DAG 11 = Dag 1 Wells Gray

Onze eerste ontdekkingsdag in Wells Gray brak aan. We vertrokken vroeg want we hadden redelijk wat stops in gedachten voor de komende twee dagen. Vandaag waren we van plan om verder weg te rijden van Clearwater en dus dieper Wells Gray in te gaan.

De eerste stop was Dawson Falls. Een soort mini Niagara Falls. Helaas werden we gedurende de trektocht het doelwit van een vloot genadeloze muggen. Het ongedierte hier is niet te vergelijken met hun Belgische tegenhangers. Ze kwamen met tientallen tegelijk en slaagden er zelfs in dwars door je kleren te steken. We hadden ons beiden in onze truien gewikkeld maar ze bleven toch onvermoeibaar proberen. Het verpestte de waterval toch wel. Nadat we enkele foto's hadden genomen repten we ons naar de wagen. Hier namen we de beslissing om terug te keren naar het dorpje Clearwater om in de apotheek preventieve insectenspray te kopen. Zodoende waren we genoodzaakt onze dagindeling te veranderen en de stops dichtbij Clearwater vandaag te doen. Het is haast niet te geloven hoe geïsoleerd de bewoners hier zijn. Wij wonen op het platteland en gebruiken vaak de term "we zitten in the middle of nowhere" om onze woonplaats te omschrijven. In Wells Gray gaan ze toch een stapje verder aangezien de enige supermarkten en tankstations zich op 40km van ons hotel bevinden. Goed je benzinemeter in het oog houden is hier ongetwijfeld de sleutel tot succes.

Gewapend met anti-muggenspray vervolgden we onze trip met als volgende halte Saphat Falls. Een indrukwekkende waterval die zich te midden van een ravijn bevindt. Van hieruit volgden we een trail dwars door de omringende bossen naar een volgend uitkijkpunt. De bossen zelf waren anders dan wat we al hadden gezien. De bomen zijn waarschijnlijk stokoud want toen de wind wat toenam hoorden we de stammen kraken. Het was zeker een uniek geluid! Bij het uitkijkpunt hadden we een prachtig zicht over de lagergelegen bossen en de rivier. We nuttigden hier ons middagmaal. Ons hotel biedt de service aan om lunchpakketten samen te stellen voor zijn gasten, een toch wel handig iets.

Onderweg naar Mouls Falls maakten we opeens een onverwachte stop met de wagen. Steven had een beer langs de kant van de weg gezien. Bij elke trail en waterval die we al hadden bezocht, en ook in ons hotel, werden we gewaarschuwd voor beren. Nu zagen we er eindelijk eentje van dichtbij. We zetten ons een beetje verder langs de kant van de weg en zaten op de eerste rij om te zien hoe het dier rustig de weg overstak. Het was alvast nog een heel jong exemplaar. We namen snel enkele foto's en trokken verder zodat we hem geen ongemakkelijk gevoel bezorgden of teveel afleidden.

Bij Mouls Falls stond er ons opnieuw een heuse wandeling op te wachten. De paden waren gelukkig goed aangeduid en bewandelbaar. Enkel het laatste stuk was erg steil en eveneens gevaarlijk door de gladde rotsen. We konden wel heel dicht bij de uitmonding van de waterval komen, wat een indrukwekkend schouwspel was. Mouls Falls staat hier gekend voor het feit dat je tot achter het water van de waterval kunt geraken. Jammer genoeg was hij te heftig (waarschijnlijk omdat het de laatste dagen wat geregend heeft) om dit zelf mee te maken. Op de terugweg naar de wagen hadden we een leuk moment met een eekhoorntje: hij was heel gemotiveerd blaadjes aan het verzamelen. Misschien voor zijn huisje knusser te maken of als tussendoortje? Hij stoorde zich alvast niet aan onze aanwezigheid en liet zich dolgraag fotograferen. Na enkele kiekjes was meneer het wel beu en keerde hij ons zijn rug (en pluimstaart) toe. Paparazzi, phuh!

Intussen hadden we al wat regen gezien en hoorden we in de verte de donder rommelen. We besloten onze dag te eindigen bij de volgende stop. Deze hebben we helaas nooit bereikt. Het was heel erg onduidelijk op de kaart waar deze zich bevond en ook langs de weg was er niks aangegeven. We hadden een aardeweg gevonden, maar deze bleek ellenlang te zijn dus maakten we rechtsomkeer naar het hotel.

Ons avondeten liep jammer genoeg van een minder leien dakje. We hadden ons voorzien op de wildernis door diepvriesmaaltijden aan te schaffen onderweg naar Wells Gray, maar de microgolfovens die normaal aanwezig horen te zijn in de kamers ontbraken. De keuken van het restaurant wou ons eten, omwille van hygiënische redenen, niet opwarmen. We waren dus genoodzaakt om gebruik te maken van het restaurant van het hotel. Het is toch een beetje een delicate situatie: mensen geen mogelijkheid geven om zelf eten te maken en weten dat de dichtstbijzijnde winkel en restaurants zich op 40km enkele rit bevinden. We bestelden allebei een zalmforel. Ironisch, want in Campbell River hadden we tevergeefs tientallen restaurants bezocht om de lokale vis eens te proeven. We leerden wat over de geschiedenis van het hotel dankzij de enthousiaste serveerster en zaten op de eerste rij om te zien hoe enkele kolibries kwamen drinken. We zaten namelijk op het buitenbalkon en daar waren er drinkbusjes voorzien met suikerwater. Blijkbaar zijn ze daar dol op en komen ze elke dag wel eens langs. Prachtige vogeltjes!

Onze dag sloten we zoals gisteren af met een bezoek aan de paarden. En met het beoefenen van onze nieuwe sport: muggen doodslaan in de kamer.

Tot binnenkort!
Oh, nog een mug, MEP!!!

Geschreven door Natacha.reist