Vroeg op vandaag, want ik mocht meerijden met de vrouw van Chris. Zij werd opgehaald door een vriendin/ collega om samen naar hun werk te rijden. Ze werkten in een fabriek voor mobiele apparaten. Ik werd bij een grote rotonde afgezet. Ze regelde voor mij een motorbike driver. Eerst wilde ik nog een ontbijtje regelen. Alle vreemde dingen op de markt bekeken en een en ander vaags ingeslagen. Het take away breaky beviel me wel.

De motorbikedrivers, een heel clubje dat wacht op klanten, stond meteen op. Zijn gebrekkige Engels deed mij toch beseffen eerst een boekenwinkel te vinden voor een woordenboek of een kaartje van de stad of het N.P. Die had de boekenwinkel niet. Toen toch terug naar het hotel om mijn Lonely Planet te halen. Chris verkocht de driver een telefoonkaart, altijd handig bij pech dacht ik.

Op naar Joe, in het River Moon Resort, voor informatie. 80 km per uur en zonder helm. Die zag ik onderweg in het mandje voorop liggen, hmm! Aangekomen in het Resort zaten vader Alex en zoon Joe te poedelen in het zwembad. Wat een figuur die vader, met zo'n staartje in de nek. De koning te rijk, zijn dochter die op commando op kwam draven moest wat vragen stellen aan mijn driver. Ik vroeg Dam (de driver) aan tafel te komen zitten. Dat zou ik niet meer moeten doen zei Alex, vrouwen doen dat niet hier. Ik moest ook erg oppassen hier, want misschien vraagt hij achteraf, of bij pech het dubbele bedrag. Maar al met al wel erg behulpzaam, ze hebben me erg op weg geholpen met het kaartje en een mooi dagschema. Ik kon bij hun een motorbike huren voor 1500 Bhat. Ik had toch liever de motorbikedriver voor 1000 Bhat. Daar kwam entree van het park (400B) nog bij en ik moest nog 40B betalen voor de motorbike (wat later niet nodig bleek te zijn). Chris had me zo'n bedrag al verteld, dus ik dacht dat dat wel een normale prijs zou zijn. Op naar de ingang van het park dus.

De eerste waterval Haew Narok Falls was onwijs mooi. Met Kin (USA) ben ik de stijle trappen afgedaald om niet alleen mooie kiekjes op de foto te zetten, maar ook door de vele Thaise mensen vastgelegd te worden. Ze vinden buitenlanders hier volgens mij wel fantastisch. Amerikanen beginnen ook meestal over de politieke situatie als ik met ze praat. Nederland is een neutraal land, en zo open minded. De Amerikaanse reizigers zijn vaak ook wel open minded, maar niet echt trots over de gedachtengang van hun landgenoten volgens mij. Zij hebben slechts 2 weken vakantie in het jaar. Vandaar dat je veel meer Europeanen ziet reizen concluderen we dan vaak. Kin leerde me de eerste Thaise woorden.

Dam kon niet echt geweldig Engels, maar een lunch nam hij graag aan. Volgens mij heeft hij nu al een topdag, volgens mij betaal ik echt genoeg voor deze rit.

Bij de start van de trekking groette een schattige drieling me enthousiast. Hun oma heeft als tolk gefungeerd. Ik wilde graag Dams telefoon de jungle innemen, mocht er wat gebeuren. Voor de 3.1 km trekking langs een beekje, naar een waterval, waar Dam me weer op zou wachten stond 2 uur. In Australie bleek altijd dat dit veel te lang was, dus zei tegen Dam dat ik er wel binnen een uur, hoogstens anderhalf uur zou zijn. Nou, deze jungle neemt wel wat meer tijd. Niet alleen omdat het mooi is, maar het heeft nogal wat barierres, haha! En dan, verlies ik eest mijn zonnebril. Loop ik terug, niet gevonden, later toch nog maar een keer terug en ja, ligt hij net een paar meter verder dan ik de eerste keer dacht. Heb dus meerdere keren kunnen genieten van de krokodillenwaarschuwingen, vlinders, herten, aapjes en ander gespuis. Na de waterval wilde ik achterop de bike stappen. Bleek ik het statief van mij camera niet meer te hebben. Nee he, weer wat verloren?! Ik vond de wandeling erg leuk, maar zo leuk...?! Gelukkig ook deze keer geluk! gehad en weer gevonden.

Op naar de laatste stop. Een uitkijktoren. Gedurende de rit heeft Dam me wat Thai geleerd. Dus Laura, bereid je maar vast voor:

• Sowhatika: Hello;
• Lagun: Bye;
• Sowath Di: good morning, afternoon, evening (handig);
• Choc Di: good luck;
• Kop Koen / kapungka: thanks;
• Latnoi Dai mai ka: can you give a good price?
• Kie bhat ka? What's the price?

De km naar de toren was onwijs mooi. De toren zelf was nou niet zo spectaculair, haha!

Op de terugweg nog een leuke 'look out' gehad, die Dam begint al op een echte tourguide te lijken nu. Hij kon me zelfs in zijn Thai/Engels uitleggen dat de olifanten hier 's nachts grazen, 's ochtend in het dal water drinken en 's middags slapen. Het zou dus goed mogelijk zijn dat we wat olifanten zouden spotten. Helaas is dat niet gelukt... Op de terugweg nog even langs bij het Resort zoals beloofd, om te vertellen dat ik nog in leven was. Joe was er niet meer, Alex wel. Hij zat onder het talkpoeder, dat smeren ze hier tegen het zweten.

Gelukkig haalden we Brachin Buri met de bijna lege tank nog net. Langs het station om de treintijden voor morgen te checken werd vervolgens gedropt bij het hotel. Daar stonden Chris en zijn vriendin weer huiselijk aanwezig te zijn. Het voelt bijna als thuiskomen, haha! Chris was toch wel erg benieuwd naar Alex en Joe, erg goed kende hij ze niet namelijk. Toen ik weer beneden kwam uit mijn hotelkamer was hij naar Joe's pizzeria vertrokken. Zijn vrouw wilde me wel naar de markt brengen. Ik kon daar wat eten, zij ging daar wat boodschappen doen. Haar moeder blijft dan even in de laundry achter. Redelijk gegeten en als toetje een Thai/Chinees snoepijsje genomen. Bonen, ananas, pompoen, sweet patato, lychee denk en ander gezond snoep. Een soort Swirl, maar dan met coconutmilk en een soort siroop. Er hoort eigenlijk geschaafd ijs bij, maar was niet zo van het ijs vanavond.

Vanavond even internet checken om te kijken of Lisette mijn mail op tijd gelezen heeft. Helaas, zij zit al op Koh Chang. Even kijken wat ik nu doe. Toch naar Koh Chang? Eerst naar Bangkok...

Geschreven door Loes