Vanochtend was het vroeg opstaan, om na een vlug ontbijt naar het busstation te gaan. Xavier onze taxi-chauffeur was er ruim op tijd en na wat handen en voeten Engels/Spaans bij de balie van het busstation lukte het ons de boarding passen voor de bus te bemachtigen. Onze koffers werden ingecheckt net zoals op het vliegveld, compleet met weegschaal⚖ en labels.
De reis was prima, met een videoscherm met in het Spaans nagesynchroniseerde films. Het landschap was al snel droog, zanderig maar nog steeds garua. Onze gids in Lima vertelde dat de inwoners van Lima zelfs depressief worden van het gebrek aan blauwe lucht daar gedurende zo'n 4 maanden per jaar. Zo'n 30 km voor onze eindbestemming was daar eindelijk de zon. Toen we bij Ica kwamen waren we niet voorbereid op de situatie daar, tientallen tuk tuks, onverharde straten, vervallen huizen, en overal stof. De stad is permanent bedekt met een laag stof. Zelfs de bladeren aan de bomen.
In Ica werden we door een taxi-chauffeur naar Huacachina gebracht. Net buiten Ica is de woestijn, met zand, bergen zand, en dan als je de eerste reclameborden ziet, en de bocht om gaat sta je in de oase, Huacachina. Ongelofelijk toeristisch, daar had onze reisagent ons ook al voor gewaarschuwd. Aan het einde van de middag stond een zandbuggy-tour gepland. Twee keer per dag trekken alle buggy's met veel kabaal de woestijn in. We moesten tot drie keer toe uit de buggy maar hadden uiteindelijk een privé-buggy. Daniel en Lynn vonden het geweldig en wij ook. Vol gas door het zand, niet kunnen zien waar je na de bocht heen gaat 🏝. Na een eerste stop, waarbij natuurlijk je schoenen meteen vol zand zaten gingen we sandboarden. Op een gewaxed snowboard op je buik van een heuvel naar beneden. Daniel twijfelde nog even, maar de taalbarriere liet daar verder geen ruimte voor, de gids legde 'm op het board, armen naar binnen en benen gespreid om te remmen en gaan met die banaan🍌
Spannend en superleuk was het commentaar van de kids na afloop. Uiteindelijk hebben we de zon in de woestijn onder zien gaan. 's Avonds nog een hapje gegeten (we zijn nog niet onverdeeld enthousiast over de Peruaanse keuken, behalve de ceviche in Lima) en bijtijds naar bed. Rond etenstijd hier is het in Nederland 3 uur 's nachts en onze biologische klok is helaas nog niet helemaal aan het Zuid-Amerikaanse ritme gewend. De laatste paar avonden vallen de kids bijna boven hun bord in slaap💤.

Geschreven door Rob-hetty-daniel-en-lynn.on.tour