Na 12 uur slapen (/wat, 12 uur/?) onder de dikke dekens uitgekropen. Op naar de douche, wat een luxe toch weer in deze toeristische homestay! Maar zeker wel even lekker. Voor ontbijt kregen we pannenkoeken voorgeschoteld, mmmm! Ieder nachterlijk uurtje was een pannenkoek waard, lekker veel smullen!

De backpack weer op en trekken maar. De prachtige rijstvelden en buffels groeten ons terug. En, aha, daar zijn ze weer, de dorpbewoners met hun kleurige handwerk! En ze hebben ons weer weten te strikken. Heb een arm vol /zilveren/ (en dit keer wat goedkopere, ben het nog niet verleerd namelijk) armbandjes.

Tijdens het wachten op de bus had ik nog even tijd om aan Kur (de gids) te vragen wat die rode (zuigzoen)strepen in haar nek deden. Haar man had met zijn vingers in haar halshuid geknepen om zo van haar keelpijn/ verkoudheid af te komen. Gisteravond was ze nog misselijk, maar laten we aannemen dat dit helpt. Na een week zou ze van haar keelpijn af zijn.
Gister vertelde ze al dat de bruine ronde stippen op de voorhoofden van enkele mensen hier een remedie is tegen hoofdpijn. Ze verwarmen de hoorn van een buffel en drukken de verhitte hoornopening op het voorhoofd. Naar mijn idee is het vooral het verplaatsen van de pijn om er niet meer aan te denken.
Bijzondere wijze. Ik zou zeggen: don't try this at home!

Ook kwam naar voren dat Kur en alle andere getrouwde vrouwen herkenbaar zijn aan hun moeie en vermagerde uiterlijk. De mannen blijven voornamelijk thuis om te drinken. De vrouwen werken hier hard, baren de kinderen, koken voor man/lui/ en wonen bij hun schoonfamilie. De jongens blijven bij hun eigen ouders. Tja, trouwen is hier niet echt een feest voor de vrouw. Maar als je niet trouwt, dan is er een bepaalde sociale druk denk ik, dus je wilt niet anders en je weet niet beter. Bizar dat het hier zo gaat. Wat zullen ze dan van de Westerse televisie vinden?

Ah...daar was de bus. Nadat we bij het hotel werden gedropt hadden we nog even tijd om Sapa zelf te bekijken. Hier liepen alle /tribes/ door elkaar en ook hier wilden ze hun waar aan ons kwijt. Ik had dit keer echt geen geld meer, waardoor afdingen nog beter ging. Leuke sjaal erbij en terug naar hotel voor dinner om 4pm.

Op het station een aardig speeltje gekocht (dit heb ik in Saigon veel in het park zien spelen). Het is een soort veertje die je kunt overschoppen. Wij hebben het met de hand gedaan...ging stukken beter! We hadden een hoop sportief geklungel voor 5000 dong. Na een welverdiend biertje Maciek wederom gedag gezegd (elke keer treffen we hem weer, we volgen elkaar lekker), want hij had een trein eerder.

Ik raakte daarna aan de praat met een Australische Vietnamees die toen hij 10 jaar was met zijn broertje (destijds 8) op de boot de zee op werd gezet. Aangekomen in Hongkong en vervolgens afgeleverd aan Australie. Na 20 jaar heeft hij zijn ouders weer opgezocht. Zijn ouders hebben dit gedaan omdat zijn vader in de oorlog met de Amerikanen had gevochten en in een '/re-education/' kamp moest werken voor 4 jaar. Zijn opa werd opgesloten tot zijn dood, omdat hij een hogere functie had in het leger. Had dit gesprek graag af willen ronden, maar de trein begon al te zuchten.

In de cabine iedereen even vriendelijk (als een boer met kiespijn) begroet. Dit keer hebben we zelfs nog een lekker wijntje gedaan met drie Koreanen en Ester...koekjes en chipjes erbij. Gelukkig niet alle cabinegenoten zijn gruwels! De conducteur verzocht ons vriendelijk doch dringend te gaan slapen
En deze keer, er was dit keer niks te jatten, zorgeloos in slaap gevallen.

Geschreven door Loes