Na een nachtje gedroomd te hebben over alle camera's die ik heb gezien deze ochtend meteen een fijne apparaatje in mijn eigen schoen gestopt om het Sinterklaas gevoel er een heel klein beetje in te krijgen! Eigenlijk besefte ik het pas na de aankoop dat het 5 december was, haha.

Niet gek om eerst een camera te regelen voor het bezoek aan de Royal Palace. Mooie kiekjes al zeg ik het zelf.

Deze dag ook meteen een fotoreportage gemaakt van de laatste paar dagen waarin in ik moois heb bekeken.

Ik had de andere kant van de rivier nog niet gezien. Een motordriver vroeg ik om me daar te droppen. Eenmaal over de brug maakte ik een wandeling. Lekker is dat, dan komen de spontane dingen pas echt. En dat bleek wel. Nooit gedacht dat ze hier een soort zaterdagmiddagclub hadden. Volleyballen, bioscoop (twee tv's en theeleutende clubjes vrienden), biljart/pooltafels of lekker hangen in de hangmatbar. En dan heb ik het nog niet eens gehad over jeux de boules. Wat een gezelligheid. Ik bekeek hun, zij bekeken mij tot ik verder liep naar een onwijs druk hoekje. Gasten rennen hier stukjes met de motorbikes of auto's mee. Geen idee waarom. Er was een bakkerij en een paar volgeladen wagens. De lekkere broodjes verleidden me om ze te verlossen van hun vitrineplek. Op een plastic stoeltje proberen te ontdekken waarom die gasten met de voertuigen meerenden. Ondertussen gingen andere lui hun waar aan stokjes aan de man brengen door het raam van de auto's heen. Het viel niet mee om de auto eerst rustig uit te stappen. Wat een conditie moeten die kooplui hebben zeg.

Na een tijdje ontdekte ik waarom die gasten meerenden. Ze wilde busjes vullen met passagiers. Ze renden met name mee met mensen die een tas of koffer bij zich hadden. Aha, tja, da's ook een manier om je bus te vullen, haha. Of wilden ze alleen de bagage dragen voor een bedrag? Ik kon ze het niet in het Engels vragen, maar dit hoekje was bizar bedrijvig deze zaterdagmiddag.

Aan het einde van de dag weer naar de Lakeside. Dit keer lekker gewandeld, want die conditie van mij...pfff! Eerst een bootticket regelen voor morgenochtend, want wil dan toch wel's naar Siem Reap om Angkor Wat ietwat verderop te kunnen vastleggen. Tja, je hebt een camera toch niet voor niets ;-). Helaas was de ticketoffice bij de haven al dicht. Dus ik dacht, ik ga gewoon de volgende ochtend zelf op tijd naar de haven, scheelt misschien ook nog wel wat centen. Ze zeiden dat het dan zelfs duurder zou zijn. En weer, moet ik ze nu geloven? Ik zal het morgen wel zien.

Op een kneuterig terrasje op de smalle drukke straat een sweet en sour maaltijd met shrimps besteld. Mijn boek tevoorschijn gehaald en al gauw kwamen de eerste jonge boekenverkoopstertjes hun leeswaar showen. Dit keer een lief en beleefd ventje met een dosis humor ook. Dit deed mij een boek kopen, vooral ook omdat zijn Engels zo goed was. Ik stelde hem meteen de vragen die ik in de afgelopen dagen al onbewust had voorbereid. Hij was 10 jaar en gaat 's ochtends altijd naar school. Dit is zijn bijbaantje, een deel gaat naar zijn moeder. Die regelt naast de gewone basisschool ook Engelse les. Deze jongen had het zo slecht nog niet, maar deed echt zijn best om bij te verdienen. Rond 9 a 11 pm gaat hij naar bed. Andere kinderen in de straat konden soms pas naar huis als ze genoeg hadden verkocht, tja en dat is soms heel laat.
De ober kwam erbij. Hij kon het ventje aanvullen met informatie en zei dat deze knul het wel goed had. De ober wilde maar wat graag wat Engels oefenen. Ook hij werkt voor zijn opleiding. Die krijgen ze hier niet /gesponsord/ van de overheid. Het ventje ging weer verder met verkopen en ik kletste verder met de ober (pfff, de namen weet ik niet meer, laat ik maar zeggen dat ze /of/ teveel op elkaar lijken, /of/ nooit helemaal uit te spreken zijn).

Na een tijdje had ik zin om het gesprek te eindigen. Door het gebrekkige Engels is een helder en duidelijk gesprek altijd lastig en vergt de nodige inspanning en herhaling. Hij wilde mijn emailadres om zijn Engels te blijven oefenen, de leerkracht in mij vind dat dan fantastisch natuurlijk, haha!
Een aantal TukTuk en motorbike drivers stonden meteen op van hun voertuig, maar de ober wilde mij graag wegbrengen. Echt? Nou, da's aardig!

Onderweg een gezellige avondmarkt ontdekt, met geweldige (Cambodjaanse) muziek. Ik vroeg de ober te stoppen en ik zou de rest verder wel lopen. Het podium werd gevuld met een of andere lokale muziekschool, of het was een soort talentenjacht met steeds dezelfde mensen. Ik vond het met name op een soort professionele weeksluiting lijken. Karaoke en kleurrijke, hippe en ietwat amateuristische dansers en danseressen op de achtergrond prikkelde mij om toch weer's een foto te maken.
Ook ik werd op de foto gevraagd. Onvoorstelbaar...tja, dit lange end kan lopen en leeft, haha!

Geschreven door Loes