Leah heeft bij oma geslapen, dat ging heel goed. Als we wakker worden eerst maar douchen....niet dus.
De douche wordt niet warm. Balen. Mama en oma wassen hun haren maar in de wasbak....dat gaat ook.
Douchen doen we thuis maar weer.
We gaan ontbijten. Oma verzamelt wat croissants en smeert wat broodjes voor onderweg in t vliegtuig. Hoe handig dat bleek te zijn....vertel ik zo.
Na het ontbijt gaat oma naar de speeltuin, zodat mama de koffers kan inpakken.
We zien veel mensen die vandaag huiswaarts gaan. Veel landgenoten ook. Dan is de speeltuin ideaal en we kletsen met de andere Nederlandse vakantiegangers die terugkeren.
Leah en Milan spelen nog even en dan gaan we richting de lobby waar de bus ons komt ophalen. We checken uit en wachten op onze transfer.
De bus arriveert en we vertrekken, we zijn de eerste die opgehaald worden, we gaan langs een aantal resorts om ook daar mensen op te halen. Handig om van elkaar te horen hoe het resort is bevallen, maar zo te horen hebben we een goede keuze gemaakt voor Titanic Palace. Wat opvalt is dat het resort uitzonderlijk schoon is, nergens vindt je vuil op de grond, het personeel is continu aan het schoonmaken. Van de leuning van de brug, tot de speeltuin, elke dag zijn ze aan het poetsen. Het zwembad wordt elke dag schoongemaakt met een stofzuiger. De tuinmannen zijn hele dagen in de weer om alles er spik en span uit te laten zien.
De hotelkamers zijn wat minder. Hier is echt wel wat onderhoud nodig, maar als je je daar niet aan stoort, heb je een prima verblijf. Het personeel is bijzonder vriendelijk en we hebben helemaal geen last gehad van opdringerige Egyptenaren die ons van alles willen verkopen.
Uiteraard is ons van alles aangeboden, schoonheidsbehandelingen, pedicure, manicure. Kappers...die trouwens goede zaken hebben gedaan, want er lopen veel keurige kapsels rond, Nederlanders die bij ons niet naar de kapper kunnen, grijpen hier hun kans.
Maar een simpel..."nee"....bleek voldoende als we geen interesse toonden. Wel zo relaxed, want dat heb ik echt wel anders meegemaakt.
Affijn we naderen de luchthaven en gaan inchecken. Gelukkig hebben we vooraf stoelen gereserveerd. We gaan helemaal achterin zitten, in de hoop dat dit zo comfortabel mogelijk is voor de kids. Mocht Leah gaan huilen....kunnen we de ruimte achterin, bij het toilet gebruiken.
Voor het inchecken zijn al onze koffers al door de röntgen geweest.
Wat een puinhoop was dat....alles viel eraf....of door de rollers van de band heen. Op mijn knieën kruipend vond ik ergens mijn zonnebril terug onder de band. Ook de laarzen van een medereiziger heb ik kunnen redden en een handtasje dat onder de band was verdwenen. Er zat wel een beambte bij op een stoel, maar die ondernam geen actie. Dus het is een gegraai van jewelste om je spullen weer compleet te krijgen.
Door naar de paspoortcontrole....stempeltje in je paspoort, volgende controle...staat het stempeltje er wel? Uiterst onvriendelijk is deze man, smijt de tickets weg die ik in het paspoort heb gedaan. En of ik ff op wil schieten. Ik zeg iets in het Nederlands tegen hem, wat hij niet verstaat en hij iets tegen mij, wat ik niet versta. Het zal vast niets aardigs zijn geweest. ( ik wenste hem ook iets ongezelligs toe)
Dan de douane. Weer alle bagage door de röntgen...weer schoenen uit, alles af. En we worden gefouilleerd. Stuk voor stuk, Leah zet het op een krijsen...een vreemde die aan haar zit, dat vindt ze niks. En ik eigenlijk ook niet. Ze gaat grondig te werk...ik moet mijn benen op een verhoging zetten, zodat ze ook overal tussen kan voelen. Tjonge zeg....
Dan een formuliertje invullen en inleveren bij een loket.
Dan weer paspoortcontrole.
Hebben we alles gehad, nee...nu moeten we nog een stempeltje op onze vliegtickets.We hebben nog maar een uurtje over voor we vertrekken. Gauw iets eten. Burger King lijkt de beste optie.
Er staat een mega rij....ik ga er toch maar in staan, desnoods nemen we het mee in het vliegtuig.
Het gaat gelukkig redelijk snel. We eten onze menu's en gaan dan naar de gate.
Nog heel eventjes wachten en dan kunnen we boarden, maar eerst...weer een paspoortcontrole.
Dan kunnen we instappen, bij de ingang van het vliegtuig, weer paspoort en ticket controle.
Hè hè....we zitten.
Dan krijgen we de mededeling dat we een tussenstop moeten maken in Milaan. Er is een piloot ziek geworden en degene die de vlucht heeft overgenomen heeft teveel vlieguren gemaakt om ons terug naar Schiphol te vliegen. We moeten eerst naar Milaan 4.15 uur vliegen. Hopen dat we niet te lang moeten wachten daar en dan door naar Schiphol met een nieuwe bemanning De huidige bemanning zal dan mee vliegen als passagiers. Vanaf Milaan is het dan nog 1.25 vliegen naar Schiphol. Ohhh neeeee....Leah heeft zo'n last van haar oortjes met het landen ...en nu moeten we nog 2 keer ook! Leuk ook voor mijn vliegangst.. .
De vertraging zou een uur zijn.. dat lijkt mee te vallen....het zou......want het is niet zo.
We staan na een uur nog steeds aan de grond. Nu is er weer iets met onze vluchtroute. Die moet veranderd worden...Het duurt te lang. Milan is er klaar mee en Leah krijgt een enorme driftbui.
Het is warm....het duurt lang, langer, langst.
Het handige als je achterin zit is dat daar de stewardessen zijn. Ze helpen ons met Leah en we mogen even bij hen zitten.
Dat helpt! Leah wordt rustig. De stewardess geeft aan dat ze een middeltje heeft dat helpt voor de oren bij het landen. Ik begrijp dat Leah daar aan moet ruiken. Ook adviseert ze een pijn stiller. Ze heeft die ook aan boord, speciaal voor jonge kinderen.
We wachten het maar af.
Uiteindelijk stijgen we ruim 5 kwartier later op, Leah laat zich gelukkig afleiden, al moet Danielle daarvoor wel heel wat capriolen uithalen.
Tijdens het opstijgen en de turbulentie die daarmee samen gepaard gaat, neem ik me voor om echt nooit meer te vliegen.
Wat zal ik blij zijn als ik thuis ben!
Wat een enorm enerverende reis is dit geworden. Ik ben aan vakantie toe! ( grapje).
Als ik dit schrijf zit ik bijna 3 uur in t vliegtuig, waarvan we pas anderhalf uur vliegen. Dus we hebben nog even te gaan.....
Hopelijk gaan de kids nog even slapen...het wordt superlaat vanavond.....Vannacht....
Dan wordt er omgeroepen dat de broodjes helaas op zijn...er is geen eten verkrijgbaar. Kijk....nu komen de broodjes doe ik vanmorgen heb gesmeerd en ingepakt goed van pas!
Ruim een uur voordat we landen in Milaan is er turbulentie. Ik ben er zo klaar mee...ik zie de man voor ons ook naar zijn stoelleuning grijpen. Ik weet het...turbulentie is net zo iets als golfslag op een boot. Het is niet gevaarlijk...maar mijn borst doet gewoon pijn van het bonzen van mijn hart.
En ik baal van mijzelf.. dat ik deze angst niet onder controle kan krijgen. Ik heb het immers nooit gehad, pas de laatste jaren en t wordt erger. Ineens snap ik waar t allemaal vandaan komt....ik ben nauw betrokken bij alles rondom de MH 17. Ik heb nabestaanden ondersteund, de reconstructie gezien, de verhalen gehoord, zittingen bijgewoond.
Dat is wat telkens in mijn gedachten opkomt. Zodra ik ga vliegen denk ik daaraan. De turbulentie gaat ondertussen in alle hevigheid door.
De stewardess komt Leahs pijnstiller brengen. Het is vloeibaar en smaakt naar aardbei. Leah weigert.
De stewardes vertelt dat ze net even bij de piloot heeft gezeten, hij kan de druk in de cabine regelen, zodat het niet te laag wordt ofzo...of geleidelijker gaat.
Superlief...tegelijk denk ik...kan dat dan iets altijd?
Lijkt me meer comfortabel.
Niet dat ik ooit nog ga vliegen...
Leah valt een half uur voor de landing in Milaan in slaap. Hopelijk helpt t en slaapt ze door het landen heen. Fingers crossed...
In Milaan is het min 1 graden. We landen om 21.30 in Milaan. Eigenlijk 20.30 uur, want we zijn een uur terug in de tijd.
De landing ging verbazingwekkend goed. Ik houd Milan zijn ontspannen hand vast en zorg dat mijn hand net zo ontspannen blijft. Zo jammer dat t allemaal nog een keertje moet. Gelukkig heeft Leah er nu weinig van meegemaakt. Ze heeft doorgeslapen. En ze blijft doorslapen....ook tijdens het opstijgen en weer landen. Milan kijkt filmpjes en valt even later ook in slaap. Om 23.00 uur landen we in Nederland. Het is nog een hele toer om Milan wakker te krijgen. Met 2 slaapdronken kids halen we onze bagage op en lopen we naar opa, die ons op staat te wachten. We rijden eerst naar Rotterdam. Dan naar Barendrecht. Om precies 1.00 uur stap ik mijn huis binnen.
We zijn ruim het klokje rond geweest met reizen.
Thuis staan er bloemen om mij te verwelkomen, van Kees, Piet en Angela en Valerie en Jochum .
Dat is fijn thuiskomen.
Nu even bijkomen van de reis en lekker weer in mijn eigen bed slapen.
Tot een volgende reis!

Geschreven door Mirjams.avonturen