Vannacht was onrustig, Milan is verschrikkelijk aan het hoesten, heeft gelukkig geen koorts, maar wat een hoestbuien!
Hij voelt zich niet ziek, maar hij moet bijna overgeven van het hoesten elke keer.
We overleggen wat te doen. Thuis zouden we allang naar de dokter zijn gegaan. Nu het dag is,lijkt het beter te gaan en we besluiten om hem om de 3 uur ventolin te geven om te kijken of dat helpt. Oma heeft gelukkig altijd haar inhaler en voorzetkamer mee.
Ik herken t hoesten, het lijkt een hevige astma aanval .
Verdorie door die K.T corona durven we niet naar een arts te gaan. Bang voor de consequenties...straks gooien ze ons allemaal in quarantaine, we zijn tenslotte Nederlanders, het land van Corona op dit moment.

We houden een dagje rust. Tenminste....wasdag.
We hebben een enorme berg was en omi en Danielle houden deze ochtend de wasruimte bezet. Maar dan is na een paar uur ook weer alles schoon en droog.
We lopen naar de receptie van t resort, we eten een late lunch en Milan en oma gaan even zwemmen in t verwarmde zwembad.
Opa is naar de verhuurder van de camper gereden deze heeft een locatie in Vegas.
De kachel wordt gemaakt, gelukkig maar want we willen nog naar Yosemite. Daar is t een stuk kouder, dus weer hard nodig.
We zitten nog wat bij het zwembad, Leah speelt in haar tentbedje, dat Daan heeft meegenomen uit Nederland. Milan vermaakt zich op het strandje dat bij het zwembad is gemaakt.
Dan besluiten we om een minivan te huren.
Zo zijn we mobieler als we de strip op willen gaan en willen shoppen in een van de outletcenters hier.
Kees en ik nemen een taxi naar het vliegveld, dat is hier maar 1,5 mile vandaan. Daar kunnen we de gehuurde Minivan ophalen.
We rijden terug naar het resort en besluiten met zijn allen nog een rondje door de strip van Vegas te rijden.
Iedereen kijkt zijn ogen uit....wat een licht...spektakel en mensen!
Morgen willen we een stuk van de strip lopend gaan doen.
Lekker slenteren langs al dat moois. Dit is alvast een klein voorproefje.
Alle shows zijn afgelast vanwege de corona, maar dat wilden we toch al niet doen.
We vernemen dat ook Antelope Canyon nu is gesloten. Boffen wij even dat we dat al gedaan en gezien hebben!
Milan en Leah zijn in de auto in slaap gevallen.
Als we bij de camper komen leggen we de kids op bed. Milan hoest niet zo erg meer.
We eten nog een kopje soep.
Dan wordt t Milan wakker met een enorme hoestbui, hij kan niet goed ademen en niet stoppen met hoesten. Hij moet ervan kokhalzen. Dit is zo zielig.
We besluiten nu toch per direct medische hulp te zoeken. Dit is te erg.
We zien wel.
Bij de security van het resort vragen we waar we naartoe moeten.
Wat een geluk, een van deze mannen is arts in opleiding en beoordeelt Milan eerst zelf.
Hij stuurt ons door naar het ziekenhuis.
Opa , oma, Daniëlle, Ravin,Milan en kleine Leah, met zijn allen rijden we naar de ER. Leah moet wel mee want Daniëlle moet haar nog borstvoeding geven.
Tjonge, de ER ken ik alleen van de televisie.
En wat maak ik me zorgen om mijn ventje!
Hij hoest zich echt een ongeluk, zonder stoppen, beangstigd gewoon.
We komen aan bij de ER.
Zodra we de deur binnenkomen komt er een verpleegkundige met mondkapje naar ons toe.
STOP right here!
Om de beurt krijgen we een thermometer in onze mond. Als we allemaal ( ook kleine Leah) koortsvrij zijn bevonden, mogen we verder komen.
Milan krijgt direct een mondmasker voor. Het dappere ventje doorstaat het allemaal.
Hij wordt gezien door een arts. Er worden longfotos gemaakt. Daarop is niets te zien.
Hij krijgt dexamethason. Een steroid.
Ik.kijk gauw op internet...mijn hemel...dat is een pittig medicijn.
Nou Ja.. de arts weet vast wat hij doet.
Helaas helpt t niet goed. De arts overlegt met een collega in Oklahoma. Milan krijgt er nog wat medicatie bij....
Ik wacht met opa in de wachtruimte, Daan houd me op de hoogte van wat er gebeurt per app.
Pfff dit is niet goed voor oma's hoor....
Mijn lieve ventje, hij luistert zo keurig naar de artsen, steeds weer een ander.
Al die onderzoeken. Hij ondergaat t allemaal heel gedwee. En dat allemaal in een vreemd land, vreemde taal. Gelukkig zijn ze erg vriendelijk voor hem.
Morgen koop ik de grootste auto die ik kan vinden voor hem.
Eerst maar beter worden.
Het is inmiddels 2.00 uur geworden....wat een nare nacht, maar wat ben ik blij dat we zijn gegaan.
Ondertussen mag ik een nota voldoen van
$ 1472.00. Hopen dat de ziektekosten of reisverzekering dit vergoed. Maar dat is van latere zorg.
Milan heeft geen longontsteking of andere infectie.
Waarschijnlijk dan toch een hevige astma aanval.
Met een recept voor verdere medicatie en een puffer, net als oma , gaan we gauw terug naar de camper, waar opi en omi nog zitten te wachten.
Milan slaapt rustig en gaat lekker naar bed. Leah slaapt nog steeds en heeft niets van het avontuur gemerkt.
Moe, maar een stuk geruster gaan we allemaal slapen. Poeh....wat een avontuur.
Het goede nieuws is, wij hebben zeker weten geen corona! ( en geen wc papier).

Geschreven door Mirjams.avonturen