Dag 14 en 15 = terugkeer!

De langste en meest ongewenste dag van de reis was aangebroken: de terugkeer.

Uitslapen was iets dat uit den boze was doordat de zon al zo vroeg binnenscheen in de kamer. Na het ontbijt begonnen we onze koffers te maken. Ook iets dat we onderhand al zoveel maal hebben kunnen doen dat het een automatisme begint te worden. We maken ons zelfs al geen zorgen meer om het gewicht, daar we nog nooit problemen hebben gehad.

Na het uitchecken konden we voor een laatste keer genieten van de gastvrijheid van de mensen hier. Doordat we op onze eerste dag hier zo laat hadden ingecheckt en zodoende de lunch hadden gemist mochten we deze vandaag alsnog nuttigen. Een gebaar dat we heel hard waardeerden!
We doodden de tijd met het knuffelen van de honden. En Tiger, die we nogmaals hadden gevonden rond blok 40.

Met het middageten achter de kiezen trokken we richting Johannesburg. Onze vlucht vertrok maar om 23u15. Uit veiligheidsoverwegingen leek het ons een pak verstandiger om op klaarlichte dag te rijden naar die stad.

Een lange autorit later reden we de garage van Bidvest, onze autoverhuurder, binnen. Vlak voor we vertrokken waren naar de luchthaven had Steven gezien dat er iets los hing onder aan de wagen. Dat ding veroorzaakte waarschijnlijk het slepend geluid dat we al dagenlang hoorden tijdens het rijden over vluchtheuvels. We besloten dit ook te melden aan de persoon die ons dossier ging afwerken. En dat was een fout: ongeacht het feit dat we geen ongeval of incident hadden gehad met de auto werd het probleem ons wel ten laste gelegd. Iets waar we helemaal niet mee akkoord waren. Na heel wat gediscussieer werden er papieren opgemaakt waar Steven op benadrukte dat er ons niets te verwijten viel en we ook niet van plan zijn enige kosten te dragen.

Na deze laatste frustraties werden we door Bidvest naar de terminal gevoerd. En onderweg lachte het lot ons uit. Dagenlang hoorden we het slepend geluid, en nu alleen maar doodse stilte. Hadden we niks gezegd ging er ook geen vuiltje aan de lucht geweest zijn... Typisch!

Het inchecken en de bagage lossen ging vlotjes. We namen rustig de tijd om de vele winkels te bezoeken en werden gezegend met een trage service in het restaurant waar we gingen eten. We moesten toch de tijd doden, dus hadden we geen stress.

Stipt op tijd mochten we het vliegtuig boarden en gingen we de lucht in. Maar na een uur vliegen begon Natacha haar opnieuw ziek te voelen. De tweede keer in vier vluchten tijd dat ze zich ongemakkelijk voelde. Ook Steven begon opeens last te krijgen. Hadden we slecht eten gekregen? Het zag er niet goed uit om op deze manier nog 10u te vliegen! Gelukkig konden we rekenen op wat hulp van de stewardessen en met een beetje Cola, vele toiletbezoeken en een kleine nachtrust later voelden we onszelf wat opkrikken. We kunnen alleen maar vol lof zijn over KLM. Naast de fantastische stoelen, het voldoende beenruimte en het lekkere eten hadden ze ook nog eens vriendelijke medewerkers. Chapeau!

Zonder verdere incidenten kwamen we aan in de luchthaven, maar tijdens het ophalen van de bagage liep het nog een laatste keer mis: de band was stilgevallen. Na een heel oponthoud kwam er een technieker ter plaatse die gelukkig snel alles terug draaiende kreeg. We vroegen ons af wat er ons op de weg te wachten stond. Opnieuw wegenwerken, files, ongevallen?

Maar zie! In een mum van tijd stonden we op onze eigen oprit en werden we joviaal ontvangen door onze viervoeters en gevleugelde dames. Wat een welkomstcomité!

We kunnen terugkijken op een mooie reis, dat spijtig genoeg geplaagd geweest is door heel wat kinderziektes of tegenslagen. Maar gelukkig hebben we samen altijd een oplossing gevonden.

We willen via deze weg opnieuw iedereen bedanken die ons geholpen heeft om dit avontuur waar te maken. Van de petsitter tot onze reisconsulente: bedankt!
En natuurlijk ook aan onze trouwe lezers! Hopelijk hebben jullie wat kunnen meegenieten.

Naar waar gaan we nu?!

Geschreven door Natacha.reist