Dag 8: einde

Klik. De sloten van onze koffers klikten in. Enerzijds een opluchting dat alles er nog in kan en anderzijds gaf dit ons een naar gevoel. Vandaag is echt de laatste dag. Maar niet getreurd onze vlucht vertrok maar om 20h50 en hebben we dus nog een volledige dag.

Er was nog 1 stad welke we nog niet hadden bezocht, Rethimnon. Laat toeval nu blijken dat dit op de terugweg ligt naar Heraklion, i d e a a l. We wandelden door een wirwar van straten en steegjes en bezochten verschillende winkeltjes. Omdat we terug hard genoten hadden van ons ontbijt, hadden we weinig trek in middageten en besloten we om een ijsje te eten.

Om 15u30 hadden we met onze onkel afgesproken in Heraklion. Hij wilde ons nog een Griekse delicatesse laten proeven. Samen met hem en Thérèse wandelden we langs winkels richting een tearoom. Hier en daar stapten we een shop binnen. Thérèse kocht schoenen en John een Komboloi (een Griekse kralenketting welke je op een specifieke manier moet hanteren). Bij Isabelle ging het wat minder vlot. Ze had twee paar dezelfde oorbellen gezien, 1 klein model en 1 groter model. Terwijl Isabelle beide modellen paste, werd er door de verkoopsters gesjoemeld met de prijs. Ze smeten met verschillende onlogische prijzen naar je hoofd en op het moment dat Isabelle hen daarop wees kwamen ze met een dom reden. Uiteindelijk gaven we het op en verlieten we het winkeltje met lege handen tot Isabelle haar spijt.

We kwamen toe op een plein met een fontein en namen plaats op een aangrenzend terras. Thérèse en John bestelden voor iedereen een Bougatsa, een puddinggebakje. Tot de verbazing van Isabelle en Natacha was dit lekkernij lauw, maar o zo lekker.

De tijd tikte onverbiddelijk voorbij en voor we het wisten was het ogenblik aangebroken om afscheid te nemen. Dank je wel John en Thérèse voor jullie gastvrijheid. Zonder jullie hadden we niet zo intens kunnen proeven van de Griekse gewoontes en cultuur.

Na een ongewoon mega drukke kruispunt aan de luchthaven te hebben overleefd, brachten we onbeschadigd de witte Peugeot 108 terug aan de huurmaatschappij.

We stapten nog maar de luchthaven binnen en zagen overal ‘delayed’ staan op het bord. De moed zakte ons even in de schoenen. Gelukkig viel onze vlucht mee en had het 30 minuten vertraging. Inchecken van de bagage verliep wederom vlot en net zoals in België werd Isabelle tegengehouden bij de check in. Zou het haar beugel zijn die voor problemen zorgt?

We vonden een stille en koele plaats, aten een droog belegd broodje en voor de laatste keer zagen we de zon ondergaan op Kreta.

Toen later Natacha terug kwam van een toiletbezoek, zag ze dat de terminal leeg was. Ook haar zus was niet te bespeuren. In paniek keek ze naar de gate. Isabelle stond haar op te wachten, alle andere passagiers waren al ingecheckt. Blijkbaar hadden ze haar naam afgeroepen, maar in eerste deel was dit niet hoorbaar. Natacha had zelfs na haar toiletbezoek nog even langs de afdeling parfumerie gelopen. We propten ons nog op de bus en reden richting het vliegtuig. Uit gewoonte stapten we via de voorste trappen het toestel binnen. Wat we niet wisten is dat we hélemáál achteraan zaten. De mensen die achteraan het vliegtuig waren ingestapt blokkeerden ons de weg. Met wat acrobatie bereikten we onze zetels. We hadden zelfs geen raampje!

De terugvlucht leek lang en de vermoeidheid begon op te komen. Beetje na middernacht landde we in Zaventem. The boyfriends zaten ons al op te wachten. Ditmaal hadden we wel snel onze bagage en konden we sneller dan verwacht onze vriendjes omhelzen. Wat een fijn gevoel om ze terug te zien.

Met Michael aan het stuur reden we dieper en dieper terug de realiteit in, back to reality and back to the real life: voor Natacha trouwen, verhuizen en een peuter opvoeden, voor Isabelle afspraken bij de bank, architect en bouwfirma om een huisje te bouwen. Maar onze nieuwe bagage met opschrift Kreta sleuren we met plezier mee. Op naar onze volgende avonturen?!

Geschreven door Natacha.reist