DAG 5 = Capitol Reef National Park & Bryce Canyon National Park & Springdale

We haastten ons naar het Pancake Haus om ons laatste ontbijt te verorberen. Ditmaal namen we beiden wafels. Natacha met aardbeien en Steven met bosbessen.
We checkten ons uit en lieten onze gegevens achter bij de balie. De kans dat de gsm nog zal opduiken is nagenoeg nihil, maar we willen niks uitsluiten.
Alvorens Moab te verlaten stopten we nog even bij de lokale supermarkt om inkopen te doen.

We hadden heel wat kilometers voor de boeg vandaag. Vanuit Moab trokken we naar Capitol Reef National Park om van daaruit via Dixie Forest Bryce Canyon te bezoeken alvorens we aankwamen in Springdale. De geschatte route tijd bedroeg een uur of 5-6. Het beloofde aldus een lange, warme, dag te worden.

Na enkele uren bereikten we Capitol Reef National Park. Omdat dit park tot één van de Mighty Five behoort, hadden we beslist om onze route wat aan te passen en een ommetje te maken om langs dit natuurgebied te kunnen rijden. Wegens tijdsgebrek lieten we de toeristische Scenic Route links liggen. We hielden wel even halt bij enkele stoppunten. De eerste hiervan was Behunin Cabin. Net als Wolfe Ranch in Arches was dit een laatste overblijfsel van de eerste inwoners die het aandurfden om in dit ruige landschap een nederzetting op poten te zetten. Van daaruit reden we verder naar de Petroglyphs. Dit was toch wel een speciaal zicht. Op de gladde canyonmuren kon je oude tekeningen zien die de inheemse bevolking had achtergelaten. Naast het feit dat die schetsen heel goed bewaard waren gebleven toonde het ook aan hoezeer het landschap is veranderd. Wij stonden aanzienlijk lager dan de inheemse kunstwerkjes.

Na even te hebben halt gehouden aan het Visitors Center bezochten we nog twee viewpoints. De eerste, Panorama Point, was een teleurstelling. De tweede, Goosenecks Overlook, was alleszins een uitdaging om te bereiken met de Dinosaurus Minivan: we moesten over een klein, steil en bochtig aardeweggetje rijden. Vooral tijdens het terugkeren was het vaak naar adem happen omdat het onding nog steeds weigerde van deftig te remmen. We vermoeden dat er een ongezonde dosis lucht in de remleidingen zit. De tweede viewpoint was gelukkig wel de moeite waard. We keken kilometers diep een canyon in en hoorden ver beneden ons een rivier stromen. Het weergalmende geluid van stromend water werkte heel rustgevend.

We vonden het beide een zonde dat we niet meer tijd konden doorbrengen in dit park. Het was een gans ander landschap dan in Moab. Hier had je ook indrukwekkende canyons en bergen, maar veel meer natuur. En doordat de herfst stilaan zijn intrek aan het doen was begonnen de blaadjes aan de bomen een mooie gele kleur uit te slaan.

Met tegenzin reden we verder. We lieten Capitol Reef al gauw achter ons en reden Dixie Forest binnen. Wat ons hier vooral opviel? De bochtige wegen. We hebben al vaak bochtige snelwegen en hoofdwegen gezien, maar dit was toch een uniek geval. We werden werkelijk heen en weer geslingerd in de wagen en reden nauwelijks 35 km/h! De paar viewpoints die we hier bezochten toonden ons een landschap dat een beetje een combinatie maakte van Island In The Sky en Capitol Reef. Er heerste hier ongetwijfeld een woestijnklimaat maar door de hoge rotsformaties en riviertjes die her en der stroomden slaagt Moeder Natuur er toch in heel wat bomen en planten te laten overleven.

Waar we ook helaas maar al te vaak mee geconfronteerd werden onderweg was de harteloosheid van sommige mensen naar de dieren toe. Veel te frequent zagen we een dode hinde aan de kant van de weg liggen. Het doet ons pijn zo een taferelen te moeten zien.

In de late namiddag kwamen we aan bij het Bryce Canyon National Park. We hoopten dat het zijn reputatie wat eer kon aandoen. Volgens velen is Bryce een vergeten diamant die wat overschaduwd wordt door de nabijgelegen parken. Het zou toch heel wat meer te bieden hebben dan de meeste mensen vermoeden. Aangezien we Capitol Reef links lieten liggen voor dit park hoopten we vurig dat we de juiste keuze hadden gemaakt.

We pakten onze rit door Bryce slim aan. We reden eerst naar de laatste viewpoint aan het eind van de Scenic Drive (toeristische route). Van daaruit konden we veel makkelijker de andere points en trails bezoeken aangezien alles aan de rechterkant van de weg lag.
Yovimpa Point en Rainbow Point waren alvast spetterende vergezichten. Door het heldere weer hadden onze ogen wederom genoeg kost om te verorberen. We hielden nog halt bij Black Birch, Ponderosa en Agua Canyons en bereikten toen de Natural Bridge. De naam klopt niet helemaal: het was meer een arch dan een brug maar misschien zijn we wat te streng geworden door ons bezoek aan Arches? Hoe het ook zij, de Bridge was een knap natuurfenomeen. Onderaan kon je bossen zien zover het oog reikte. Er zat zeker leven in het bos. Eekhoorns, chipmunks, slangen, herten, bobcats en mountain lions waren allen talrijk aanwezig volgens de gidsen. Wat hadden we graag een leeuw gespot! Via Swamp Canyon reden we verder naar Bryce Point. Toen we de steile beklimming naar de viewpoint hadden voltooid begrepen we direct waarom het park naar dit punt was vernoemd. Uren konden we in de diepte staren naar al de hoodoos. Het einde van de dag begon zich al langzaam aan te bieden dus gaven de verschillende kleuren een extra dimensie aan een toch al indrukwekkend uitzicht. Tussen de hoodoos, in de canyon, konden we hikers zien die de ellenlange trektochten ondernamen.

Onderweg naar de auto spotten we een heel bijzondere vogel. Hij had een kleine hanenkam op zijn kop en knalblauwe vleugels en een staart. Steven hield zich even bezig met foto's nemen van dit uniek exemplaar alvorens we in de wagen sprongen om, na Parja View te hebben bewonderd, door te rijden naar de volgende uitkijkpunten. Inspiration, Sunset en Sunrise Point waren allemaal relatief gelijkaardig: een diepe canyon gevuld met hoodoos en bossen. Inspiration en Bryce waren zonder enige twijfel de meest indrukwekkende zichten die we hadden gezien. Ook hier stonden we even stil bij het verschil met Arches in landschap.

Tijdens de bezoeken aan onze laatste viewpoints hielden we af en toe halt langs de kant van de weg. De avond was gevallen en de hindes kwamen allemaal dicht bij de wegen grazen. We waanden ons even terug in Canada! Wat hebben we deze zachtaardige dieren gemist!

Nadat we Fairyland Point bezocht hadden zochten we iets om te eten. We vielen binnen bij een steakhouse. Tijdens het smullen konden we de mooie blauwe, oranje en gele kleuren aanschouwen van de zonsondergang. Iets wat voor Natacha betoverend was, maar iets wat voor Steven minder spectaculair was. Verdomde kleurenblindheid!

Nadat we allebei een kudde hadden gegeten vertrokken we richting Springdale. De zon ruimde baan voor de maan, die op haar beurt gezelschap kreeg van een heleboel sterren. Bryce stond voor veel mensen bekend voor zijn prachtige sterrenhemel. Simpelweg omdat er hier nergens straatverlichting is en het letterlijk één van de donkerste plaatsen in de States is. Terwijl we opnieuw enkele bochtige wegen trotseerden genoten we met volle teugen van dit nachtelijk schilderij.

Enkele kilometers voor ons hotel kwamen we tot de vaststelling dat we door Zion National Park moesten rijden om Springdale te bereiken. Konden we daar nog wel binnen op dit late uur? Gelukkig ondervonden we geen probleem en konden we mooi onze weg vervolgen. Hebben we de bochtige wegen al vermeld? In Zion kreeg dit een heel andere betekenis! We moesten vaak 360° draaien en door de afgronden links en de hoge canyonmuren rechts was het soms een angstige rit door het donker. Doordat we via de oostkant Zion waren binnengereden mochten we de beroemde ellenlange tunnel trotseren. Wat een pittig einde van een lange rit!

Eindelijk aangekomen bij ons hotel werden we joviaal begroet door enkele zombies, skeletten, reusachtige spinnen en hotelmedewerkers. "We really like Halloween" zei de receptioniste enthousiast toen ze zag hoe we rondkeken. Dat was wel duidelijk! Maar chapeau, het is heel erg mooi en creatief versierd. Laten we hopen dat ze zich hebben beperkt tot de inkomsthal en niet onze bedden volgestouwd hebben met spinnetjes... Slaapwel!

Geschreven door Natacha.reist