Vanochtend onze bikini's natuurlijk geshowed op het strand, oftewel genoten van de laatste zonnestralen hier in Kalbarri.

Rond 2pm zou de Ozzie Rules Football Grand Final van start gaan. Eenmaal bij de lunch, bleek dit 12 am te zijn, want dat is 2 pm in Melbourne waar de wedstrijd zich afspeelde. Nou, wij als een gek naar de tent, omkleden en de pub in om de laatste twee delen van de wedstrijd van de Geelong Cats tegen St Kilda te zien spelen.
Ik vraag mij echter wel af of iedereen zo uit zijn dak gaat vanwege de overwinning van de wedstrijd of het geld dat ze verdiend hadden met hun weddenschap. Al met al, wij waren op en top gekleed in onze zwart witte kleding. Niet iedereen had zich zo uitgesloofd als wij. Alhowel...over uitsloven gesproken. Geef een blik in de richting van een man en ze komen met bosjes naar je toe. En dan ben ik echt niet arrogant! Helaas moesten we twee tot drie (kon ze niet meer tellen;-) potjes verliezen van ze, maar erg gelachen om de dansjes met de poolsticks en hoe ze hun ietwat funzige charmes uit de kast trokken om avances te maken.

Maar goed dat Jose haar iPode nog bij de receptie had liggen die al gauw zou sluiten..goede reden om de pub te ontsnappen. En om ons aan te sluiten bij de nieuwe Easy Rider busgroep waarmee we morgen naar Perth zouden gaan afreizen. Voordat de groep in zicht kwam viel mijn oog op een gitaar! En dat betekent....weer even de drie tot vier (was de tel alweer kwijt) nummers die ik me altijd herinner ten gehore te brengen.
Met Jose aan mijn zijde klonk het fantastisch en gingen we vol goede moed naar onze favoriete Fish BBQ restaurant. Wij hadden namelijk zoiets gelezen dat als je daar een showtje/ liedje zingt je dan een free meal zou krijgen. Niets weerhield ons van deze poging en al helemaal niet toen bleek dat onze nieuwe buschauffeur Greg een prachtige gitaar had!!! Na diep graven en wat smsjes naar Sandra voor akkoorden hadden we wat nummers in een mooie volgorde gezet.
Zonder links of recht te kijken (alhoewel...in onze ooghoeken zat wat publiek vanuit de footballpub) begaven we ons voor de kok met de vraag waar het podium was. Het bleek een vertrouwd bankje rond het kampvuur aldaar te zijn. Dit maakte deze poging tot een welgeslaagd totaal...
Gelukkig bleken er geen Nederlanders aanwezig te zijn dus konden we zonder enige twijfel een nummer van Guus Meewis zingen. Halverwege /subtiel/ overgegaan naar What's up van 4 Non Blonds, waar menig publiek zich nogal door aangemoedigd voelde mee te blerren.
Nog voordat we de laatste geluidsgolven door de zaal hadden laten gaan kwam de geur van mosselen, inktvisringen en pattatjes ons tegemoet. We hebben dan ook genoten van een welverdiende maaltijd!

Na gezellig gedineerd te hebben met de groep zijn we wederom afgezakt naar de pub om ons rot te lachen om de /paringsdansen/ van al die mannen daar. Al kontenschuddend en schuifelend verschenen ze voor onze voeten. Onze Rob, de abseilfanaat, was er nu ook. En zonder dat wij het idee hadden ons uit te sloven voor nog een show kregen we zowaar wat gratis drankjes van de barman. De muziek was niet echt herkenbaar, maar niet minder dansbaar. Ja, en wij maar denken dat we voor zulke stapavondjes in Perth moesten zijn.

Jammer dat we de wekker dit keer 5 uurtjes later al moesten zetten om de volgende dag onbewust af te zijn van Jose haar spierpijn, die heeft ze behoorlijk weggeswingd.

Geschreven door Loes