Gelukkig, omi voelt zich wat beter, nog wel slapjes, maar wil graag mee op reis door Hurghada.
Eerst nog even genieten van een ontbijtbuffet en dan naar de receptie, waar om 10.00 uur de taxi klaar staat...of liever gezegd.... klaar zou staan. Taxi Ramses is nog niet aanwezig. De taximeneer komt om 10.00 uur, wordt ons gezegd. Ze kennen hier het Egyptisch kwartiertje....want om 10.15 uur komt hij eindelijk aan. En moet dan nog een taxi bellen. Ach ja, zo gaat dat hier. Veel te warm om je druk te maken.
Om 10.30 uur komt onze taxi bus voorrijden. Deze is voorzien van airco en ziet er netjes uit. Heel wat anders dan de andere busjes die we gehad hebben.
De chauffeur is helemaal een topper.
We zijn nauwelijks ingestapt of André Hazes schalt door de bus.
Leef ....alsof het je laatste dag is ..
De ene carnavalskraker na de andere schalt door de speakers. En die gast kan gewoon meezingen!
Geloof t of niet, het is beregezellig in onze bus. Opi zit naast de chauffeur en " danst" en klapt dat het een lieve lust is. Samen met de chauffeur hè...want als je klapt ...heb je je handen niet aan het stuur!
Het verkeer is sowieso chaos, iedereen doet maar wat , links en rechts inhalen, voetgangers, brommers, hier en daar een fietser, alles over dezelfde weg .Geen stoplichten, geen borden. En het gaat goed, soms maar net. En vooral veel toeteren.
Door de speaker schalt het lied Engelbewaarder...die hebben we misschien wel nodig.
De chauffeur vertelt van alles en laat het vertalen via Google. We liggen in een deuk, want de vertaling klopt soms niet helemaal.
En zo komen we aan bij de Moskee El Mina Masjid.
Mannen en kinderen mogen in korte broek naar binnen. Vrouwen moeten volledig bedekt zijn. Ik, omi, Valerie en Danielle krijgen een lange jurk aan en een hoofddoek.
Zo mogen we de moskee bezoeken. Dit is de grootste moskee van Hurghada, is in 2012 gebouwd en heeft meer dan 6 miljoen euro gekost.
De architectuur is prachtig.
Na dit bezoek ontdoen we ons van de extra kledij en bezoeken we de vismarkt. Jochum is absoluut geen visliefhebber en heeft het hele bezoek zijn shirt over zijn mond en neus gedragen. We vinden hier alle soorten vis, die we ook live hebben zien zwemmen.
Wel een belevenis op zich, hoe de vis netjes ligt uitgestald. Het valt me op dat bijna iedereen rookt, zo lekker tussen de koopwaar. Hier en daar wordt er aan een waterpijp gerookt. Maar de meesten zitten aan de sigaretten.
We gaan weer terug naar de taxi en laten ons brengen naar Sheraton Road. Daar worden we ontvangen door Achmed zonder tand, (zo noemde hij zichzelf, en ja hij heeft een tand minder).
Hij wil ons het een en ander vertellen, jaaaaaa in zijn winkel natuurlijk.
Affijn, hij lijkt het goed met ons voor te hebben, waarschuwt ons niet met Visa te betalen als we iets willen kopen, de bedragen schijnen niet altijd te kloppen, zo heeft hij nog wat weetjes te vertellen. Hij roept Karim, zijn medewerker en stuurt hem met ons mee om ons te begeleiden en ervoor te zorgen dat we niet verdwalen.
En zo wandelen we door de straten, doordat Karim bij ons is, worden we nauwelijks aangesproken door winkeliers. Dat is wel fijn. De kids willen allebei een voetbal tenue, Karim brengt ons bij een winkel en Milan heeft een Ronaldo tenue en Leah een tenue van Messi gescoord.
De straten zijn smerig, Kees wordt gered door Danielle, anders stapte hij bovenop een dode rat. Nog net op tijd geeft ze hem een zet.
De straten zijn ongelijk en de stoepen erg hoog, opi en omi lopen dapper mee, het is heet en stoffig. Dan lopen we langs de boulevard terug, een andere wereld hier, grote , luxe jachten, bloemen, palmbomen, gras.
Gezellige restaurants langs het water.
Karim brengt ons naar een restaurant waar we wat kunnen drinken. Daar zijn we wel aan toe.
We kunnen weer verder en wandelen terug naar de winkel van Achmed zonder tand. We geven Karim een welverdiende fooi en kopen nog wat bij Achmed. Dan gaan we weer terug naar het resort, jawel...met de gezellige Hollandse hits en een zingende , in zijn handen klappende chauffeur. Wel een enorm contrast, terwijl wij meegalmen met André, rijdt er voor ons een armoedig vrachtwagentje, met mannen in de laadbak. Naast ons een aftands brommertje volgeladen met rommel en daarachter een vrachtwagentje met verschillende lappen die de boel bij elkaar houden.
We hebben een gezellige rit naar het resort en onze chauffeur gaat er weer vandoor, maar niet voordat hij een goede fooi en een dikke knuffel van opi heeft gehad.
We eten nog snel even lunch, want we zijn laat. Daarna een korte siësta waarna we elkaar weer zien bij het zwembad.
Daar vermaken we ons nog een tijdje, na de waterpret maken we ons klaar voor het diner.
Omi doet voorzichtig met wat ze eet, de rest van ons vult de buik goed.
Na het eten is het bedtijd . We zijn allemaal moe.
Wat ben ik trots op mijn ouders, die op hoge leeftijd toch maar meehobbelen met alle activiteiten. Vandaag was pittig hoor. En de kids, die hobbelen toch ook maar mee.
Wat een indrukken krijgen die ook te verwerken. We maken wel mooie herinneringen samen.
Ik voel me zeer bevoorrecht.
Moe en voldaan. Tot morgen!

Geschreven door Mirjams.avonturen