermaakt zich met sleutelen aan auto's en zij is tuinier. Hij vertelde me maar wat graag over het Thaise cultuurtje en het vervoer naar....een ander eiland dan gepland. LIsette wilde graag naar Koh Tao, mooiere duikplaats, dus nu ik toch zin had in avontuur...mijn plan gewijzigd. Mijn halve busticket overboord gegooid en met mijn nieuwe /mum and dad/ het avontuur opgezocht. Echt bizar vriendelijk, was bijna met ze mee gegaan, haha!
Naast me zat een Duitse meid die Engelse les geeft in Bangkok. Leuk om van haar de commmunicatieve cultuurverschillen te horen. Tja, hoe moet je dat nou uitleggen aan Europeanen? Dat was haar taak gelukkig, maar herkenbaar was het zeker.

Nadat we wandelend de grens over gingen, veel te veel gepind bij de pinautomaat. Ik had stiekem gehoopt dat ik met USD kon betalen hier. Nee dus, Thailand is toch weer anders dan de andere twee bezochte landen. Ook moet ik in Bangkok naar de ambassade om mijn visum te verlengen. Op internet vond ik dat ik 30 dagen had, maar het zijn er 15 bij de grensplaats.
Toen we de truckbus (geen idee hoe ze het hier noemen) moesten betalen, bleek pas hoe goedkoop het hier is. Slechts 10 Bhat voor deze 3 km :-0 Nu wist ik zeker dat ik teveel gepind had, haha! Laura, 200 Bhat is 4 euro hier, dus pin niet teveel, we kunnen nog wel even op mijn money teren denk.

Net op tijd bij treinstation aangekomen. 28 Bhat voor een rit van 3 uur. Net voor 2 pm een lekker eerste Thaise take away lunch geregeld en mijn toch weer zware backpack op de bagagerekken getild. Bizar als je hier de werkende vrouwen op de bankjes ziet. Net kleine winkeltjes in de wagon. En ze ijsberen door de trein om hun marktwaar aan de man te brengen. Ook de vele moeders, kinderen (altijd zonder kinderwagen en heb nog geen speelgoed gezien voor Aziatische kinderen).

16.30 uur gearriveerd, avontuur kan beginnen! Plan A: tourist office. Helaas, het begint een beetje op de middle of nowhere te lijken voor een Europese tourist...en dat in een stad!
Plan B: een hotel met internet dan. Een paar meiden op straat hielpen me de TukTuk driver (de TukTuks zijn het eerste verschil dat me opvalt, anders dan in Cambodja) te vertellen dat ik een hotel zocht. Ergens afgelegen bleek een hotel zonder internet te zijn. Twee hotelletjes verder zag ik de plek wel zitten, want een goed Engels sprekend stel op een winkelhoekje had heerlijke koffie. Internet aan de overkant. Internet, waarom? Nou, in mijn Lonely Planet staat dit plaatsje niet beschreven, laat staan een kaart of een manier om naar het National Park hier te komen.

De vriendelijke man (Chris uit USA) en zijn Thaise vrouw konden me het een en ander uitleggen. Chris is hier nu zo'n 9 maanden. Heeft huis en haard verkocht om hier zijn leven te leven. Heeft geen hartproblemen meer en is kilo's afgevallen. Heeft altijd al veel gevoeld voor Azie, feels like home. Vroeger twee Japanse vriendinnen gehad en is toen op zoek gegaan via een Thaise/ Westerse datingsite en is zo verknocht geraakt aan Thailand.
Hij belde John voor me. Hij heeft een resort vlakbij het NP. Dat klinkt goed. Helaas was de prijs wat minder. 1000 Bhat, ik ben nog niet helemaal in dit geld, maar weet wel dat dat veel is, alhoewel een zwembad wel als muziek in de oren klinkt!

Chris zou me vanavond met de scooter naar Johns pizzeria brengen, maar in plaats daarvan zet zijn vrouw me, als ze naar werk gaat, op een plek waar ik een motorbiketaxi kan vinden. Op een markt een geimproviseerd dinner gevonden en een expresso gedaan bij Chris op de hoek.

Geschreven door Loes