Vanochtend met backpack en al de tourbus ingestapt. Meteen aan de praat geraakt met Maya uit Israel. Ook alleen op reis en was volgens mij blij mij te zien. Idem ditto natuurlijk, altijd leuk om indrukken mee te delen.
Op weg naar de Mekong Delta dus. Dan doe je zo'n 2 uur over 80 km met de bus. En als er geen bruggen zijn, dan moet je wel met de boot overvaren, helemaal geen straf al zeg ik het zelf. Onderweg nog een gezellig fietstochtje gemaakt door het tropische Delta eiland. Het is hier echt net of je de hele dag in de kas van de botanic garden loopt, vochtig heet dus. Ik dacht dat ik fietsen zo leuk vond. Onderweg wat indrukwekkend handwerk gezien. Ietwat toeristisch allemaal. Je kent het wel, dansje, proeverijtje, sit down please, do you like? Buy? Maar het blijft verbazingwekkend hoe handig handen wel niet zijn!

Coconut Candy makerij. Ze koken de cocusmelk en maken er een soort toffee-achtige stroken van. Die snijden ze in blokjes en die hopen snoep wordt vliegensvlug ingepakt met de hand. Eerst een rijstevelletje, daarna een bedrukt papiertje die je niet op kunt eten.
Winery: daar heb je helemaal geen druiven voor nodig joh. Probeer eens wat anders...slangen, rijst en cocosnoot (40%). Daar kun je natuurlijk ook wijn van maken. Ik vond het nog niet nodig om in te slaan geloof ik. En dat is niet alleen vanwege de kilo's.


Van een grotere motorboot, naar een klein gondelbootje. En daar hoort natuurlijk zo'n typisch Vietnamees hoedje bij. Die lag in de boot klaar, voor de pictures. Nou, als we dan toch toeristisch bezig zijn!

Jawel, het dansje en Vietnamese muziek erbij. Genieten onder het genot van Boi, Nieng, Dodo, Than Tieng (of zoiets). Fruit dus, daar ben ik gek op. Twee meisjes waren leuk met rietjes bezig. De juf in mij heeft dat natuurlijk even van dichtbij bekeken. Waar een reis allemaal al niet goed voor is.
Op naar de bijenkorf, genoten van de honingsnoepjes. Een meterslange en zware Cobra afgegeven voordat hij me ging wurgen. Tijd om verder te trekken met de groep.


Ondertussen meer reizigers gesproken uit de groep. Thalia uit Frankrijk en Peter uit Nederland. Beide werkten ze vrijwillig in Saigon op een school en kinderopvang. Ook een manier om de cultuur te leren kennen.
Ook een ouder stel uit Engeland, ouder...nou behoorlijk oud voor een backbacker. De man was bijna 80 en zij was 69. Je zou het ze niet geven. Dat bleek te komen doordat ze vegetarisch zijn...en dan zit je in zo'n land waar ze alles eten wat los zit.

De boot bracht ons verder naar het volgende Delta eiland. In de bus (mijn backback weer even overgeplaatst) vertelde de gids dat we bij zonsondergang prachtige vissersboten konden bewonderen als je in een homestay verblijft. Je kon je eigen visje vangen voor het dinner. Gaaf vooruitzicht dachten wij. Alhoewel...nu 4.30 pm en het is zeker nog 50 km rijden en dat is dus meer dan een uur. En als we dan nog naar de familie moeten reizen...kan het niet anders dan dat het een donkere sunset zou worden. Even vragen dus, wie weet hebben we hem wel verkeerd verstaan, wat helemaal niet vreemd is hier.
Gaan we bij sunset vissen?
Ja!
Is het nu 4.30 pm?
Ja!
Is het nog 2 uur rijden?
Ja!
Gaan we de sunset zien?
Ja!
Hoe laat is de sunset?
Ja, 5.30 pm.
Dus we gaan de sunset missen?
No idea, tourist time!

Ja ja ja ja ja ja ja ja, okee, we weten genoeg. Nee komt niet in hun vocabulair voor. Vooral blijven lachen. Emotisch worden niet graag vertoond, want dan verlies je je aanzien/imago.

Maya, Thalia en ik hadden een homestay geboekt. Er waren 4 reizigers die hun boeking gingen wijzigen, het was nogal laat geworden.

Door het pikkedonker in een bootje naar een huis op het land. Als ik alleen was geweest zou ik me toch een behoorlijk ongemakkelijk voelen in zo'n bootje op het water het donker in naar een plaats waar hopelijk iemand op ons staat te wachten.

Gelukkig bij de homestay werden we hartelijk verwelkomd. Een heerlijk olifantvis lag gebraden en al op ons te wachten. Er werd ons verteld hoe we de bekende rolletjes in rijstpapier (springrolls) moesten creeren en smikkelen maar. Misschien omdat we honger hadden, het smaakte heerlijk!
Nog even hangen in de hamock (hangmat) en toen de familie de lichten doofden zochten we onze cabins op. De roze klamboe reden voor een foto. Had mijn backpack maar bij het hotel gelaten. Niet echt erg, je hebt weinig nodig in deze broeierige hitte.

Geschreven door Loes