Dag 1 = vertrek naar Nederland

Het is eindelijk zover! Het wachten is afgelopen!
Een uitspraak en vooral gedachte die door Steven en Natacha gedeeld werd toen hij de trap afspurtte na zijn werk en zij nog net niet in haar motopak sprong alvorens naar huis te rijden.

Steven was als eerste thuis en kon zodoende nog de laatste voorbereidingen treffen. Er moet aan zoveel gedacht worden dat het een wonder zal zijn dat we niks zullen vergeten. De grootste uitdaging (voor sommigen althans) is ervoor zorgen dat je valies de gewichtsbegrenzing van 23kg niet overschrijdt. Die begrenzing lijkt ruim, maar als je enkele weken weg bent merk je al gauw hoe weinig je kunt meenemen. Na heel wat gepuzzel en handig gebruik van een digitale weegschaal konden we samen dit obstakel overwinnen.

We namen afscheid van onze trouwe viervoeters en gevederde dames. Dit is de eerste keer dat zij daadwerkelijk mogen thuisblijven. In voorgaande jaren deden we ze op logement maar nu maken we gebruik van een oppas aan huis. We hopen hiermee de stress voor de dieren (en voor ons) te beperken.

We trokken eerst naar Gent om daar een pizza te smullen. Helaas waren we allebei dusdanig uitgehongerd dat we de tijd niet namen om ons eten deftig te laten afkoelen: halverwege de maaltijd voelden we dat ons verhemelte verbrand was. Typisch!

Op weg naar ons eerste hotel (Schiphol) kregen we alweer de pijnlijke achillespees te zien van België: files. Wegenwerken, ongevallen, simpele knulligheid,... Iedere excuus wordt aangewend om het verkeer te doen stoppen.
Tel daarbij het feit op dat Steven sporadisch toeren uitstak zoals zijn gordel rond zijn hoofd binden en dan "Ik ben Rambo" te roepen en iedereen was het erover eens: het was een vermoeiende rit voor Natacha...

Nadat we ons ingechecked hadden viel Natacha samen met haar valies bijna over een verhoogd stoepje en knalde Steven tijdens het verplaatsen van de bagage nog even tegen de draaideur aan de ingang. Kwestie van onze aanwezigheid goed kenbaar te maken en het is gewoon een veel te snelle deur en een net te hoge stoep.

Nu konden we ons nieuw slaapplekje eindelijk betreden: kamer 903. Waar de klok aanmerkelijk trager lijkt vooruit te gaan. Een klacht!

Geschreven door Natacha.reist