Vanmorgen worden we op dezelfde wijze wakker als bij onze allereerste overnachting.
Klop klop...housekeeping...
Het is nog geen 9.00 uur, het tijdstip waarop ik de wekker had ingesteld.
Ze zijn er op tijd bij zeg maar.
We hebben diep geslapen, allebei lagen we te deinen in bed, op een of andere manier leek het wel alsof we nog in de boot zaten.
We gaan voor de laatste maal ontbijten in t heerlijke Egyptische zonnetje.
Hier en daar schudden we de hand van een personeelslid dat voor ons heeft gezorgd.
En wij voor hen, want ze krijgen allemaal een flinke tip.
Na het ontbijt gaan terug naar onze kamer om ons boeltje in te pakken.
Dat is snel gebeurd, we leggen kleding klaar voor straks en gaan het laatste uurtje genieten op het dakterras.
Ik dobber nog even in t zwembad, we liggen nog even te luieren, maar het voelt al niet meer relaxed, je weet gewoon dat je straks weg moet en op tijd klaar moet zijn. Dat "luiert" toch anders. We gaan naar de hotelkamer en kleden ons voor de reis. Om 12.00 uur moeten we uitchecken, we kunnen dan precies nog even lunchen voordat de taxi ons om 13.00 uur op komt halen.
We eten vlug een warme maaltijd en ik neem nog een keer een dessert met overheerlijke taartjes. Na een week is dat nu wel genoeg geweest....ik ga niet op de weegschaal staan thuis, doei!
Als om 13.20 te taxi er nog steeds niet is, bellen we maar eens even. We worden doorverbonden en er gebeurt niets...
Oké...ophangen maar want dat schiet niet op.
Net wanneer we de receptie willen raadplegen, komt er iemand aan die naar ons op zoek is.
Mooi...een half uur later dan gepland vertrekken we naar t vliegveld, het is maar een kort ritje.
Maar wat dan volgt vraagt om geduld....veel geduld.
De luchthaven kom je niet zomaar op, twee maal langs politiecontrole, weer met dat spiegeltje onder de auto, kofferbak open en controle.
Oké, we mogen verder.
We wandelen de luchthaven van Hurghada binnen en moeten eerst aansluiten in een rij.
Daar worden alle bagage en personen gecontroleerd. Allemaal door de scan.
Als dat achter de rug is, blijkt dat mijn koffer eruit is gepikt voor controle. Ik moet hem openmaken en de beste man zit echt overal met zijn vingers aan, alles door elkaar, mijn make up, toiletspullen, bh's, souvenirs...alles moet uitgebreid bekeken worden.
Alles is oké, maar ik mag nog niet weg...nee nee...ik moet al onze gegevens opschrijven in zijn "grote" boek.
Geen idee waarom, ik denk niet dat hij ons een kaartje gaat sturen....
Ik doe braaf wat hij zegt en we lopen naar de incheckbalie.
Grappig hoe dat werkt hier, er staat een rij, er is een beambte die de koffer en personen incheckt. De andere twee staan er gewoon bij.
Op hun gemakje, te hangen op de balie.
De koffer gaat weg, hopelijk mee met de juiste vlucht en we krijgen onze tickets en een briefje om in te vullen.
Braaf vullen we onze briefjes in en sluiten aan in de volgende rij.
Briefje inleveren, paspoort laten zien en stempeltjes laten zetten.
Door naar de volgende ronde. In de rij om je net ontvangen stempeltjes te laten zien.
Bingo! We mogen weer verder.
Nu mogen we aansluiten in de rij voor opnieuw een bagage en personencontrole. Wel apart van elkaar nu. Mannen en vrouwen in gescheiden rijen.
Daar gaan we weer...
Alles uit je zak, schoenen weer uit en door de scan.
Ondanks dat de scan goed is krijgen we allebei een uitgebreide fouilleer beurt. Zelfs mijn haar wordt uitgeplozen.
Maar...We mogen weer verder.
Op naar de volgende stempel.
Ook die krijgen we. Nou...he..he...We kunnen richting de gate gaan.
En daar zit ik nu, te wachten tot we kunnen boarden.

Inmiddels hebben we mogen boarden, maar niet voordat we heel lang voor een dichte deur hebben moeten wachten. In allerijl moeten er nog bussen worden geregeld. We proppen ons in de 2 bussen en worden per bus naar t vliegtuig gebracht. Daar weer aansluiten in de rij om het vliegtuig binnen te gaan. Dat is niet goed voor mij...ik ga het hele vliegtuig bestuderen, ik kan er niks aan doen. Mijn ogen gaan langs elke plek van het vliegtuig. En dan zie ik het! Ducttape!
Ja echt....zie foto...ik verzin t niet!
Oh hemel....ik wijs t aan Kees...kijk...echt...Daar zit ducttape! We liggen in een deuk...
Het zal wel.
We hebben de afgelopen weken met regelmaat vliegtuigen zien opstijgen, (omdat het ressort dicht bij het vliegveld ligt), en dat is allemaal goed gegaan, zo zeg ik tegen mijzelf.
Alleen trekken mijn zenuwen zich daar niets van aan. Het draait lekker in mijn maag.
Als we eenmaal zijn opgestegen gaat t wel weer, (sorry Kees, je arm is morgen beurs denk ik).
Er is een schitterende zonsondergang te zien vanuit t vliegtuig.
We lezen, praten, eten en drinken wat.
Om 20.30 landen we in Brussel. He he...grond onder mijn voeten. In Brussel mogen we nog een keer door de douane en dan kunnen we onze koffer van de band meenemen.
Op naar de bushalte, waar ik nu sta te blauwbekken in de regen....welkom terug.
Brrrr.
We wachten op de bus die ons naar de parking brengt waar onze auto geparkeerd staat.
En nu zit ik in mijn eigen auto op weg naar huis.
Het einde van onze reis.
Bedankt allemaal voor jullie meelevende reacties.
Dit is het einde van de blog. In maart volgt de nieuwe editie, als we met de family op rondreis door Amerika gaan.
Tot dan!

Geschreven door Mirjams.avonturen