Dag 6 = Hoedspruit naar Hazyview!

De storm was opgeklaard. Om 4u45 werden we gewekt door een familie discussiërende aapjes die de boom naast ons balkon als vergaderruimte hadden geboekt. De arme zieltjes hadden de ganse nacht de storm moeten trotseren. We konden ons hierdoor vroeg klaarmaken voor onze volgende safari, die om 5u30 vertrok.

Terwijl iedereen aan het instappen was zagen we overal rond ons aapjes over de daken lopen, in bomen klimmen of via hoge takken van de ene boom naar de ander lopen.

Na een paar minuutjes rijden liepen we de giraffen tegen het lijf die zich tegoed aan het doen waren van enkele lage struiken.

Kort na de giraffen te hebben achtergelaten zagen we een grote neushoorn-stier. Hij liep tussen de struikgewassen door naar een grote plas water om daar even te kunnen drinken. In de verte konden we leeuwen horen brullen, maar voordat we de achtervolging inzetten zagen we een kleine kudde zebra's de weg oversteken. De babyboom was goed merkbaar in dit reservaat want ook hier liep er een veulentje mee te huppelen met zijn ouders. Het was schattig om het diertje te zien springen om de kudde bij te kunnen houden.

De tracker en gids hadden heel veel moeite om dieren te vinden. De regen had alle sporen weggespoeld en na een hele tijd te hebben rondgereden waren ze het spoor van de leeuwen bijster.

Wat geen voetsporen achterliet, maar niettemin even boeiend was, was de verscheidenheid aan vogels die we konden zien. De meesten waren druk bezig om hun verenkleed schoon te maken na de hevige nacht. Kleine, dikke vogeltjes, grote adelaren en een soort die verdacht veel leek op Zazoe uit The Lion King cirkelden rond ons hoofd.

Nadat we een stel bavianen (ook met baby's) hadden gezien die aan het drinken waren en het verschil leerden tussen de verschillende soorten antilopen (kudus, impala's en waterbokken) hielden we even halt voor een koffiepauze. Net naast de wagen stond er een gigantische termietenheuvel. We waren al sinds gisteren geïnteresseerd in deze dieren en grepen de kans om de gids uit te horen. Het was indrukwekkend om te horen hoe deze kleine insecten met hun volledige kolonie in staat waren soms enorme architecturale constructies te bouwen. Sommige heuvels zijn zelfs 200 jaar oud! Rond de heuvel zagen we ook schorpioen huisjes. Blijkbaar zijn zij verzot op termieten!

Verder zagen we nog een stel jakhalzen en een schildpad. Deze laatste stond in het midden van de weg en weigerde zich te verplaatsen.

Op de terugweg kwamen we nog eens twee neushoorn-stieren tegen. Het viel ons op dat iedere neushoorn hier geen hoorn meer had en dus ging het gesprek met de gids al snel over de stropersplaag. Zoals verwacht waren al deze dieren hoornloos uit bescherming. Elke dag worden er in Zuid-Afrika 3 neushoorns gedood voor hun hoorn. Een diersoort dat al meer dan 15 miljoen jaar op deze aardbol leeft zal volgens experts binnen de 5 a 10 jaar uitsterven door ons. Voor geld. Het is onrechtvaardig, onnodig en beschamend dat wij ons als alleenheerser over de planeet uitroepen en zomaar volledige diersoorten uitroeien. Door de hoge corruptie blijft de hoornhandel bestaan. Alle hoorns worden geëxporteerd voor enorm veel geld dus zoiets kan onmogelijk onzichtbaar blijven. En toch blijft het aanhouden door die paar mensen om te kopen die op de juiste positie zitten en een oogje dichtknijpen. Het maakt ons furieus.

Na het ontbijt namen we afscheid van ons hotel en vooral de mensen die ons zo in de watten hadden gelegd.

Onze volgende halte was Hazyview, maar onderweg had Natacha heel wat stops voorzien. We hielden het eerst halt bij de Drie Rondavels. Een mooi uitzicht over een canyon waar je in de verte drie bergtoppen vlak naast elkaar zag. Het deed ons wat terugdenken aan ons avontuur in Utah. Bij Lowveld View konden we hetzelfde natuurfenomeen vanuit een andere hoek bewonderen.

De volgende stop was een must do voor toeristen: de Bourcke's luck Potholes. Een heel netwerk aan watervallen die de rivier door de canyons verplaatsen naar hun uiteindelijke uitmonding. Het was leuk om hier even op onderzoek te gaan op de rotsen en de weg van het water te volgen.

Na de lunch stopten we bij Lisbon Falls. Een prachtige waterval die uitkeek op een uitgestrekte, en vooral groene, vallei. Hier bleven we toch even genieten van het uitzicht.

De laatste haltes op het programma waren God's Window en The Pinnacle Rock. Tijdens haar opzoekwerk had Natacha gelezen dat het daar vaak zeer mistig is. Het weer was vandaag niet ideaal, maar we besloten om er toch langs te rijden. Op Wonder View, een uitkijkpunt net voor God's Window, besloten we het uitzicht te testen. En ja hoor, we konden niets van het uitzicht zien. Er waren nog bezoekers aanwezig op dit uitkijkpunt en we zagen enkele vogels kamperen op hun wagen. Toen Steven zijn raam naar beneden deed om een foto te maken stak één van de vogeltjes onmiddellijk de parking over om op de zijspiegel van onze wagen te zitten. Er kwam na enkele minuten nog een vriendje bij die op de voorste ruitenwisser kwam zitten. Toen we wilden verder trekken begonnen we cirkeltjes te rijden om de vogels van de auto te halen. Maar na twee omwentelingen bleven ze nog standvastig zitten. Natacha is moeten uitstappen om ze van de auto te halen. De sukkeltjes!

Nadat we in Graskop hadden getankt bezochten we nog de Mac Mac Falls. Ook dit was een spectaculair zicht dat jammer genoeg verpest wordt door een ijzeren hek dat ze hebben geplaatst aan het uitkijkpunt. Ook hier denderde het water genadeloos naar beneden in een vallei.

We konden ons ten laatste in het hotel inchecken om 18u. Aangezien we om 16u onze laatste stop hadden gemaakt konden we de laatste kilometers genieten van het uitzicht. Of dat dachten we... Onze GPS had ons naar de Blue Mountain Lodge gestuurd, terwijl wij de Chestnut Country Lodge nodig hadden. We besloten de mensen aan de receptie om hulp te vragen, maar blijkbaar was dit een heel erg prestige hotel waar je zomaar niet in kon dus liet de bewaker ons niet door. Natacha zag opeens dat de GPS twee Chestnut Lodges kende. We hadden dus nog één kans. Ze herinnerde zich dat er vlakbij het hotel een olifanten sanctuary was en dus volgden we alvast deze borden om misschien daar in nood de weg te vragen.

Na een uur omrijden, heel wat uitwijk manouvers te hebben moeten doen door de slechte wegen vonden we eindelijk de Chestnut Lodge. Het was stressen om het te vinden, maar het hotel ziet er terug fantastisch uit!

Wanneer kunnen we eten?!

Geschreven door Natacha.reist