Om 8.00 uur gaat de wekker, we willen vroeg rijden ivm de verwachte temperatuur van 37 graden, dan wil ik in de zee liggen hoor.
We gaan naar de receptie om te betalen, daar is nog steeds niemand. Wel staat er een controleur van de ADAC buiten te wachten, deze inspecteert campings.
Hij verteld dat hij zojuist iemand uit bed heeft moeten bellen, die is waarschijnlijk onderweg. Daar gaan we niet op wachten. Het lijstje van de inspecteur is lang, slecht en vies sanitair, geen personeel, vuilcontainers vol. Duidelijk een camping waar niemand naar omkijkt.
Omdat we er echt alleen maar geslapen hebben is het voor ons geen probleem, maar absoluut geen aanrader om te verblijven deze camping. Al is ie wel lekker goedkoop 😉😏.

We vervolgen onze reis via Igoumenitsa naar Ksamil in Albanië. De lucht is stralend blauw, de bergen groen, behalve af en toe een tunnel is het genieten van de prachtige natuur.
We zijn ruim 3000 km van huis. Dat hebben we dus gereden de afgelopen week. We genieten van het reizen, als we 2 dagen op een camping hebben gestaan, begint de onrust al te kriebelen om verder te trekken, er is zoveel moois te zien op onze aardbol.
Gelukkig zijn we hierin gelijk gestemd.

We zijn vertrokken zonder ontbijt, we rijden door Igoumenitsa, een schattig plaatsje met uitnodigende terrasjes langs de weg.
We besluiten even te stoppen en hier te ontbijten.
We zien vanuit de haven de veerboten vertrekken naar Corfu, dat aan de overkant ligt. Ook nog een leuke optie om te doen, maar voor een volgende keer.
We zitten heerlijk op het terras tussen de Grieken en genieten van ons ontbijtje.
Kees en ik hebben gekozen voor Vaflaki. Jochum eet een sandwich. Wat hebben we het goed, met gevulde buiken vervolgen we onze reis.
Het laatste stukje Griekenland rijden we over een landweg, langs oude boerderijen en fruitboomgaarden. Links van ons doemt af en toe de blauwe zee op. We worden getrakteerd op adembenemde uitzichten.
Griekenland uit gaat makkelijker gelukkig. We moeten ons wel even melden bij de Douane met ons paspoort, de man maakt een gebaar van "wegwezen". Okidoki...doei!
Aan de andere kant staat een enorme rij auto's te wachten om Griekenland in te komen.
We naderen de grens met Albanië,
de douane vraagt ons paspoort en de autopapieren.
Alles is in orde, we kunnen doorrijden.
Kees vraagt welke autopapieren geef jij eigenlijk elke keer? Je hebt toch een pasje?
Ehm.....pasje? Oeps....dat ligt nog thuis. Ik geef gewoon een deel van het kentekenbewijs en het keuringsrapport. Gaat goed! Haha
Albanië is veel minder groen, we rijden over de enige weg die er is,een landweggetje waar 2 auto's elkaar net kunnen passeren.
Af en toe staat er een oude boerderij, dan weer heel lang niets.
Dan naderen we Ksamil, hier moet ergens de camping zijn die we op basis van reviews hebben gevonden.
We moeten goed kijken want niet alle weggetjes zijn geschikt om met de camper te rijden.
We komen aan bij wat de camping zou moeten zijn, maar wat meer op een parkeerplaats lijkt.
Ik stap uit en loop een stukje om te kijken of we hier kunnen staan. Een vriendelijke dame komt direct met uitgestoken hand naar me toe en vraagt mijn naam. Ze aait me over mijn haar en voelt aan mijn jurk. Op zo'n manier dat ik het helemaal niet erg vindt. Ze bedankt me dat we voor haar land hebben gekozen.
We moeten vooral genieten van Albanie met alles wat God ons geeft en niet van wat de regering geeft...
Ze vraagt of ik onderwijzeres ben, is oprecht geïnteresseerd, dus ik leg uit wat voor werk ik doe.
Vol bewondering luistert ze, nou....nu kan ik helemaal niet meer stuk, strong woman!!
Ze zegt ons dat we beter een stukje door kunnen rijden en daar een plekje voor de camper zoeken, dat hoort ook bij de camping, maar staat direct aan de zee.
We nemen afscheid, maar niet zonder dat ze nog even aan mijn haren heeft gevoeld.
Ik vindt t best.
Als we een stukje doorrijden komt er een jongetje naar ons toe...camping?
Come!!
Geen idee waar we nu terecht zijn gekomen. Volgens mij is dit niet de bedoeling en zeker niet de camping die we hadden uitgezocht.
We rijden toch maar het terrein op en krijgen een plek toegewezen.
Beduusd kijken we om ons heen, wat is dit? Je kunt het nauwelijks een camping noemen, meer een soort van parkeervoorziening. Er staan wel andere campers. Het toerisme is nog volop in ontwikkeling hier.
We nemen er genoegen mee...we zien het allemaal wel, het is even wennen aan deze nieuwe situatie.
Omdat het heel heet is, sluiten we de mobiele airco aan. Voor de eerste keer deze vakantie. Goede uitvinding!
Dan gaan we op pad om te kijken naar de zee en een duik te nemen.
Verbijsterd ben ik als ik zie waar we komen. Bomvol met mensen, parasols, ligbedden etc.
Er is nauwelijks een plekje vrij.
We lopen een stuk door, maar het blijft hetzelfde. We ploffen neer bij een leeg bedje, Jochum en ik lopen over het veel te drukke strandje naar de zee en nemen een duik, we hebben onze snorkels mee en even vergeet ik alles om me heen. Ik ben deel van de onderwaterwereld en zwem tussen gekleurde grote en kleine vissen.
De zee is heerlijk, er zijn wel behoorlijke hoge golven, dus we blijven bij de kust in de buurt.
Lekker afgekoeld lopen we terug naar het bedje. Er komt een man naar me toe om geld te innen. Logisch....maar minder logisch is dat hij er €20.00 voor vraagt!
Doe even normaal....we zij hier niet in Scheveningen hoor...dit is Albanië!
Dat gaan we niet doen, we pakken ons boeltje en ploffen neer bij het restaurant aan de zee. Daar eten en drinken we voor het bedrag van een ligbedje.
We zijn zwaar onder de indruk van de massale mensenmassa en drukte.
We vinden dit niet leuk, niet fijn.
We besluiten om morgen gauw ergens anders heen te gaan.

We brengen de rest van de dag door bij onze camper en besluiten dat we vanavond nog even gaan zwemmen en wat drinken in een van de barretjes aan zee, in de hoop dat het dan wat rustiger is geworden.

Aan het einde van de middag nemen we met zijn 3en nog een duik in het heerlijke zeewater. De ergste drukte lijkt voorbij.
Na het zwemmen maken we ons klaar om te gaan eten. Het is inmiddels 19.00 geweest en alle mensen zijn vertrokken. De bedjes worden weer in orde gemaakt voor morgen, prullenbakken worden geleegd en het is stil.
We gaan een hapje eten aan het strand, waar we genieten van een bijzonder mooie zonsondergang. Zo oranje heb ik de lucht nog niet eerder gezien. En de kleuren blijven veranderen. Waanzinnig...en dan de rust en het eten is goed.
Waar in Griekenland de avond pas begint om 19.00 uur lijkt het hier te stoppen.
Grappig die verschillen.
Morgen gaan we verder de Albanese riviera afrijden. Op zoek naar een camping nabij een wat rustiger strandje . Want de zee is heerlijk.
We gaan verder met het ontdekken van Albanië, want een verrassend land is het zeker!

Geschreven door Mirjams.avonturen