Op de hoek van de straat vonden we een standje met PadThai achtig ontbijt in een palmblad gewikkeld. Ook de fried- /weet niet wat het is-snacks/ hebben we uitgeprobeerd. Een vet, maar gevuld ontbijtje op de straat beviel ons wel. Vooral omdat we ook op onze laatste centen moesten letten deze laatste dag met Kips.
Op een andere hoek vonden we wat fruit en een Lao-oreo coffeeshake, mmm.

Te voet, op naar Royal Palace dus. Onderweg een schattig marktje overgestruind. Ze verkopen hier mollen, dikke kikkers, we dachten het ondertussen wel aardig te kennen, maar zijn dit echt mollen?
De Royal Palace koste maarliefst 30.000 kips each. Daar hadden we geen geld voor over. Laura had meer zin in een Laotiaanse massage en ik ging internetten.
Dat internetten viel in het water. Maarliefst 3 keer stroomuitval in een uur. Na een kleine twee uur geduld te hebben gehad, toch maar besloten dit te laten voor wat het is. Heb met nog wel vermaakt met Marion, spontaan praatje doet de tijd toch altijd weer vliegen.

Laura kwam ondertussen weer terug met erg flexibele kuiten, hopen dat dat morgen ook zo voelt :-s We hadden vandaag echt zin om nog even het vakantiegevoel vast te houden. Lekker struinen over deze straat en neerstrijken op een terras met een theetje en de cakejes die we onderweg hadden ingeslagen.

Na een spelletje wilden ik mijn nagels toch een onderhoudsbeurtje geven. Op zoek gegaan naar iemand die met een mandje nagellak op straat op zoek is naar costumers. Die vonden we in een marktstraatje. Ze was al bezig met iemand, maar wij mochten zowaar, ongevraagd, zelfs voor. Da's aardig! Tja en dan, welk kleurtje. Nu ik toch als kermit de kikker wordt aangekeken, leek mij groen wel eens leuk voor de afwisseling. Na een leuke kermit de kikker foto, /want ik hou blijkbaar erg van groen als ik mijn backback doorneem/, een overlevingspakketje ingeslagen voor de nachtbus.
Na een douche werden we rond half vier opgepikt door een TukTukdriver. Die bracht ons netjes naar het busstation.

Ja, dat moet hem toch zijn, onze bus. Vol met local people, motorbike op het dak, waar onze backpacks snel volgden. Hilltribe (bergvolk) mensen en nog 5 andere backpackers. De stoelen konden niet naar achteren, de knieen hadden gelukkig genoeg ruimte. Dit moest toch wel gaan dachten we.
Oeps, de motor ging aan. Gaat deze ons echt naar de grens brengen in 13 uur? RRR rrr RRR rrr RRR rrr RRR rrr... een schietgebedje leek ons geen overbodig gedoe.

De /sun/ werd ge/set/ en MP3 kon aan. Nee he, Laura haar MP3 deed het niet meer. Wat een fantastische rit gaat dit worden zeg. Hopen dat de batterij gewoon leeg is, anders.... Ze heeft het even van zich afgeschreven in haar dagboek en genoten van de wind in de haren en de uitzichten op de bergen achter de armoedige dorpjes.
Onderweg stopten we regelmatig om /nog meer?/ mensen op te pikken. In het middenpad werden plastic krukjes geplaatst om iedereen te kunnen laten zitten. Kinderen op schoot slapend in zo'n hangzak. Langzamerhand gingen bij ons de shirts, sjaals en vestjes aan. Brrrr, hoe kan het hier ineens zo koud zijn. En dat zonder een airco bus geboekt te hebben.

Met een over/bolle/ bus hebben we een avondstop gemaakt voor het dinner. Ehm...dat zag er weer schmutzig uit zeg. Het werd weer wat rijst met suiker en soyasaus! En als kers op de appelmoes een gefrituurde krekel en enorme maai. MMM, smaakte nog best goed.

Middernacht een heel gesprek gehad over de armoede hier. Hoe kijken ze naar ons als toerist. Kunnen wij hier niks meer betekenen? Moeilijk alles helder te krijgen, want wat zit de wereld toch raar in elkaar. Wij met opblaasbare kussentjes, fototoestel, MP3 spelers, tas met spullen om het maar zo confortabel mogelijk te houden in deze primitieve toestand. Maar als we dan links kijken zitten daar hele gezinnen op twee stoelen. Geen tas, water, voedsel, ... niks eigenlijk. Dat voelt zo verschikkelijk verwend.

Midden in de nacht konden ook de dames een toilet stop krijgen. Of was dat toch omdat er een band verwisseld moest worden? Welja, was die lek dan? De hond in het hondenhok kreeg meteen ook wat frisse lucht. Met een gevoelstemperatuur van -10 hebben we daar staan toekijken. Een uurtje later konden we de bus weer in. Een beetje opwarmen en wat slaap proberen te pakken. Rechtop zitten ging hem voor mij echt niet worden en zei tegen Laura: 'Dit moet gewoon anders kunnen!' Zo belandde ik dus aan haar voeteneind horizontaal met mijn voeten in het voetenpad. Laura had daarentegen de twee stoelen om languit de slaap te vatten. Dit ging best aardig. Echter bij elke stop meteen in de benen, want menig volk moest in of uit wandelen. Onze spullen met ons leven bewaakt natuurlijk, want ik weet hoe het kan gaan met camera's in local transport.

Het was ochtend!

Geschreven door Loes