Na een nacht met een lekker bed, geronk van Amerikaanse automotoren en een dunne deken om onder te slapen, best wel koud....toch redelijk uitgerust wakker geworden.
Ik maak koffie en ontbijt voor mijn mannen.
We blijken toch nog niet alles te hebben aan boodschappen, dus nog even de Wallmart in. Bij de ingang instrueer ik mijn mannen...je houdt me constant in t oog...als je t waagt om uit mijn zicht te zijn ...nou!
Als volleerde Wallmartshoppers doen we vlot onze boodschappen. We zijn inmiddels weer vriendjes, Wallmart en ik.
Het is een sport om kleine verpakkingen te vinden en dan bedoel ik.....minder groot dan megagroot.
Maar t lukt. En na het inladen en opruimen van de laatste boodschappen vervolgen we onze reis naar Marion in Iowa.
We hebben een nieuwe chauffeur. Jeroen rijdt ons naar Cedar Rapids.
Met behulp van Google Maps komen we aan op de plaats van bestemming.
Bas rent naar buiten en ik ben getuige van een ontroerend mooi moment. Vader en zoon zien elkaar weer na zo'n lange tijd......
We worden enorm hartelijk verwelkomd door Debbie en Steve, met een big hug.
En wat een groot huis!. De nieuwe hostparents van Bas, waar hij over een paar weken weer naartoe gaat hebben een welkomskado voor ons achtergelaten. Een fles whisky en een fles wijn, speciaal uit deze streek.
Lunch is ready for us, wat zijn deze mensen gastvrij! We kijken vragend naar Bas....er staat van alles op tafel. Debbie heeft koekjes gebakken. Er staat fruit, groenten, brood beleg, chips.
Bas doet t voor: je neemt 2 boterhammen, doet daar mayonaise op, dan dubbel beleg, plak kaas en klaar is je sandwich. Chips op je bord, koekje erbij en wat fruit en rauwkost.
We genieten van elkaar en van het eten.
Wat zijn dit lieve mensen. Zo goed voor Bas en voor ons!

Morgen is t St.Patricksday. Debbie en Steve nemen ons mee naar The Parade.
Zo leuk! Maar dan wil ik ook " all the way". Dus weer naar de Wallmart...en we verzamelen een outfit voor ons allemaal. Wil je de foto's daarvan zien...kijk morgen in ons reisverslag!
Ik verheug me er nu al op.

Het is springbreak, dus de school is dicht.
Maar de buurman is een vriend van Debbie en Steve en is leraar op de high school, we krijgen morgen ook nog een privé rondleiding op de high school. Dat is voor ons geregeld.
Ik ben overweldigd. Ik kijk er zo naar uit.
Dit is zo verschrikkelijk leuk!!
S avonds nemen Debbie en Steve ons mee uit eten. De vorige gastouders van Bas zijn er ook bij, Amy en haar zoon Cooper ( haar man Dave is in Argentinië met de oudste zoon) en een goede vriendin van Bas, Maddie.
We genieten van een heerlijk maaltijd. We kijken even vreemd op als we ineens nieuwe drankjes voor onze neus krijgen terwijl onze glazen nog half vol zijn.
Bas zegt ons. ..dat is normaal hier...je krijgt steeds een refill...als ze zien dat je glas half leeg is.
Het is zo gezellig...met elkaar aan een grote tafel, een kijkje in het leven van Bas, en het " gewone" Amerikaanse leven.
We boffen maar.
S avonds praten we met zijn allen aan een grote ronde tafel. Ik houd t nauwelijks nog vol...zo moe!
Mijn hersens doen t nauwelijks nog...constant Engels praten...nadenken, ik ga gekke fouten maken...en ik niet alleen. We lachen om onszelf.
Nog even volhouden adviseert Bas ons.
Dan wen je het snelst aan het tijdsverschil.
Om 21.30 uur zie ik dat de mannen ook instorten. Nu is t oke om naar bed te gaan. Dit is een goede tijd.
We staan met de camper op de oprit van Debbie en Steve. We rollen zo ons bed in.
Ik val met een grote glimlach in slaap.
Wat een fantastische dag was dit!!!

Geschreven door Mirjams.avonturen