Dag 10 = Hluhluwe naar St. Lucia!

Helaas brak onze laatste ochtend in de Leopard Mountain Lodge aan. Het was een woelige nacht geweest. De elektrische matras had zijn werk goed gedaan, maar gedurende de nacht hebben we heel wat geluiden opgevangen van dieren in het reservaat. Rond middernacht ging er een geblaf door de omgeving en om 2u 's nachts een gehuil van enkele hyena's. De wekker was dan ook genadeloos toen deze ons om 4u50 nogmaals wekte. We hadden wederom een ochtendsafari op de planning staan die om 5u30 vertrok en we hoopten vurig om nog eens leeuwen te zien!

Murphy stond ons jammer genoeg op te wachten. Bij de eerste stop die de gids maakte om enkele vogels te spotten startte de wagen alweer niet meer. Het was hetzelfde euvel en hetzelfde voertuig dat ze de vorige avond dachten hersteld te hebben. Niets bleek dus minder waar. Doordat we nog niet zo diep in het reservaat waren gereden duurde het ook niet dusdanig lang vooraleer de depannage ter plaatse was. Maar als we de twee pannes even samentelden waren we op beide safari's toch al zeker een 45-tal minuten of een uur kwijtgespeeld. Beetje jammer om zo onze laatste twee safari's te doorstaan.

Al gauw konden we onze zoektocht naar dieren hervatten. We zagen enkele bijeneters (vogels) in de drooggelegde rivier vooraleer we enkele giraffen zagen drinken bij de waterput die speciaal voor hen was gebouwd. Zo moesten de dieren minder acrobatische stoten uithalen om effectief aan het water te kunnen. Giraffen waren tevens de favoriete metgezellen van de oxpeckers. Dezelfde vogels die we in het begin van onze reis op de antilopen terugvonden om hun meeliftende parasieten te verwijderen. Het onderstel van een giraf hangt vol teken, dus zijn de oxpeckers meer dan welkom!

Toen we de wrattenzwijnen nogmaals konden bewonderen stelden we een vraag die ons al even bezighield: waarom vliegt hun staart de lucht in als ze het op een lopen zetten? Dit is blijkbaar een onvrijwillige spiersamentrekking die veroorzaakt wordt door te sprinten. Het nut ervan is louter en alleen voor hun soortgenoten en vooral hun jongen. In het hoge gras zijn wrattenzwijnen nu eenmaal onzichtbaar, maar hun opgeheven staart zorgt ervoor dat er altijd een richtingsaanwijzer staat voor hun familie. Zo verliezen ze mekaar niet uit het oog in een ontsnappingspoging.

Natacha had ook nog een mongoose en jakhals gezien. Maar deze dieren zijn zo schichtig en vooral wendbaar dat een foto onmogelijk was.

Ook zagen we nog een unicorn, wat is de kans?! Deze arme impala had maar 1 hoorn. Misschien is hij deze verloren tijdens een gevecht? Of zou het misschien liggen aan het feit dat hij slechte genen heeft?

Veel te gauw zat onze allerlaatste safari erop. We moesten toegeven dat we een beetje met een leeg gevoel uit de bus stapten. Onze gids was iets teveel gefocust op planten en vogels dan op de grotere diersoorten. Het was ook een doorn in het oog dat de groep bij een andere gids die altijd op hetzelfde tijdstip rondreed meestal wel leeuwen of olifanten of iets spectaculairs te zien had gekregen.

Na het ontbijt moesten we een knoop doorhakken. We wilden nog geen afscheid nemen van dit park en konden kiezen uit een excursie naar een waterbron waar de groep twee uur verborgen blijft zitten om te zien welke dieren er komen drinken. Of naar een interactief olifantenprogramma gaan kijken met twee olifanten die destijds gered zijn geweest. Met de tip van de gids en aangezien het een koude dag was besloten we voor de olifanten te gaan.

Onze rit naar de uitgang van het park was al bijna een groter succes dan onze safari. Om de haverklap moesten we de auto stoppen voor dieren die langs of op de weg kampeerden. We zagen zelfs twee struisvogels en een geschrokken schildpad van dicht! We werden door een giraf verplicht om even een adempauze te nemen. Ze stond in het midden van de weg en was niet onder de indruk van onze vuile wagen. Maar zo kregen we wel de tijd om het baby-giraffeke te bekijken die snel het gezelschap van de mama opzocht.

We hadden heel wat lokale mensen gevraagd naar het interactief olifantenprogramma en konden er alleen maar achter staan. Rambo en Rachel zijn twee olifanten die slachtoffers zijn van de mensheid. Allebei waren ze als baby's gered en met de hand opgevoed. De pogingen van de betrokken mensen om ze terug vrij te laten in het wild liepen telkens tot niets uit. Ze kwamen voortdurend terug omdat ze het menselijk contact misten en als ze te lang alleen verbleven in een reservaat braken ze uit of staken ze kattenkwaad uit om aandacht te krijgen. Zo had Rambo eens een safaribus in een waterbron geduwd waar er nijlpaarden verbleven. Het Bayette Zulu reservaat besloot deze 'onhandelbare' dieren te adopteren. Ze kregen twee opzichters toegewezen die 24/24 bij ze blijven in het wild. Dit houdt in dat deze mensen continu volgen waar de olifanten leiden. Gemiddeld leggen ze per dag 15-20km af te voet! Intussen zijn er al heel wat jaren verstreken en beschouwt 'de kudde' hun opzichters als familie. Gisteren heeft de dochter van Rachel en Rambo (de natuur doet toch altijd haar ding he) zelfs enkele leeuwen verjaagd die interesse hadden in haar menselijke kameraadjes. Gaandeweg groeide het idee om deze zachtaardige lieverds te gebruiken om mensen te onderwijzen over olifanten en de gevolgen die wij hebben op hun leven. Het programma is volledig vrijblijvend. De dieren lopen gedurende de dag vrij rond op het reservaat en worden nergens toe verplicht. Heeft er iemand dus geen zin om aangestaard te worden, dan blijft hij/zij simpelweg in het bos. Maar: de dieren krijgen lekkere snacks en krijgen ze het menselijk contact waarvoor ze hard durven vechten! Dus komen ze zo goed als elke dag stipt om 11u even kijken.

Het was een interessant programma. Rambo was indrukwekkend en hij was met zijn 38 jaar zelfs nog niet volledig volgroeid! Een hilarisch moment was toen hun dochter stiekem met haar slurf eten uit de mond van Rachel afsnoepte.

Na de uitleg kreeg iedereen even de kans om de dieren te voederen en kregen we uitleg over enkele kenmerkende eigenschappen: zoals de oren die gebruikt worden om zichzelf te koelen, hoe ze drinken, ademen en gebouwd zijn. Wat ons zal bijblijven is hoe zacht de onderkant van hun oren aanvoelt en dat de slurf er volledig anders uitziet dan gedacht. Deze is namelijk bedekt met enkele haartjes en voelt ruw aan.

Rachel was ook een uniek exemplaar. De uitleg van haar opzichtster interesseerde haar bitter weinig en als de bezoekers niet aan een sneltempo het eten in haar slurf gaven gooide ze een slurfvol zand in je ogen.

Na afscheid te hebben genomen van onze lieve reuzen zetten we koers naar St. Lucia waar we na een korte autorit en een zoektocht naar het hotel (bedankt GPS) konden inchecken en genieten van de apen en mongoose die hier blijkbaar een echte plaag zijn.

De dag was voor ons nog niet om! We hadden namelijk een tijdje terug nog een safari geboekt! Een nachtsafari om precies te zijn, in de hoop dat we eindelijk eens een luipaard en andere nachtelijke dieren in het wild konden spotten. Maar toen we ons wilden klaarmaken om te vertrekken gebeurde er iets merkwaardigs: we verbleven op de bovenverdieping van ons hotel en moesten via houten promenades onze weg naar boven afleggen door de mooie tuin. Vlak voor onze kamer zakte Natacha door één van de houten latten op het balkon! Gelukkig had ze enkel maar wat blauwe plekken, maar het was toch schrikken. Blijkbaar had de zware regenval van de voorbije maanden zijn tol geëist van de houten structuur. Gelukkig raakte ze niet erger gewond!

Om 19u werd het startschot gegeven van onze nachtsafari. De gids had een hilarisch accent en ook al begrepen we soms geen snars van wat hij zei, het was toch entertainend! De nachtsafari was een (koud) succes. Steven kreeg van de gids een grote lantaarn in zijn handen geduwd waarmee hij moest helpen zoeken naar dieren (door de weerkaatsing van het licht in hun ogen kunnen we ze beter vinden). We zagen al onmiddellijk een waterbuffel niet ver van de ingang van het park.

Toen we het hoge gras achter ons lieten hoorde we dat merkwaardige geblaf weer. De gids stopte direct de auto en deed alle lichten uit. Volgens hem waren het luipaarden die met elkaar aan het praten waren. Een kat die blaft? Echt? Maar nog geen minuut later werd zijn stelling bewezen: Natacha zag de luipaard verstopt onder een boom. Geruisloos verliet hij zijn schuilplaats terwijl hij een impala aan het besluipen was. We bleven geruime tijd bij de nachtelijke jager en stonden perplex. De kans om deze roofdieren te spotten, zelfs 's nachts, is altijd een zeldzaamheid. En hier zaten we op de eerste rij te kijken hoe hij jaagt. Het was een prachtexemplaar!

Het was een gevulde safari. Uiteraard zagen we heel veel impala's, nyala's en waterbokken maar hier en daar kregen we toch een dier voor de kiezen die enkel maar in het donker tevoorschijn kwam. Zoals een grazende nijlpaard! De gids weigerde echter om lang stil te staan bij het dier: "I don't mess with hippo, they are dangerous!". Nogal een ironische uitspraak van de man die een halfuur geleden een jagende jachtluipaard minutenlang stoorde met zijn lamp. Maar nijlpaarden zijn inderdaad gevaarlijke dieren door hun territoriaal gedrag.

Nadat we een arme kameleon te zien kregen smeltte iedereen zijn hart even bij een kudde zebra's. Ze hadden een piepklein veulentje bij zich!

Onderweg naar de uitgang zagen we nog net een glimp van een koppel hyena's.

We waren toch allemaal blij toen we terugkeerden naar ons hotel. De ijspegels hingen nog net niet aan onze neus. Een klacht voor het hotelmanagement: waar zijn onze elektrische dekens? Brrrr

Geschreven door Natacha.reist