Om 4.45 uur gaat de wekker. Lekker vroeg, niet veel geslapen. In mijn hoofd toch bezig met de terugreis en onze thuis komst. Wat heb ik een zin om iedereen weer te zien.
Ben er gewoon een beetje nerveus van, maar dan op een goede manier.
De taxi staat al op ons te wachten als we in de lobby aankomen. De alleraardigste beveiliger, die ons alle dagen zo vriendelijk heeft gegroet en geholpen, tilt onze koffers in de taxi en wenst ons een goede reis. We hebben nog Ringgit over, we geven hem een flinke tip. Werkt die man dag en nacht? Hij is er altijd! En zo vriendelijk. Wat een Toppertje.
We stappen in en deze chauffeur houdt duidelijk van snel rijden, we tikken regelmatig de 142 kilometer per uur aan.
Het is gelukkig niet zo druk op dit tijdstip.
We komen aan bij het vliegveld.
Eerst even kijken, waar moeten we naartoe?
Het is mega groot hier. We vinden onze incheckbalie, geven onze bagage af en worden verzocht direct door te gaan naar de douane/ immigratie .De rijen zijn erg lang.
Niets teveel gezegd, we staan een uur in de rij.
Nog steeds tijd genoeg gelukkig.
Als we door immigratie zijn en we hebben onze stempeltjes, gaan we op zoek naar de gate. Tijd genoeg om nog wat te shoppen.
We gaan op zoek naar de gate, we moeten met een bus mee, onze gate is aan de andere kant van dit vliegveld.
Hup in de bus en er weer uit bij de juiste gate.
Door de handbagage controle en dan kopen we nog even onze flesjes cola zero. We doen er gelijk maar drie. Hebben we wat voor in t vliegtuig.
We wandelen naar de ingang om te boarden. Daar moeten we nog een keer door de tassen controle.
Het zal toch niet......jahoor, alledrie de flesjes cola inleveren 🥴
Water mag ook niet mee. En zo zitten we ruim drie uur te wachten zonder iets te kunnen drinken.
Dit vind ik echt raar geregeld. Mam wil een paracetamol innemen, maar nergens is wat water te krijgen.
Mmm, Etihad...niet goed geregeld.

We hebben een flinke reis voor de boeg. Eerst 7 uur vliegen naar Abu Dhabi, een uurtje overstaptijd voor de vlucht naar Amsterdam, die ook 7 uur duurt. Tegelijkertijd vliegen we 7 uur terug in de tijd.
In het vliegtuig naar Abu Dhabi hebben we een stoel met extra beenruimte, dat is een mazzeltje.
Ik heb nog nooit op het belletje gedrukt om een steward of stewardess te roepen, maar nu doe ik het hoor. Bekertje water ajb. Hè..dat smaakt.
De rest van de reis worden we goed voorzien van eten en drinken gelukkig. Al kunnen we het eten niet eten🌶️🌶️spicy🔥🤪 mama haalt nog een kleine stunt uit door de mijnheer naast haar te voorzien van cola zero, op zijn broek welteverstaan 🤭🙈


Zo halverwege de vlucht naar Abu Dhabi lees ik mijn reisverslagen nog eens door.
Wat hebben we veel beleefd. Wat een warme herinneringen heb ik verzameld.
Wat hebben we veel vlieguren gemaakt. Dankbaarheid neem ik mee, dat ik deze bijzondere reis met mijn moeder heb mogen maken. Heel veel liefde neem ik mee, van onze familie in Australië. Warmte, van alle zonneschijn en van alle lieve mensen die we in ons hart hebben gesloten.
De drie weken zijn omgevlogen, wat zal ik met veel plezier en dankbaarheid terugdenken aan deze bijzondere reis.

Na de landing op Abu Dhabi hebben we drie kwartier voordat onze vlucht naar Amsterdam gaat. We moeten nog door de douane en helemaal aan de andere kant van de luchthaven zijn. Het is een stuk hard doorlopen geworden. We zijn bekaf, maar op tijd ,net als een paar andere Nederlanders die bij ons in t vliegtuig zaten. Dit was echt krap hoor, 🤪🤪🤪
De komende 7 uur kunnen we weer uitrusten. Ik heb nog een sprintje getrokken om wat blikjes drinken te scoren, dus even bijkomen in t vliegtuig met een bezweet hoofd.
Maar... gered en ..op weg naar huis.
De laatste loodjes van onze grote reis.
En wat ze zeggen over die laatste loodjes ....dat ze zwaar zijn...dat kan ik beamen.
We landen op Schiphol, fijn om in Nederland te zijn. We zijn inmiddels meer dan 22 uur aan het reizen. Blij als we thuis zijn.
Helaas gaat dat nog even niet lukken. Terwijl we bij de bagageband wachten...wachten...geen koffers, niet die van ons, maar ook heel veel anderen die bij ons in het vliegtuig zaten hebben hun koffers niet.
Na anderhalf uur wachten, informeren bij de service balie, nog steeds niets. Er blijkt een container zoek.
Pfff we zijn zo moe, net als ik bedenk dat we dan maar zonder koffer naar huis gaan, hoor ik iemand zeggen dat hij zijn koffer ziet.
Ruim twee uur later hebben we dan eindelijk onze koffers.
En pa, Kees, Ton en Judith maar wachten....
En nu in de auto, op weg naar huis.
We grappen nog maar wat over de Chinese leeuw die we aangeraakt hebben voor voorspoed en geluk. Sindsdien gebeuren er gekke dingen. Ik had hem een trap onder zijn kont moeten geven....
Afijn, bijna thuis, eindelijk.
Uitrusten van deze vermoeiende, lange reis, het nagenieten kan beginnen.
Bedankt voor al jullie leuke reacties en tot een volgende reis ❤️

Geschreven door Mirjams.avonturen