Dag 7 : dag op zee

Het alarm weergalmde in de meisjes hun hotelkamer. 7u40, tijd om op te staan, we moeten een ferry halen. Gisteren beslisten we om een uitstap te boeken. We gaan namelijk met een boot naar een strand wie door velen als het mooiste strand van Kreta wordt beschouwd. Het is weliswaar bereikbaar met de auto, maar de weg is onverhard en slecht aangelegd. Een no go met onze kleine Peugeot. Bij het vastleggen van deze activiteit lazen we wel 1 nadeel: sinds gisteren meert de boot niet meer aan aan het strand. Wel zullen we de gelegenheid hebben om in de open zee te zwemmen.

Gewapend met onze vakantiehoedjes, bikini’s, strandzakken, zonnecrème, kruiswoordraadsels, en 6 handdoeken vertrokken we richting de haven van Kissamos. Hopelijk zijn we niets vergeten.

Plots stampt Natacha op het remsysteem van de auto. Snorkelgerief zou wel ideaal zijn voor deze gelegenheid, niet? We stapten een winkel binnen en kochten er ook waterschoenen. Kiezelstrand, je hebt ons niet meer liggen hoor!

Ruim op tijd stapten we richting een willekeurige boot. Aristovoulos, lazen we. Ja! Bingo! Van eerste keer de juiste. Het boottochtje op zich ging goed op een redelijk kalme zee en een mooi uitzicht. Maar wat ging ze traag! Zelfs andere boten, die later vertrokken waren, haalden ons met gemak in. Gelukkig konden we de tijd wat sneller voorbij laten gaan door kennis te maken met onze buren wie toevallig ook Belgen waren. Een mama en dochter kwamen voor de tweede keer naar Kreta. De dochter had net gedaan met haar examens.

Het schip maakte na een dik uur zijn eerste stop in de open zee nabij het strand van Balos. Veel mensen, waaronder stiekem wij ook een beetje, baalden dat ze niet tot het strand konden zwemmen. We wilden zien of dit befaamde, mooiste, strand inderdaad zijn titel waarmaakt.

Maar een zeer klein deel van de passagiers waagden een duik in de zee. Waaronder natuurlijk de zusjes. Isabelle besloot om langs het laddertje de boot te verlaten. Een koude douche zag ze niet zitten. Natacha dacht het tegenovergestelde. Waarom lijden als je de pijn in 1 klap kan bestrijden? Zij sprong van de springplank de helderblauwe zee in.

Snorkelgerief was hier niet nodig. We zagen wel de bodem van de zee, maar er waren geen vissen te bespeuren. We besloten terug te zwemmen naar de boot om de GoPro te halen. Op dat moment kwam Isabelle ten val: door het gladde wegdek gleed ze uit. Ze probeerde haar te herpakken, maar gleed ook uit met haar andere been en danste zo gracieus aan de trapleuning. Gelukkig niets ernstig, juist een blauwe knie en even een adrenalineboost. Grappig is dat bijna iedereen op de boot dacht dat Natacha uitgegleden was, ze diende meerdere malen uit te leggen dat het haar zus was.

Met haar GoPro sprong Natacha nogmaals van de springplank, gevolgd door Isabelle. We namen enkele filmpjes op en probeerden stroomopwaarts dichterbij de boot te geraken. Noteer dat de boot steeds heen en weer dreef: op een gegeven moment denk je: we zijn er bijna! en dan is plots die boot verder naar links.

Natacha kroop via het laddertje terug op de boot. Isabelle bleef achter in het water omdat ze graag foto’s had van haar in het water, getrokken vanop het dak van de boot. Op het moment van de kiekjes kwamen er net een paar speedboten langs wie de foto’s verpestte. Terwijl we wachtten tot deze weg waren diende Isabelle tegen de stroom te blijven zwemmen. Uiteindelijk konden we haar wens vastleggen en uitgeput zwom ze richting de boot. Natacha was jaloers en vroeg om hetzelfde te doen. Zo sprong ze voor de derde keer van de boot het koude lichtblauwe water in.

Na 2 uren vertrok de boot richting halte nummer 2, Gramvoussa. Daar konden de passagiers wel de boot verlaten om een kijkje te nemen op dit eiland. Hier hebben ze in de 16de-17de eeuw een kasteel gebouwd welke door de jaren heen door verschillende bewoners werd ingenomen, ook bijvoorbeeld door piraten. Indien je deze ruïnes wilt bezichtigen moet je eerst een steile wandeling tot boven de berg trotseren. Daar hadden wij geen behoefte aan en kozen om op het strand te relaxen. Met onze waterschoenen aan zette we onze eerste stappen op dit eiland. Ach nondedju! Het is hier een ‘gewone’ strand en dus maar weinig kiezels te zien. De tijd vloog voorbij. Ook hier kregen we maar 2 uurtjes de tijd.

Halverwege besloten we om toch eens ons snorkelgerief uit te testen. We stapten richting een roestig gezonken boot welke bij een soort van golfbreker lag. De weg naar het water was zeer gladdig en onze waterschoenen kwamen toen zeer goed van pas. Misschien raken we het ondertussen gewoon, maar met weinig moeite doken we het wederom koude onderwaterwereld in. Na de eerste knippering zagen we meteen visjes rondom ons zwemmen. Het komende (te) kleine uur zullen we niet snel vergeten: nadat we een kijkje genomen hadden bij het gezonken schip, welke op het ondiepe lag, zwommen we al snorkelend terug naar het strand. We namen natuurlijk de langst mogelijke route en genoten van de talrijke grijsgekleurde vissen. Net op tijd bereikten we de boot en vaarden terug naar Kissamos. Jammer dat we snorkelgerief niet eerder hadden. Die konden we al gebruikt hebben toen we in Agios Nikolaos waren.

Na ons opgefrist te hebben in ons hotel reden we richting Chania. Het was er druk en we hadden even nodig om een parkeerplaats te vinden. In een vegan restaurant aten we het lekkerste maaltijd tot nu toe. Wel hadden we de rest van de avond last van landziekte.

Ondertussen had de zon plaats gemaakt voor de maan. Na ons heerlijke maaltijd slenterden we door deze stad. De vuurtoren was verlicht en schitterde aan de pier. Op de dijk waren verschillende artiesten te zien. Dat ging van henna tattoo (door een, we gokken, 14-jarige jongen!), tot een vuurshow.

Dit was onze laatste avond op dit eiland. Koffers inpakken is voor morgen. Wat is het toch snel gegaan.

Geschreven door Natacha.reist