Dag 5 = Vertrek naar Pico

De oorlog woedde onverbiddelijk voort. De strijd die Steven al drie nachten aan het voeren was met zijn hoofdkussen liep eindelijk op zijn einde. Vandaag was onze laatste dag São Miguel. Deze namiddag namen we een vlucht richting het volgende eiland: Pico.

Sete Cidades stond al sedert het begin van onze aankomst bovenaan het verlanglijstje van Natacha. Het bestaat uit twee meren die gekoppeld zijn aan een legende over een prinses en een herdersknaap die verliefd werden op elkaar. Aangetrokken door hun liefde voor de natuur werden ze door hun vele geheime ontmoetingen zielsverwanten. Maar de koning verbood de prinses om verdere omgang te hebben met de herder. Beide meren zouden zijn ontstaan door de tranen van zowel de prinses als de herder en mettertijd werden deze met elkaar verbonden. Een mooi verhaal dat een prachtig landschap kadert. Helaas voor ons waren de uitkijkpunten op een grote hoogte en was het enorm mistig. Je kon nauwelijks de wagen voor je zien rijden, laat staan dat je de schilderachtige omgeving in de diepte zou kunnen zien. Het is heel jammer dat we hier niet van hebben kunnen genieten want eenmaal we onder de mist kwamen en op de oevers van de meren geparkeerd stonden was het uitzicht verbluffend. We werden ook hier opgewacht door een leger van Kwek Kwek zijn soortgenoten: eenden! Ze trokken zich niks aan van de wagens en deden zelfs een tukje in het midden van de weg, wat het wegrijden nogal bemoeilijkte.

De rest van de dag spendeerden we aan het rondrijden om zo de andere kant van het eiland te ontdekken. We moeten toegeven dat het af en toe teleurstellende momenten met zich meebracht. De wegen in de dorpen zijn hier soms onmogelijke opgaves om door te navigeren (zeker als je met een tegenligger te maken krijgt), en de steile hellingen die vaak gepaard gaan met de locaties die we willen bezoeken waren een ramp met de huurwagen. Eerste of tweede versnelling was de way to go...

De meest memorabele bezoekplaatsen waren ongetwijfeld het uitkijkpunt waar de walvisspotters zaten, waar je een oneindig ver zicht had over de prachtige oceaan. Het Mosteiros strand waar je in de verte twee grote rotsen uit het water zag opdoemen en het zand onder je voeten pekzwart is. En een rotsformatie die er in de verte uitzag als een olifantenslurf.

In de namiddag brachten we de huurwagen terug (met een klein sprongetje van geluk) bij de luchthaven van Ponta Delgada. Nadat we ons hadden ingechecked gingen alle remmen even los in een souvenirswinkel in de vertrekhal waar de eigenaresse bevriend bleek te zijn met een kunstenares. Haar specialiteit is houten figuren maken en we werden direct verliefd op de vele dieren die ze had gemaakt.

Het is en blijft een schattig klein luchthaventje. Het is een verademing om zonder drukte te kunnen wachten tot je moet vertrekken. De mensen bij de security staan te wachten tot er eindelijk iemand komt en er zijn welgeteld tien gates.

We hadden even wat oponthoud toen Natacha door de security aan nader onderzoek werd onderworpen, maar dit bleek een vals alarm te zijn (de drugs hebben ze niet gevonden ;) ).

Het mooiste moment van de dag was ongetwijfeld toen het vliegtuig vertrok. Het was een toestel met propellors en Steven wou deze dusdanig graag in werking zien dat hij in volle vaart zijn hoofd tegen het raam gooide toen ze aansprongen. Uiteraard is karma nooit veraf en slaagde Natacha er na de landing in om de mouwen van een trui die ze rond haar koffer had gebonden in de wielen te laten draaien. Zo liep hij rond met een buil op zijn hoofd en zij met een gescheurde mouw. Topteam!

Zeiden we zonet dat de luchthaven van Ponta schattig was? Pico was nog een pak kleiner! Eén bagagebelt...

We tuffen nu rond met een gigantische Ford Focus break waarvan het motorolie lampje brandt. Volgens de firma is de olie in orde, maar hebben ze de apparatuur niet op het eiland om de software te resetten. En nadat Steven in twee seconden erin was geslaagd om iemand in te halen wisten we zeker dat het een serieuze upgrade was in vergelijking met de vorige wagen.

Onze eerste indruk van Pico is fantastisch. We moesten helemaal naar de andere kant van het eiland rijden voor onze B&B en de weg ernaartoe was genieten. Een gigantische kronkelweg met kleurrijke bloemen die de zijkanten versieren. Jammer dat we dit niet met de moto's kunnen doen!

Onze huidige verblijfplaats is ook een schot in de roos. Een prachtig stuk land met een leger aan kippen die ontsnappen onder de omheining en rond de chalets van de gasten komen scharrelen achter lekkers. En we hebben een gigantische, trotse, haan gezien! Die willen we morgen eens goed bekijken! Een wekker hebben we dus al.

Geschreven door Natacha.reist