Leuk hoor, die Laura in Azie, of het is haar Jetlag, of ze is gewoon nog in het Nederlandse ritme, maar we zijn alweer op pad gegaan. 4 Uur de wekker om de trein naar Ratchanburi. Daar waar we een taxi pakten naar het busstation. Vandaar zouden we dan om 3.30 uur de bus naar de grensplaats Chong Mek te pakken. Helaas die bleek vertrokken bij aankomst. En ja, dan weet menig taxichauffeur wel een andere oplossing. Wij wilden eerst alle opties doornemen en zeker twee tot drie meningen, mensen en balies informeren. Zo'n 20 minuten later besloten we het goedkoop en reislustig te houden. De grens bleek namelijk tot 20 uur open te blijven, alle tijd dus.

De bus kwam niet 1 uur, maar 2 uur later aan. Zo kwam het dat we dan ook echt de enige backbackers waren die rond 20 uur de grens overliepen. Gelukkig hadden we geen pasfoto's nodig. Die had Laura niet en de USDollars kwamen wederom weer van pas dit keer. We zijn er, just in time! En dan nu...welk vervoersmiddel brengt ons vandaag nog naar Pakse. Ah, daar is nog een minibus. De man van de douane hielp ons op weg. Ik heb er nog 100 Baht af kunnen krijgen. Ik denk dan, hij rijdt toch nog, dus hij is maar wat blij dat hij nog twee mensen meekrijgt. We wisten dat we 10 USD zouden moeten betalen, hij vroeg 15 USD. Ik begrijp dat het laat is, maar we kunnen afdingen altijd proberen.
Laura moet nog erg wennen aan het afdingen. Zij voelt zich er niet zo prettig bij. In de minibus daar uitgebreid over gehad. Misschien is het de ervaring in Azie dat ik er al gewend aan ben nu. Het hoort erbij. En eigenlijk bekijk ik het van de andere kant. Laura geeft liever wat gevraagd wordt en houdt niet zo van het geharrewar over geld. Voor mij is het ook een soort sport en ontdekkingsreis om het geacteer van de locals hier m.b.t. afdingen te kunnen doorgronden.
Het is Azie!

Daar waar we in Pakse op zoek gingen naar een herberg. Tja, op kerstavond kun je toch weinig anders. En echt, ze waren vol. Met pijnlijke schouders van volle back- en frontpacks sjokten we als een ezel door Pakse. Een stal bracht uitkomst, we hadden onderdak. En konden de kerstavond onder de sterrenhemel vertoeven. Nu hopen dat de malaria mug ons niet zal vinden.

Merry Christmas, sleep well!

Geschreven door Loes