Dag 11 = Vertrek naar huis

Het moment van afscheid was aangebroken. We waren iets vroeger dan gepland wakker (laten we eerlijk zijn: door Steven) en besloten ons al klaar te maken.

Eenmaal in de wagen kregen we een laatste afscheidscadeau van onze goede vriend Murphy. De route naar de luchthaven van Phoenix die gisteren een tweetal uur in beslag ging nemen duurde vandaag opeens dubbel zo lang. Hoe is dit nu opeens mogelijk?! Houdt ons navigatiesysteem rekening met files of ongevallen op de weg? De afspraak met de maatschappij van de huurwagen hield in dat we onze auto om 10u30 diende in te leveren: de GPS voorspelde onze aankomst na 11u . Dit betekende dat we een fikse boete konden verwachten.

Nog nooit hadden we ons zo snel uitgecheckt.

Gehaast en gestrest begonnen we aan onze lange autorit. Toch probeerden we nog een laatste keer zo veel mogelijk te genieten van het landschap. Hoe verder we richting Phoenix reden en Utah achter ons lieten, hoe groter de cactussen werden en hoe droger het landschap werd.

Door een stevige rechtse voet en geen wegenwerken of files kwamen we om 10u31 aan in de luchthaven. De Dinosaurus Minivan had alvast zin om gestald te worden want tijdens de laatste kilometers vertrokken we opeens met gierende banden aan een kruispunt. Het was een helse rit geweest waarin we niet alleen qua tijd net op het nippertje binnen waren, maar ook de benzine was bijna op. Daarenboven hadden we onderweg zeker 3 of meer politiewagens zien staan. Het was opletten geblazen om niet geflitst te worden. Tijdens de volledige reis hebben we ze niet gezien, maar vandaag beslissen ze boven water te komen. Typisch zeker?

We informeerden de goed gehumeurde medewerker van de firma dat de remmen verschrikkelijk waren en er waarschijnlijk lucht in de leidingen zat. Nadat deze persoon geconstateerd had dat er effectief een probleem was beloofde hij ons niks aan te rekenen van boetes of extra kosten. Nu maar hopen dat ze zich aan hun woord houden.

Het inchecken in de luchthaven van Phoenix, tevens de hoofdstad van de staat Arizona, verliep op rolletjes. Na het afleveren van de wagen moest iedereen met pendelbussen naar de vertrekhallen worden gebracht. Van hieruit werd je al gesorteerd per luchtvaartmaatschappij. De mensen met United moesten de bus nemen naar Gate 2, de passagiers van Delta en Air Canada naar Gate 3, enzovoort... Dit zorgde ervoor dat we heel snel onze bagage konden lossen en door de security konden. We stonden toch even in twijfel om onze vlucht te laten vertrekken zonder ons en een vlucht van Air Canada te nemen. Hej, een mens mag even dagdromen tijdens het wachten he?

Jammer genoeg namen we toch de vlucht van Delta. Het was geen rechtstreekse vlucht zoals we tijdens de heenreis hadden: we vlogen 3u om in Minneapolis over te stappen op een vlucht naar Amsterdam. Een binnenlandse vlucht in de States betekent meestal dat je met drie mensen op een rij zit. We hadden het geluk om een heel sympathieke dame in onze rij te hebben waarvan haar zoon getrouwd is met iemand van Nederlandse afkomst. Ze kende de Benelux dus al een beetje. Het was leuk om enkele verschillen te bespreken tussen onze landen van afkomst en zoals zo vaak werd onze honger naar reizen terug wat aangewakkerd. Ze vertelde enthousiast over Yellowstone National Park, waar ze op een steenworp vandaan woont, en Yosemite National Park. Krijgt ons volgend avontuur al wat vorm?

Eenmaal in Minneapolis, de hoofdstad van de staat Minnesota, kregen we opnieuw een andere tijdszone te verwerken. Hier was het al 18h 's avonds. Gelukkig moesten we niet heel lang wachten op onze volgende vlucht. Na ons avondeten wandelden we nog even een winkeltje binnen dat uitgerust was met souvenirs uit Minnesota. Het viel ons op dat quasi overal een eland op stond afgebeeld. We besloten thuis deze stad zeker eens op te zoeken - een eland staat nog steeds op ons verlanglijstje aangezien deze slimmeriken ons vakkundig hebben kunnen ontwijken in Canada - nu we toch al stof tot nadenken hebben door het gesprek met onze medepassagier van daarnet.

De vlucht ging, in tegenstelling tot de heenreis, heel vlot en aangenaam. Voor de allereerste keer zaten we niet in het midden van het toestel, maar in de staart. We hadden hierdoor veel minder herrie van de motoren. Slapen hebben we, uiteraard, weer niet gedaan. Maar we konden wel beter genieten van onze film en muziek.
Nadat we geland waren en onze bagage hadden opgepikt sprongen we in de pendelbus richting onze auto. Tot nog toe verliep onze terugreis heel soepel, we zullen in de toekomst zeker overwegen om opnieuw via Schiphol te vliegen.

Eenmaal aangekomen verlosten we de wagen van haar kampeerplaats. Toen we 5 min op de autosnelweg zaten kregen we al onze eerste file te verwerken. Wederom een typische situatie aan deze kant van de Atlantische Oceaan: files. Gelukkig bleef het bij deze file en konden we vlot door Antwerpen terugkeren. Het was vaak vechten tegen de slaap, volgende keer doen we zeker nog een powernap voordat we de weg op gaan. Nadat we getankt hadden rond Gent besloten we Tsouki, Natacha haar kat, op te gaan halen bij haar ouders aan de kust. Het viervoetertje was alvast dolenthousiast toen ze eindelijk onze tuin nog eens kon gaan inspecteren.

Om de jetlag wat te beperken bleven we nog wakker tot 20u om dan eindelijk onder de lakens te kruipen. Even rekenen toonde ons dat we alweer de grens van 36u hadden overschreden zonder een deftige nachtrust. Daar konden we eindelijk verandering in brengen!

's Anderendaags pikten we de drie andere katjes op bij het dierenhotel. Maar onderweg naar huis had ons nieuwste lid van het gezin, Merlijn, een ongelukje in zijn reiskoffer. We hielden even halt langs de weg om het op te kuisen. Merlijn is een vondeling uit het Torhoutse bos. We weten dus helemaal niks af van zijn geschiedenis maar kunnen intussen bevestigen dat hij schrik heeft van wagens. Hij hoorde een wagen in de verte, krabde heftig in Natacha haar handen en zette het op een lopen. We zagen hem nog net om de hoek gaan bij een boerderij. We deden snel alle ramen open van de wagen voor de andere dieren en haastten ons toen naar het huis. We mochten van de eigenaar, die gelukkig thuis was, het erf onderzoeken en na even speuren vonden we Merlijn terug in de tuin. Gelukkig was hij niet de weide ingedoken! Zonder al teveel moeite konden we hem terug in zijn koffer steken en vervolgden we onze weg huiswaarts. Wat een opluchting!

Eenmaal thuis was Steven verpleger van dienst, wat concreet wilde zeggen dat Natacha haar handen evengoed in een emmer met ontsmettingsmiddel had kunnen steken. Bacteriën krijgen alvast geen kans!

Wat een avontuur hebben we terug achter de rug. Toen we deze reis planden was het vooral de bedoeling om even terug op adem te komen van ons hectisch dagelijks leven. We hadden wat natuurlijke schoonheid voor ogen, maar hadden nooit gehoopt dat deze trip ons zoveel ging bieden. Je kunt zeggen wat je wilt over Amerika: het is nu eenmaal een prachtig land. De nationale parken zijn een must, zelfs voor zij die geen natuurliefhebber zijn en qua behulpzaamheid, gastvrijheid en elementaire beleefdheid kunnen wij Europeanen veeeeeeel opsteken van hen.

Het zit er alweer op! Wij kijken alvast reikhalzend uit naar ons volgend avontuur en onthouden vooral dat je best alle kieren en gaten controleert vooraleer vast te stellen dat er iets verdwenen is, The Narrows een must do is voor wie Zion bezoekt, een ommetje naar Horseshoe Bend zeker de moeite waard is en een minivan in Amerika toch niet zo mini lijkt te zijn.

Als afsluiter willen we graag nog iedereen bedanken die helpt zorgen voor onze katjes, kipjes en ons helpt onze dromen waar te maken: onze familie en het dierenhotel.
Ook bedankt aan de vele lezers! De leuke reacties geven ons een boost om deze blog steeds een vervolg te geven. Hopelijk heeft iedereen wat kunnen genieten.

Bedankt! En tot gauw???

Geschreven door Natacha.reist