Allereerst bedankt voor alle leuke reacties op de reisverslagen. We lezen ze iedere (voor ons) ochtend met veel plezier. Vanmorgen moesten we die reacties wel heel vlug lezen, want we moesten om 7.15 uur verzamelen aan de andere kant van het eiland. We hadden een raft-excursie geboekt. Na zo'n 894383 parafen gezet te hebben om alle claims tegen hen te voorkomen, mochten we aan boord. Het zou een pittige tocht worden waarbij alleen de physically fit mee mochten. Wij zijn dat uiteraard ;). Alle dertien personen werden op de rand van de speedboot verdeeld. De tour duurde vijfenhalf uur waarvan er twee uur nodig was om van en naar de Na'pali Coast te varen. Vasthouden aan de touwen en gaan met die banaan. De speedboot klapte met hoge snelheid over de golven en het was inderdaad zo bumpy als de website vooraf aangaf. We genoten van de zon en de wind en voor we het wisten werden we omringt door een groep Hawaiian Spinner Dolphins. Met onze actioncam die onder water kan hebben we hele gave filmpjes van de dolfijnen kunnen maken. Wij ware de enige met een waterproof camera, dus de rest wilde graag dat we de foto's op Facebook plaatsen. Zowel boven als onder water. De spiegelreflexcamera heb ik voor deze tour maar in de kamer gelaten want ik moest er niet aan denken dat hij waterschade op zou lopen. Vervolgens kwamen we bij de hoge kliffen van de kust aan. Wat een mooi gezicht. Helemaal bedekt met groen en dan het goudkleurige strand met turquoise water tussen veel kliffen in. Vergezeld van een nieuwe groep dolfijnen was het echt een hele mooie belevenis. Daarna kregen we even de tijd om te snorkelen. Max heeft nog een mooie zeeschildpad gespot en we zagen weer mooie vissen. Toen we terug op de boot kwamen kregen we een sandwich, snacks, fruit en wat te drinken. Op de weg terug gooide de kapitein het gas volledig open om te racen tegen een andere speedboot. We klapten enorm hard op de golven en het was echt geen kinderspel meer. Supergaaf!

Onderweg terug naar het appartement gebeurde er een ongeluk vlak voor ons. We hebben het ongeluk zelf niet zien gebeuren maar toen we langs de zwaar in de prak gereden auto reden, zagen we dat er nog een vrouw zat. Iedereen leek door te rijden. Dus ik zei tegen Max dat ik wilde helpen. Max liet me uitstappen en zou een veilige plek zoeken voor de auto. Gelukkig kwam er met mij ook een andere vrouw aangesneld en hoefde ik niet alleen te gaan kijken. De vrouw bleek gelukkig bij kennis, maar leek wel in shock. De airbag was in de (lege) stoel naast haar uitgeklapt. Gelukkig niet op haar positie dus dat gaf me het idee dat ze zelf niet de allergrootste klap had gevangen. We vroegen haar of ze pijn had en ze wees naar haar sleutelbeen. Met moeite kwam er uit dat ze dat van de gordel had opgelopen. Ze wilde gaan bewegen maar ik zei haar dat ze beter stil kon blijven zitten en dat we bij haar zouden blijven tot er hulp was. De politie kwam er aan een wij werden verzocht bij de vangrail te wachten. De Amerikaanse vrouw die ook had geholpen vroeg waar we (Max was er inmiddels ook weer bij en ook een vrouw die het ongeval wél had zien gebeuren) vandaan kwamen. "Europe right?" "Ja, Holland" Ze zei dat de meeste Amerikanen doorreden bij het zien van zo'n ongeval omdat je in Amerika aangeklaagd kan worden als je de verkeerde eerste hulp biedt. Maar we waren het er over eens dat hulp verlenen "the right thing to do" is. Ik schrok er wel van. Ik heb met mijn EHBO-diploma geleerd dat je in Nederland verplicht bent om hulp te verlenen tenzij je dat om bepaalde redenen niet kunt. Gelukkig kon ik in dit geval mezelf niet verwijten iets verkeerd te hebben gedaan. Ik hoefde niet te reanimeren of andere enge dingen. Toen de politie met de vrouw had gesproken die het ongeluk had gezien mochten we gaan. Het blijft in sommige opzichten een raar land.. dat Amerika.

https://www.youtube.com/watch?v=PH2KnuZ5C98

Geschreven door MoniekEnMax