Na de eerste echte nacht goede slaap stonden we vanmorgen uitgerust op om half zeven. Omdat dit nog steeds best vroeg is besloten we om de Kalalautrail vandaag voor een deel te trotseren. De gehele Kalalautrail is een lange wandeling van 17,7 kilometer (one way) met een flinke moeilijkheidsgraad langs de Na’pali Coast. Als je deze helemaal zou willen lopen, heb je een vergunning nodig om in de vallei te kamperen. Maar de eerste 3,2 km kun je zonder vergunning bewandelen. Daarna kan je nog een zijpad nemen om de Hanakapi’ai Trail te lopen. Deze is ook nog 3,2 km enkele reis. Nou heb ik alleen mijn fashionable witte sneakertjes bij me die inmiddels bruin zijn. En geen door de ANWB goedgekeurde bergschoenen. Deze staan dan ook gelijk op mijn wishlist voor een volgende vakantie. Dus deden wij alleen de eerste paar kilometer van de trail. We dachten een soort duinpad te gaan bewandelen en ik dacht dat dit niet al te moeilijk was met mijn ontstoken teen (ingegroeide nagel). Maar het bleek te gaan om een pad wat bestond uit grote en kleine keien, modder, beekjes en boomwortels. De eerste mijl denk je nog dat het straks vast heeeeel anders wordt. Maar die hoop hebben we al gauw laten varen. Toch waren de uitzichten adembenemend en zeer de moeite waard! We liepen langs de steile kliffen, door jungle gebied met onder ons de turquoise baaien van de Pacific Ocean. Echt zo mooi! Uiteindelijk kom je dan bij een strandje aan maar moet je eerst nog de stroom van de hoger gelegen waterval oversteken. Even goed balanceren op de keien met je rugzak vol dure lenzen, telefoons en de camera. Maar we zijn droog overgekomen. Het strandje was niet bijzonder maar een goede plaats om even uit te rusten. We aten een broodje en kwamen tot de conclusie dat we veel te weinig water hadden meegenomen. Max wilde graag nog doorlopen via de Hanakapi’ai Trail naar de waterval. Voor mij was dat een mijl (of 2) te ver. Op mijn inmiddels bruin geworden niet meer zo fashionable sneakers en de pijnlijke teen. Dus ik liep terug en Max ging verder met wat water wat nog over was. We spraken af om elkaar op het strand aan de voet van de Kalalau Trail te vinden. Zonder water en met een brandende zon op mijn koppie was het behoorlijk heftig maar des te fijner toen ik eindelijk bij de auto terug kwam. Ik heb nog nooit zo snel een blikje Mountain Dew achterover geslagen. Sportman Max kwam 2 uur later trots het strand opgelopen met mooie foto’s van de waterval. Maar de keuze van mij om terug te gaan was volgens hem goed want het was nog behoorlijk pittig geweest. We reden terug en vonden nu wel het juiste weggetje dat naar Tunnels Beach leidt. Daar hebben we gesnorkeld en een zeeschildpad van heel dichtbij kunnen bewonderen. Toen het begon te spetteren reden we zeer voldaan terug naar ons huisje. Aangezien het bij jullie al 18 mei is, nemen we een drankje op Tom (Max z’n vader) zijn 60e(!) verjaardag! Maak er een mooie dag van.

Geschreven door MoniekEnMax