Natuurlijk eerst Kon Tum nog even bewonderen. De Bana bevolking was toch weer net even wat anders. Via een kinderdagverblijf, waar ze ons warm ontvingen, via de houten kerk naar het platteland. Echt je gaat minstens 100(?) jaar terug in de tijd. We hebben wederom weer een schooltje bezocht, waar ze ons soms wat twijfelachtig toelieten een foto te maken. Vaak omdat ze wat verlegen zijn, laten ze het niet altijd toe. Maar het zijn geweldige plaatjes...dat is zeker!

Verder wandelend door de Bana village, zie je ossenkarren, kinderen wandelend of met zijn twee/drie op de fiets van school naar huis. En, op de rijstenvelden ploegende ossen, stieren of buffels. Lekker even zitten en toekijken hoe dit te werk gaat. Net een museum, ik blijf het zeggen. Het enige verschil...ze spelen hier geen toneel.
Tot slot, bijna terug bij het hotel, schoten we nog even binnen bij een school. Overduidelijk lunchpauze, of beter...middagdutje. Weet je, alle kinderen liggen hier gewoon op tafel een middagdutje te doen. Dit had ik nog nooit gezien. Wat een rust en bijzonder gezicht. Weet niet of dit een goede les voor mijn eigen onderwijs is, maar het is fantastisch te zien hoe dit als deel van de dag wordt beschouwd. Goed dat we, na korte twijfel (omdat we dachten dat er geen kinderen waren) toch een rustiger kijkje gingen nemen.

In de middag, met backpack en al op zoek naar het busstation. Boes, boes, boes-station..there? En dan...you English? You English? Al wijzend: Boes? Het zag ernaar uit dat het nog wel even een stukje was, of het was omdat we onze schouders en zweetdruppels gingen voelen...dus toch maar een taxi. Meestal kom je niet van ze af, dit keer duurde het even voor we er een hadden.
Dit keer eerst via de ticketbalie, toch nog wat twijfel (110.000 Dong?), dus na wat geharrewar en vergaring van voorkennis, uiteindelijk bij de eerste balie een ticket gekocht.

Dit keer een confortabele kleine 20 persoonsbusje. De toeter hoorde je dit keer voornamelijk buiten. Prettig, want we hadden al genoeg last van het gehobbel. Ook al waren we behoorlijk brak van de vele dagen reizen, zien, reizen, zien, slapen zat er deze rit helaas toch niet in. Na Dalat tot nu...waren behoorlijk toe aan een /weekend/!

Rond 6 pm hadden we een stop. Was het tijd om wat te eten? Ja, volgens mij wel. Wat lokaal voedsel geproefd en het heerlijke toilet beoordeeld te hebben bekeken we de een en al roggelende bevolking hier ook eens. Want ze hadden ons al dubbel en dwars, van top tot teen en doorheen geobserveerd. Misschien zat er nog wat op mijn onderkin, of klungelden we teveel met de stokjes, we staan op hun netvlies, dan kan niet anders!

Rond 10 pm arriveerden we in Danang. Tijd om te informeren hoe in Hoi An te komen. De taxi prijzen wisten we het eerst..dik aan de prijs, daar moest natuurlijk wel wat vanaf kunnen, ook al was het nachttarrief. Volgens hun ging er geen bus meer, /natuurlijk/ dat geloven wij niet direct! Dus even wat informeren. Tijdje later langs de kant van de weg, inmiddels zo'n 10 motortaxi's vergaard te hebben, hielp onze redder in nood. Een meid die ons in goed Engels een en ander kon vertellen. We moesten vooral niet in de bus stappen die stopten om ons op te pikken. Zij had inmiddels al, na haar vertrouwen te hebben gewonnen, een leuk hotel voor ons in de aanbieding. Nu begon ook onze twijfel aan haar eerlijkheid. Volgens haar was er geen weg tussen Hwy 1 en Hoi An. Later, in de taxi die we voor een perfecte prijs (270.000 Dong voor 32 km) hadden bedongen, bleek er welzeker een weg te zijn op de kaart. Whatever, als we maar in Hoi An komen.

Vele hotels bleken vol, vooral die van minstens 15 USD. Nog even wat afzien met bepakking op, regen en hangende ogen...waarna we uiteindelijk de laatste kamer in een hotel konden betreden voor slechts 8 USD per nacht. Prima, prachtige dag weer.

Weltrusten!

Geschreven door Loes