DAG 18 = Tweede dag Banff

We werden vroeg gewekt door Natacha haar wekker. Dit onding gaat al 2 dagen ongewenst af omdat we hem voortdurend vergeten uit te schakelen. Toen was helaas het startschot voor de herrie gegeven. De gasten op de bovenverdieping maakten weer kabaal a volonté en ook de oude stoomtrein liet weer lustig van zich horen. Onze bungalow maakt deel uit van het Hidden Ridge Resort, maar het ligt net niet genoeg verborgen van de buitenwereld.

We hadden een tweede trip naar Lake Louise ingepland deze morgen in de hoop dat er dan minder volk zou aanwezig zijn zodat we het toch op zen minst even konden bezoeken. Het was alvast heel druk in het dorp van Lake Louise en toen we de parking op reden vreesden we het ergste. Maar we mochten toch doorstromen naar de hoger gelegen parking en we hadden geluk: er reed net iemand weg. Eindelijk konden we eens zien of het meer al haar lof verdiende. Het was zeker een mooi zicht. Het weer was opnieuw warm en helder en de blauwe hemel contrasteerde mooi met de besneeuwde bergen en gletsjers die het meer omringden. Aanvankelijk was het hier de bedoeling om een kano te huren. De prijzen waren echter zodanig overdreven dat we deze kans aan ons lieten voorbij gaan. We hadden ook genoeg van de drukte en besloten verder te gaan. Het is eind juni en met de zomermaanden in aantocht is het toerisme in volle gang geschoten. Spijtig, want we missen de rust die we doorheen gans de reis al hebben gehad wel enorm.

Tijdens de terugreis kozen we twee plaatsen die dicht bij Banff gelegen waren: de eerste was Bow Falls, een kleine waterval die de rivier een stroomversnelling geeft. Hier was het gelukkig rustig. Van hieruit reden we verder naar Surprise Corner. Een rare naam waar je eigenlijk niks wijzer uit raakt. Surprise Corner is een punt dat uitkijkt over een chateau, namelijk Fairmont Banff Springs Hotel, die in het midden van de bossen is gebouwd.

Nadien parkeerden we de wagen in een overdekte parking in Banff om daar ons middagmaal te eten en vervolgens de shuttle te nemen richting de gondola. Inderdaad, we hadden opnieuw een gondola ingepland die ons ditmaal naar de top van Sulphur Mountain ging brengen. Het was helaas een teleurstelling. Toen we onze tickets kwamen ophalen zagen we dat iedere bezoeker maximum 1h40 op de berg mocht blijven. Een tijdslimiet? Je kunt toch nooit een trektocht maken tegen de klok? Iedereen is anders en heeft een ander tempo. De gondola zelf was alvast een avontuur, maar zeker niet aan te raden voor iemand die snel zeeziek wordt. In Whistler en Jasper mochten we plaats nemen in grote vaartuigen. Hier waren het kleine bakjes waar maximum 4 mensen in passen. De gondola slingerde voortdurend onderweg naar boven. Gelukkig was het een kort ritje! Eenmaal boven verbaasde het ons niet dat de mensen zo een korte tijdspanne kregen. Je had 1 promenade die je kon volgen naar de top en voor de rest was er, wel, niets. Het station bestond uit drie verdiepingen met shops, een restaurant en tearoom en een interactieve hal waar je filmpjes en borden kon raadplegen. Dat was het. Het uitzicht was natuurlijk mooi, maar in vergelijking met Jasper en vooral Whistler was deze uitstap zeker een afknapper. We verlieten snel de bergtop, hadden een kort gesprek met Amerikaanse toeristen die onze gondola deelden en namen dan de shuttle terug naar Banff.

Aangezien onze middag er heel snel op zat besloten we nog enkele stops te doen. Want als we eerlijk waren was 15h veel te vroeg om al een avondeten te zoeken. We gingen naar Lake Minnewanka. Het langste meer van Banff. Toen we aankwamen zagen we overal waarschuwingsborden staan: blijkbaar was er een beer in de buurt die het op het eten van de mensen had gemunt. Het deel van het bos waar hij zich in schuilhield was afgesloten voor bezoekers en de medewerkers drukten hier en daar mensen op het hart om het dier vooral zijn ruimte te geven als ze hem ergens tegenkwamen. Minnewanka had net als Louise een prachtige omgeving en vooral helder water. Je kon zonder moeite de bodem van het meer op de ondiepe plaatsen zien. We wandelden even op het strand en bezochten de kaai vanwaar de excursieboten vertrokken. Hier kon je ook zelf het water op gaan, maar enkel met roeiboten of gemotoriseerde vaartuigen. Nadat we even hadden genoten van de frisse zeebries gingen we op weg om het Two Jack Lake te bezoeken. Dit was overduidelijk het recreatieve meer van Banff. Het krioelde er van gezinnen en mensen die eigenaar waren van hun eigen kano of kajak. We liepen langs het water en zagen op de heuvelkant een gans netwerk van ondergrondse gangen. Er woonden hier blijkbaar heel wat chipmunks die voortdurend hun huisjes in en uit sprintten. Het viel ons op dat er bij de twee ingangen van de verschillende nesten steeds een baasje stond. Was hij de bewaker van dienst? Eentje stond zelfs in zijn volledige lengte alles in de gaten te houden, als een stokstaartje. Ook hier genoten we even van het zicht en de wind en erna reden we terug naar de stad voor ons avondmaal.

In Banff bezochten we nog enkele winkeltjes. We verloren ons hart in de kerstwinkel (ja, een voltijdse kerstwinkel) die echt prachtig was ingericht. Toen we na het avondeten nog snel wat boodschappen gingen doen kwamen we iets verbijsterends tegen. Er liep een hert de toerist uit te hangen op de parking van de winkel. Het dier liep, zonder zich aan iets of iemand te storen, rustig rond te kijken. Je kunt dit toch niet geloven?! In quasi alle parken waar de herten zich huisvesten kregen we te horen dat het heel verlegen en schuchtere dieren waren en je heel veel geluk moest hebben om er te spotten. We hebben al kilometers afgelegd te voet in de hoop herten of elanden te vinden en hier, in het centrum van een drukke stad, spotten we er een? Het was alvast een jong exemplaar want zijn gewei zag er nog erg klein uit. Maar we maakten ons toch zorgen om het dier. De vele auto's en luidruchtige motorfietsen die er voortdurend passeerden kunnen hem toch angst aanjagen? We besloten actie te ondernemen en vroegen aan de medewerkers van de winkel of ze iemand dienden op te bellen om het dier te komen halen. Onze ongerustheid werd echter afgewimpeld met nonchalance. Blijkbaar was het dier een gekende bezoeker en deed hij vaak een wandeling in de buurt. Ze raadden ons aan hem gewoon zijn ruimte te geven, hij was hier al zo vaak gespot en vind blijkbaar altijd zelfstandig zijn weg terug naar huis. Als we er echt op stonden wilden ze gerust de Rangers bellen, maar nadat we van meerdere mensen hetzelfde verhaal te horen kregen waren we gerustgesteld. Toen we weggingen had meneer zich al geïnstalleerd in de schaduw van een boom bij een nabijgelegen gebouw. Er kwam zelfs iemand een kom water bij hem zetten. Hij maakte zich alleszins niet druk om de omstaanders die foto's namen of de persoon die de kom had komen brengen. Dit is een vaste bezoeker die wij ook met open armen zouden ontvangen! Zo een tafereel kun je alleen maar hier meemaken. Het is gewoonweg fantastisch hoe de mensen hier met de natuur en de dieren omgaan. We kunnen er alleen maar een voorbeeld aan nemen.

Morgen is de laatste dag dat we eropuit kunnen trekken. We zullen er met volle teugen van genieten, maar moeten toch toegeven dat het pijn zal doen om dit allemaal achter te laten. Dit voelt echt als thuis!

Geschreven door Natacha.reist