Dag 1 = vertrek naar Brussel

Ons volgend avontuur stond ongeduldig om de hoek te loeren. Het was zondag, maar voor ons is dit zelden een rustdag. We maakten optimaal gebruik van onze laatste dag thuis om alles nog eens een goede poetsbeurt te geven, de was weg te werken en natuurlijk alle dieren nog eens extra te verwennen. Ook de aloude traditie was terug van de partij: het maken van de valiezen en kijken wie wat zal meesleuren om onder het maximale gewicht te blijven.

Sinds onze laatste reis hebben we een hond geadopteerd: Balou. Balou is een acht jaar oude kruising tussen een labrador en border collie. Zijn energieniveau doet mensen steeds een andere leeftijd vermoeden (hij is gewoon een grote puppy). Deze morgen was hij grotendeels een border collie, en dat maakte het inpakproces nogal sloom. Zeker toen Tsouki, onze kattin, besloot om te spelen met hem in Natacha haar koffer. Konden we ze maar meenemen!

Het eerste akkefietje kwam ook gauw bovendrijven. Normaal leenden we steeds een koffer van Natacha haar mama om de handbagage in mee te nemen. Maar we waren hem vergeten op te halen, dus deze lag helemaal aan de kust. Gelukkig moest de mama van Steven nog langskomen om ons leger buxusbollen te onderhouden waardoor we alsnog uit de nood werden geholpen. Bedankt!

Het afscheid van alle dieren viel ons zwaar. Maar gelukkig kunnen we rekenen op enkele fantastische mensen die petsitter zullen zijn. We zouden zonder jullie hulp nooit kunnen vertrekken!

Enkele korte kilometers verder kregen we een waar schrikmoment te verduren. Terwijl Steven wou inritsen vanop een T-kruispunt kwam er uit het niets opeens een wagen afgestormd. Hij had het voertuig nooit gezien, maar Natacha gelukkig wel. Een bruusk remmanouvre en een paar vloeken later vroegen we ons hardop af vanwaar deze kerel opeens vandaan kwam. Aangezien we enkele luttele milliseconden ervoor in zijn richting hadden gekeken...

Metallica speelde vanavond in Brussel. We begonnen stilaan te vermoeden dat quasi gans België aanwezig was op die show. Voor de allereerste keer in onze geschiedenis van reizen hebben we een rit gekend zonder file!
De sfeer zat erin. Onbezorgd zongen we luidkeels de verkeerde lyrics mee met muziek die op onze MP3 stond. Ook toen Natacha nogal hard de fles sportdrank doorgaf aan Steven, waardoor hij gezegend werd door een regen aan druppels, werd er volop gelachen.

Verbaasd door ons eigen geluk reden we door het uitgestorven Diegem. Bij het Parker hotel parkeerden we de wagen soepeltjes en konden we beginnen uitladen. Hier zou de wagen vijftien dagen verblijven terwijl wij weg zijn. En zie! De medewerkers hadden de rode loper al uitgerold. We zagen het al voor ons: als in een sprookje kwamen we de receptie binnen, checkten we ons in en konden we direct onze zakken chips opentrekken in de kamer. Het was een droom! Die in diggelen viel door de ellenlange wachtrij aan de receptie. Het was ook enorm warm in de hal, waardoor we opeens veel sympathie kregen voor de vele ijsjes die tijdens de warme zomermaanden lustig worden gegeten.

Nadat we ons hadden ingecheckt, de shuttlebus hadden gereserveerd, en Steven nog net niet struikelde bij het binnenkomen door zijn valies, konden we de kamer in.

We gebruikten ons laatste uurtje om Claim te spelen, een verslavend gezelschapsspel. Deelnemen is altijd belangrijker dan winnen. Zeker omdat Natacha geen spaan heel had gelaten van Steven.

We kijken reikhalzend uit naar morgen en hopen vurig dat ons volgende traject even soepel zal verlopen als vandaag.

Geschreven door Natacha.reist