Een goed teken: ik heb goed geslapen, of het komt dat ik zo moe was of de lift voelt goed. In elk geval, zonder twijfel mijn bed uitgestapt om Jorien gedag te zeggen, breakfast te nuttigen in de o zo gezellige familiaire keuken. Op naar de Coles supermarkt om me op het eventuele bush campfire dinner voor te bereiden. Blikje hier en daar en wat vitamines ter compensatie uit de schappen gepakt en vlot naar de kassa geslingerd.

Tja en dan maar wachten op de lift: /zou hij komen, gaan de anderen inderdaad wel mee, is het nou wel zo verstandig, of wordt het een beetje teveel van het avontuur/. Naja, verstand op nul en...JA, daar is tie. Die herken je uit duizenden, althans ik hem. Hij mij in elk geval, hij reed me gewoon voorbij. Een U turn bracht ons eerste contact goed. Ter plekke zijn campervan voor zien van een vlotte housekeeping en ik maar toekijken (ook wel eens lekker). Mijn bagage paste gelukkig. Oooh, zijn vriendin ging bij nader inzien toch niet mee (als dat Duitse meisje (Julia 18 jr. uit Munchen) dan maar mee gaat /anders gaat het toch een tric lijken/). Ja, gelukkig, maar ze was wel wat laat.

Via zijn zus (zijn familie woont voornamelijk in Adellaide) om foto's af te gooien, water te tappen en meteen maar even voor een toiletstop (weet niet of het door de spanning kwam (viel mee hoor), maar het was in elk geval een uitstekend moment het ozzie huis van binnen te bekijken)...op naar Flinders Range.

Via Clare en het prachtig groene en paars gekleurde gebied doorcrossed terwijl we interessante gesprekken hadden met zijn drietjes voorin. Tja en dan verlang je wel naar een wijntje als je al die druivenplantages ziet. Onze Drew stopte bij een culinair/ posh uitziende wijnproeverij mmmmmm.... Chocolaatje gekocht (had net een 6 pack bier gekocht die Drew helemaal niet drinkt :-s) om niet helemaal /fout/ over te komen, alhoewel....!

Via het plaatje Clare, /Laura/ (moest /weer/ ff aan je denken Lau, haha) en Melsone voor lunch op naar Flinders Range dus. Daar waar we zonder enig probleem met onze in 1988 in elkaar geflanste Car een prima campingplaatsje konden vinden. Een en al het bord 'No camping and campfires' negerend...tja, wij vertrouwden volledig op onze Drew...het komt vast goed...dit is avontuur...met zijn drieen, oeps vieren, in the middle of nowhere, als dat maar goed komt!

En toen, de landeigenaar /die kennelijk het bord had geplaatst/ kwam oppervriendelijk even een praatje maken. De toch ietwas gespanne Drew toonde zich zeer relaxt ter respons en beloofde dat we geen rommel achter zouden laten....en die autostoel die er al lag zullen we weer netjes terugplaatsen op de plaats where found....maar die ga ik zeker wel gebruiken vanavond.

Tent opgezet (thanks Jose), luchtbed opgeblazen, slaapzak uitgerold en voila...het vuur was reeds aangestoken. Daar waar ik zeker een half uur over deed, deed hij het in een knipoog...grrr. Ieder zijn eigen potje kokend. Echter, Julia had alleen warme pap bij zich (tja, wist zij veel), dus eerlijk zullen we alles delen.

Wat een avond, wat een gesprekken, wat een wind, vuur, muziek, ...heerlijke autostoel en mood!
Drew was maar wat blij met onze luisterende oortjes. Zijn hele ziel en zaligheid even bloot gelegd. Zijn vrouw die van hem af wil, zijn dochtertje die hij zo graag wil zijn als hij aankomt in Alice, de film die hij maakte voor zijn dope smoking ex. En dan zijn hele familiegeschiedenis. Zijn moeder die van de /stolen generation/ is. Zijn oma die dus aborigional is. Al met al...niet echt slaapverwekkend.

Zwijmelend en genietend van deze bushervaring in slaap gedommeld om zeker vijf keer te ontwaken om mijn luchtbed weer op te pompen. Ik voelde me de prinses op de erwt deze nacht, jammer dat we geen plekje in het gras hebben opgezocht...ieder steentje staat nog steeds in mijn heup gegrift. Die mat van mij heeft Australie dus niet overleefd. Alhoewel, ga nog een poging wagen deze te fixen.

Wordt vervolgd.

Geschreven door Loes