Heerlijk geslapen met dank aan onze mobiele airco.
Om 8.00 staan we op en maken ons klaar voor vertrek.
Buiten is t warm...nu al. Ik stuur de hondjes naar buiten zodat ik de camper kan opruimen voor vertrek.
Timo doet een paar stappen naar buiten en haast zich weer naar binnen, hij nestelt zich weer bij de airco.
Vooruit dan maar.
We betalen €15.00 en rijden van de camping af.
Dan begint pas echt een avontuur.
Hoe zal ik het omschrijven....
We moeten zo'n 77 kilometer rijden naar de volgende plaats van bestemming. Jalë.
Maar door de bergen neemt dat behoorlijk wat tijd in beslag.
De weg is op zich prima, beetje smal, maar je kunt meestal elkaar passeren. Niet op alle stukken, als je door een dorpje rijdt, is het soms zo smal, dat je om de beurt moet rijden, meestal zit er een behulpzame Albanees op een stoeltje buiten voor zijn huis, die met een handgebaar zegt of het wel of niet kan. Overzicht heb je namelijk niet.
We rijden door de bergen, door kleine dorpjes. Die dorpjes zijn een uitdaging op zich. Er staan auto's kris kras op de weg geparkeerd.
Om erlangs te kunnen moet je dus inhalen, de Albanezen doen dat te pas en te onpas, ook als het echt niet kan.
Tegenligger of niet, onoverzichtelijke bocht, ze halen gewoon in, regelmatig zit ik met mijn handen voor mijn ogen omdat het maar net goed gaat voor ons. Dat het vaak niet goed gaat, is te zien aan de vele gedenkplekken in de berm.
Met regelmaat komt er een auto door de bocht op onze weghelft, die maar net op t laatste moment terug stuurt. Soms een harde klap, waren ze toch te dicht langs ons, onze spiegel geraakt. Die klapt dan naar binnen, geen probleem, die kan gelukkig wel wat hebben, maar je schrikt je rot!
Het is jammer dat ik geen filmpjes in dit reisverslag kan plaatsen, ik heb er aardig wat gemaakt hoe het er hier aan toe gaat onderweg.
Soms staat er ineens een ezeltje langs de kant, een paard met veulen komen we ook tegen.


In 1992 is het communisme in Albanië beëindigd en is het een democratie. Tot die tijd waren er in heel Albanië slechts 600 auto's.
Sinds 1992 wil iedereen graag een auto bezitten.
Ik vraag me af of mensen wel een rijbewijs hebben.
De weg gaat soms heel stijl naar boven. Met de camper in de eerste versnelling gaat het net. Uiterst langzaam kruipt ie omhoog, wat natuurlijk ook weer tot kamikaze inhaalacties leidt van de Albaneze bestuurder.
Zelfs Kees, die echt heel veel gewend is, en nog als vrachtwagen chauffeur in het oude Joegoslavië heeft gereden...zegt dat hij dit soort gekkigheid nog niet eerder heeft gezien.
Gelukkig zijn wij groot, dat maakt wel uit. Zeker omdat we dan beter overzicht hebben. Echt onveilig is het niet, het voelt tenminste niet zo. Het hoort bij dit land. Je moet er rekening mee houden dat je af en toe flink op de rem moet .
Rustig aan dus maar, al was het maar voor de verkeersdrempels, dat zijn trouwens enorme dikke stukken touw over de weg, werkt prima!
We naderen de camping. Een kleine camping met vakken, waarboven een dakje van riet is geplaatst, zodat je altijd schaduw hebt.
Best prima zo.
Achter de camper is een hekje, dat direct toegang geeft tot een kleine boulevard met een winkeltje en wat strandtenten, daarachter direct het strand en de zee.
Het oogt gezellig, het is wat knullig allemaal, maar dat maakt het juist leuk! Wat palmbomen , hangmatje, gezellige zitjes, zitzakken op t strand.
We nemen een duik in de zee....even afkoelen. Het water is zo helder en schoon.
We genieten van het kijken naar de mensen om ons heen. Vooral veel Albanezen die vakantie vieren aan de Albanese riviera.
Er ligt een hondje op het strand, zonder eigenaar. Naast hem ligt een kapot gebeten bal, even later zien we de hond de zee in rennen, naar twee meiden die aan het overgooien zijn met een bal. De hond zwemt naar de bal en speelt ermee als een zeehond. Tot groot vermaak van iedereen. De meiden krijgen de bal niet meer te pakken, de hond neemt de bal mee, legt deze op het strand en bijt em stuk. Nu liggen er twee stuk gebeten ballen naast hem.
Niemand maakt er een probleem van, de hond krijgt van iemand wat water, dan komt weer iemand een stuk worst geven.
Die heeft t gelukkig goed hier.
Als Kees zich in het water begeeft en zijn waterschoen even uitdoet, wordt deze aangezien als speelgoed door de hond.
Hij duikt bovenop Kees en wil maar een ding....dat blauwe ding!
Kees zwemt hard weg, de hond nog harder. Het is een prachtig gezicht en we moeten er hard om lachen.
Kees pakt de hond en duwt hem op het strand.
Het is een lief beest, een echte allemansvriend.
Die middag spot de hond nog twee ballen....ze liggen bij zijn verzameling kapot gebeten ballen.
Onze hondjes liggen ondertussen lekker in de camper met de airco aan. Gekoeld bronwater in hun drinkbak, de verwende oudjes.
We lunchen bij de camper, ik maak wat lekkers van ui, tomaat en paprika met gehakt dat we met een broodje eten.
We zijn de rest van de middag heerlijk aan t strand, in de zee.
Het is hier veel gemoedelijker dan in Ksamil.
De sfeer is fijn.
Misschien vanavond nog even naar een strandtentje, een avondduik in de zee lijkt me ook nog wel wat.
We zien wel.

Die avondduik is het niet geworden, we zijn naar een restaurant geweest waar we boven konden zitten, zodat we konden genieten van het uitzicht. Het is rustig, de strandtenten die er zijn proberen zo aantrekkelijk mogelijk te zijn, lichteffecten en muziek...maar ik zie alleen wat groepjes mannen her en der aan een tafeltje. In het restaurant lijken we de enige die willen eten.
Ik vraag me af of hier geen sprake is van een avondleven ...of dat begint pas als wij al slapen???
Geen idee. In ieder geval ziet het er wel gezellig uit. We maken een korte wandeling over de boulevard en kopen een ( verpakt) ijsje.
Water is hier niet drinkbaar je wordt er echt heel ziek van, dus opletten met ijs.
En geen salade/ rauwkost eten.
Dat is wel jammer....
We smullen van onze pizza's. Proosten met Corona ( bier) en hebben het goed. Vakantiegevoel is aanwezig!
Morgen nog een dagje zon en zee en dan door naar Dürres, daarna doen we Skhoter en dan verlaten we Albanië alweer voor Montenegro.
We brengen de avond verder door bij onze camper. Banjomuziek, gezang, tamboerijn en gitaarmuziek krijgen we er gratis bij, onze buren vormen een muziekgezelschap. Het maakt de zwoele avond helemaal compleet.

Geschreven door Mirjams.avonturen