We beginnen de dag met een ontbijtje bij de bar. Behalve brood, eten we een plaatselijke lekkernij, het heeft het meeste weg van een oliebol. Best smakelijk met een beetje eigengemaakte,( denk ik), kiwi jam.
Ik drink er een kruidenthee bij.
Na het ontbijt pakken we ons boeltje in. We gaan naar Montenegro maar niet voordat we de stad Shköder hebben bezocht.
Schreef ik eerder dat het verkeer chaos was....dan weet ik geen woord wat hier beter past, complete chaos!
Shköder staat bekend als fietsstad, omdat mensen hier veel fietsen. Je kunt ze ook overal huren. We hebben dat serieus nog even overwogen, maar op basis van onze ervaring in het Albenese verkeer maar niet gedaan. En gelukkig maar.
Het is niet te doen. Het is met geen pen te beschrijven hoe het er hier aan toe gaat. Aan de gekke manoeuvres van de kamikaze chauffeurs zijn we al een beetje gewend geraakt.
De fietsers doen nog gekker ...tegen het verkeer in, kris kras tussen de rijdende auto's door. Vlak voor ons langs, terwijl we aan het rijden zijn, bovenop de rem moet Kees, meerderen malen.We moeten echt met zijn allen kijken, want één paar ogen is hier niet genoeg.
Ondertussen kijk ik mijn ogen uit, overal "vrijmarkt"....kleedjes met groenten, oude auto onderdelen, kleding etc.
Terwijl ik dit schrijf staat er een mevrouw naast mijn deur om geld te vragen, bedelaars wagen zich ook nog tussen de auto's door. En overal hondjes....pffff
Voornamelijk mannen zitten buiten in de koffietentjes. Vrouwen zie ik nauwelijks. Alleen bij de kleedjes, om spullen te kopen of verkopen.
Oude kinderwagens, schoenen, verkrijgbaar langs de weg. Dus...zet je je auto gewoon neer op diezelfde weg. Als je er vervolgens omheen moet rijden is het uitkijken geblazen omdat de fietsers gewoon voor je langs linksaf of rechtsaf gaan...richting aangeven doet sowieso niemand hier.
Het is een getoeter en gekrioel van jewelste.
We gaan niet de camper uit. We hebben zo een aardige indruk gekregen van deze stad en besluiten om door te rijden naar Montenegro.
We raken al snel in een file....de weg is een tweebaansweg, dus dat schiet ook niet echt op.Zeker niet omdat iemand toch inhaalt natuurlijk, als er een tegenligger komt, kan hij geen kant op....dus alles staat stil.
Ondertussen rijdt een bedelaar die een man in de rolstoel duwt, zich klem . Een hoop gevloek naast me, tenminste zo klinkt het. De rolstoeler besluit in zijn eentje verder te gaan....voor ons!! Ik krijg een lachstuip!
Totdat er een klein meisje verschijnt, ze hangt aan de camper, ze wil geld. Ze klopt op het raam....ik blijf voor me uit staren. Ik negeer haar, maar mijn hart krimp ineen.
Mijn emoties gaan alle kanten uit hier.
Omdat we stil staan, komt het meisje weer terug....ze kijkt me smekend aan...Ik ben al aan het zoeken om haar iets te geven...Nee...zegt Kees...nee! Niet doen! Je wordt gewaarschuwd om niet je deuren open te doen, omdat de kans groot is dat je wordt bestolen.
Als ze voor de derde keer komt tikken op het raam, is Timo het zat...hij blaft... en weg is ze...pffff.
Mijn maag draait zich om van ellende .
Kinderen, ik heb daar zo'n zwak voor....
Dan steekt er ineens een echtpaar de weg over met koeien...dat is dan wel weer grappig.
Mijn emoties schieten nog steeds alle kanten op.....
En dit heeft niet met de overgang te maken😛😅
Opnieuw inhalend verkeer, dit keer is de tegenligger een koe en die gaat niet opzij....
Het is wel een reis met indrukken...
En dat allemaal in de file....🤭
We naderen de douane, we krijgen een gebaar om door te rijden....
En zo rijden we probleemloos Montenegro in. Vrijwel direct is alles anders, de wegen beter, de omgeving verzorgder. Ik zit nog even bij te komen van alle ervaringen.
Maar niet voor lang, want we gaan een kleine weg op, waar auto's elkaar nauwelijks kunnen passeren. Dat levert ook weer wat spannende momentjes op.Soms is de weg zo smal dat we een schietgebedje doen dat er niemand aankomt.
Zo naderen we de camping, we krijgen een plekje toegewezen en...
hoe is t mogelijk!!! Naast onze Duitse buren van de camping in Macedonië.
Hoe bijzonder dit .... we begroeten elkaar als oude bekenden.
We maken onze plek in orde voor het verblijf hier en gaan lunchen. Met broodjes van de buurvrouw, want ons brood is op.
Ook hier is een goede buur beter dan een verre vriend.
Erg lieve mensen.

Het is behoorlijk warm, Jochum en ik nemen een duik in de zee. Het water is heerlijk. Voor de zee, en een klein kiezelstrand hoeven we alleen de weg over te steken.
Het kleine strand is propvol met mensen. Daar trekken we ons maar niets van aan.
Na het zwemmen terug naar ons
" eigen" plekje, daar is het lekker rustig.

In de vroege avond wandelen we een stukje het dorp in, heel steil omhoog!
We kopen broodjes bij een kleine supermarkt. Ook voor onze buurtjes.😉 Daarna gaan we heerlijk eten in een restaurant aan zee. Ik zit weer op de eerste rij om een prachtige zonsondergang te zien.
Ik krijg er nooit genoeg van, wat een kleurenspel.
Met gevulde buiken wandelen we terug naar de camping. We genieten van de zwoele avond.
Volmaakt tevreden 🥰

Geschreven door Mirjams.avonturen