Ondanks dat t overdag best warm is, zijn de nachten heerlijk koel.
We ontbijten op ons gemak, we hebben nog broodjes van gisteren, die pimp ik even op in de koekenpan.
Al gauw horen we het bekende geklingel weer, de schapen komen er aan.
Het is bewolkt, prima dag voor de wandeling.
Nationaal Park Ordesa y Monte Perdido.
De Monte Perdido is een 3.355 meter hoge berg op de Spaans-Franse grens.
De gletsjervallei staat met haar steile wanden op de Werelderfgoedlijst van UNESCO. De bergen reiken hier tot boven de 3000 meter hoogte en het landschap biedt een afwisseling van ijskoude watervallen, torenhoge rotswanden en met sneeuw bedekte bergtoppen. De Arazas rivier baant zich een weg door de Ordesa vallei en valt op diverse plekken als een waterval over de rotsen.
Er zijn 4 routes die je kunt hiken.
Voor 3 van deze routes is het van belang dat je geen hoogtevrees hebt omdat je langs smalle kloven moet met ravijnen naast je.
Ik heb er filmpjes van gezien op You Tube...ik sla het over.
Hoeven we niet te kiezen ook.
Er blijft één route over, wel moet je een goede conditie hebben. Nou...die van ons is redelijk. We durven t wel aan.
We gaan eerst naar het visitorcenter in Torla.
Ik wil zeker weten dat ik de goede route neem. ( ik heb enorme hoogtevrees)
We krijgen een kaart mee en moeten eerst nog 8 km het park in rijden. Zomers mag dit niet, dan rijden er bussen die je naar het vertrekpunt brengen.
We komen aan bij het vertrekpunt. Goede schoenen aan, flesjes water en de hondjes mee.
De route zal ons langs drie watervallen leiden.
Het eerste stuk is prima te doen, het is rustig, we komen nauwelijks iemand tegen.
De rivier stroomt naast ons, behalve het stromen van het water horen we niets. We wandelen door bos met enorm hoge bomen. Die geven verkoeling, waardoor we niet merken dat het inmiddels 29 graden is.De route gaat steeds steiler omhoog, we klauteren over keien en genieten ondertussen van de schitterende natuur om ons heen.
Het is behoorlijk pittig zo omhoog, maar wat is t prachtig, de rivier gaat met ons mee, en we worden best moe.
Poeh...hoever nog...dan is daar de eerste waterval. Prachtig.
We pauzeren even en drinken alle 4 water.
Weer door, het is nog steiler, de tweede waterval....
Nog meer omhoog....of zullen we terug gaan...ik ben bekaf..
Maar er zou nog een derde waterval zijn, met een fantastisch uitzichtpunt. Maarja...redden we dat nog....
We gaan ervoor.
Ineens horen we een enorme herrie van vallend water...jahoor daar doemt een enorme waterval voor ons op.
Maar we zijn er nog niet....de laatste klim is echt bizar, over onregelmatige keien en enorme boomwortels , ik twijfel....oké.. dóór Mir, anders krijg je spijt.
Boven aangekomen is de beloning daar. Wat een mooi natuurverschijnsel, zomaar ineens al dat water uit de rotsen en dat blauwe water beneden....en t is fris hier.
Wel een half uur blijven we zitten. Er is haast geen mens, wat heerlijk.
We kunnen de terugtocht aan. We zijn inmiddels 3000 meter omhoog gelopen. We lopen nu aan de andere kant van de rivier terug.
Naar beneden, over rollende keien...ook best een uitdaging hoor.
Maar t gaat beter dan naar boven. En wat is t mooi onderweg, wat een enorme bergen en kloven om ons heen. Het groen van de grote bomen die ons schaduw bieden.
Het geruis van de stroming van de rivier. Het is sprookjesachtig mooi.
Je wordt er stil van, op de terugtocht komen we helemaal niemand tegen.
We zijn alleen op dit prachtige stukje aarde.
We wandelen in stilte, ik hoor mijn eigen voetstappen gaan...en ineens zijn we terug bij het beginpunt.
Heel erg moe...maar voldaan.
Bij de camper aangekomen pakken we een banaantje en wat te drinken .
We zitten op ons gemakje op een grote kei. We rusten uit en genieten na.

We stappen onze camper in en besluiten naar Pamplona te rijden, dan zijn we maar vast in Navarra.
Weer een mooie route, ik krijg een warm, tevreden gevoel.
Wat is onze aarde toch mooi.
Na een paar uur naderen we Ezcoba, een camping die ik net heb opgezocht.
We settelen ons, we staan weer. We zien wel voor hoelang.
We gaan in ieder geval door Navarra rijden en wandelen, maar misschien hebben we morgen spierpijn...
We gaan t meemaken.
Een dag niets doen kan ook. We zien wel wat onze flow voor ons in petto heeft.

Geschreven door Mirjams.avonturen