Lekker uitgeslapen, laptop op schoot genomen en vervolgens rustig aan een douche genomen. Vandaag niet te laat de bus proberen te vinden naar Kon Tum. De rekening werd even doorgenomen. De kamer 220.000 dong. Het collect call belletje van Maya werd genoteerd als 250.000 dong. Dat hebben we gelukkig tot de helft kunnen bedingen. Van collect call hadden ze nog nooit gehoord!

Deze dag begint niet echt lekker. De taxi die ons naar het bakkertje (het adres had ik op papier laten zien) zou brengen zette ons eerst af bij de verkeerde tent. 'Oh sorry, my fault' zei de taxichauffeur in vloeiend Engels. Dus poging twee, dwars door de markt, die reeds weer in /volle/ gang was, vonden we de juiste bakkerij c.q. supermarkt. En voila..26.000 dong. Haha, amahoela! Gisteren was het 10.000 dong. Plots was zijn Engels ook ver te zoeken. We zijn /nu niet gek meer/! Het was wederom zijn eigen fout. Ja, zo proberen ze geld te verdienen hoor! We hebben de rit keurig betaald met 12.000 dong! En dan heeft hij nog fooi ook!

Bij de bakkerij heerlijk ingeslagen voor ontbijt en de busrit. Met backpack en al het busstation proberen te vinden. Halverwege (zo voelde het) een politie-agent gespot. Die zal wel een woordje Engels kunnen spreken.../ook al niet/. Naja, busstation en taxi kon nog net.

Op het station werden we meteen voor de bus met een /bordje/ met Kon Tum achter de vooruit afgezet. Dit gezin, want zo leek het een beetje wilde, na het overhemelen van onze bagage meteen vertrekken. Vreemd, alsof ze op ons zaten te wachten. Het was nog voor 12.00 uur (geen idee hoe laat de bus daadwerkelijk zou vertrekken), maar dit voelde niet goed.
We hadden zojuist 100.000 dong (4 euro) betaald en vroegen om een ticket. Dat werd lastig...die lastige toeristen ook, die moeten gewoon betalen zonder gedoe. No worries, komt goed, deze bus naar Kon Tum. Dat ging ene oor in, andere oor uit, WIJ WILDEN EEN TICKET! Dit duurde zo'n 10 minuten (waarom lopen ze niet gewoon de stationshal in?), waarna we dus uit de bus stapten en onze bagage naast ons werd gedropt.

Vietnamees nummer twee wees ons de weg. Ah, een bus met Kon Tum /op het raam/ bedrukt. Dat zag er beter uit. De assistent van de buschauffeur stopte onze bagage meteen in het ruim en schoof ons een bedrag van 150.000 dong onder onze neus. Haha, jaja! Hij wees naar onze bagage, dat kost nu eenmaal geld. Nou, we konden hem vertellen dat dat niet overal zo gaat. En een ticket...tja, dat werd ook al moeilijk.
Toen toonde hij het loket. 80.000 dong. Ik wees nog even nadrukkelijk op het bedrag...grapjas. We zijn lekker bezig!

En dan, terug bij de bus...stond hij een toneelspel op te treden met een doos bagage die iemand wilde vervoeren. De figurant showde nadrukkelijk het geld dat hij ging betalen. Vervolgens werd die hele doos weer achterop de fiets weggevoerd. Grapjas, en alles met een glimlach he. Of wij dan nu even 50.000 wilden betalen voor de bagage. Nee dus. Ook dit keer vroegen wij onze bagage terug. We pakken wel een andere bus. Met in onze achterhoofd het idee dat er misschien geen een meer vertrekt. Acteertalent en tijd kun je hier goed gebruiken :-s

Een Engels sprekende broer van de assisent (ik denk assistent nummer 2 van de bus) kwam ons tegemoet. Dit is toch een teken dat ze ons toch wel graag mee willen. Okee, we hebben 10.000 dong per backpack betalen. En /dankjewel/ is hier geen gewoonte. Dat zeg je niet zo vaak als in het Engels.

Wij stapten voldaan de bus in, ze hebben ons niet weten te pakken. Bleek de bus een uur later (1.30 uur) pas te vertrekken. Whatever. Laten we het grote toneelspel maar's gaan bewonderen buiten onder het genot van wat tropische vruchten.

De rit was verder fantastisch, over de Ho Chi Minh road. Ietwat luidruchtig toeterend de gehuchten laten weten dat er een bus passerd, maar geweldige local die (nog net niet kwijlend) met zijn hoofd op mijn schouder in slaap viel. Later mijn opblaasbare kussen en MP3 muziek maar wat graag gebruikte. Zelfs de (nu wel) enorm vriendelijke assistenten die ons lokale koekjes uitdeelden en de lachende Vietnamezen die ons nogal in de gaten hielden. En de heerlijke toiletten hebben we gelukkig maar eenmalig hoeven doorspoelen.
Aan het einde van de rit de mensen gedag gezegd: Than Biet en Came An! Foto en zwaai...

In Kon TUm (reeds donker) waren we blij met de tips die Sao ons had gegeven. Het Family hotel was gauw gevonden. De kamer nog sneller en het dinner en de markt niet veel later. Vandaag op tijd naar bed, wie weet...dat gaat vast niet lukken met internet.

Al met al...we hebben de beschreven wijze les meteen in de praktijk gebracht vandaag. Wat een dag, wat een les, en wat een succes!

Geschreven door Loes