Dag 7 = Derde dag Kingfisher

De wind nam zowaar nog toe tijdens de nacht, maar het waren de adelaars die ons wakker maakten 's morgens. Jammer genoeg mogen we hen niet terug meebrengen naar België. Het zijn nochtans stevige wekkers! We hadden allebei last van onze rug en knieën na het slapen. We vonden dat onze matrassen nogal aan de dunne kant waren. Steven vroeg één van de gidsen om een pompje zodat we ze konden bijblazen. Blijkbaar kun je deze dingen echter gewoon met je eigen longinhoud bijwerken. Echt? Na enkele minuten stonden de matrassen terug op perfecte kwaliteit. Twee nachten hebben we zo goed als op de lattenbodems geslapen. Hadden we deze oplossing maar eerder geweten!

Door de wind werd er besloten om alweer geen kajaktocht te ondernemen. Gelukkig hadden we een groep fantastische mensen rond ons. We zitten intussen al op dag drie en kennen mekaar al relatief goed. De meesten bleven in de hut van de refter rondhangen waar we voortdurend gesprekken voerden. We haalden hilarische anekdotes boven, deelden bedenkingen over onze landen en hadden gewoon heel veel plezier. De voorbije dagen hebben we uren met deze mensen doorgebracht. Hetzij 's avonds na het eten of gedurende de dag als we kampeerden op de rotsen. En nog geen moment hebben we ons willen afzonderen. Het is een luxe om omringd te worden door veertien mensen waar het echt mee klikt!

Uit het niets doemde er een orka op nog geen vijftien meter van onze rotsen op. Sarah en Steven hadden de grote stier direct in de gaten en waren onrechtstreeks verantwoordelijk voor de chaos die volgde. Iedereen spurtte als een speer uit de eetzaal zodat iedere bank ergens heen vloog. Rebecca lag op dat moment in de hangmat en tuimelde eruit in haar haast om te komen kijken.
Lang konden we ze niet volgen. Het was duidelijk dat deze familie op doorreis was. Maar zo dicht hadden we ze nog nooit gezien. Vijf à zes orka's passeerden op enkele luttele meters van ons. Wauw! Helaas had Natacha het merendeel van het schouwspel gemist. Ze was naar de tent gegaan en kon nog net zien hoe de dieren zich verwijderden. Het gebeurt vaak zo snel!

Kort voor de middag konden we nog een dier afstrepen van onze 'te zien' lijst. In de verte zagen we de spuitwolk van een bultrug! Dit zijn zonder twijfel de grootste dieren die hier onder water leven. Bultruggen kunnen met gemak langer worden dan een bus en wegen in en om de 40 ton. Deze walvissen zijn heel moeilijk om vast te leggen op foto. Meestal komen ze twee keer kort na elkaar boven water om licht te ademen. De derde keer nemen ze een flinke hap lucht zodat ze dan dieper kunnen duiken. Eenmaal in dieper water kunnen ze met gemak een halfuur onder blijven. Het was dus zaak om ze tijdens de eerste ademhalingen te spotten (wat niet simpel is omdat ze nauwelijks een rugvin hebben die je kunt zien in de verte). Als fotograaf wil je de laatste ademteug niet missen! Als ze zich voorbereiden om de diepte in te gaan krommen ze hun rug en komt hun staart altijd uit het water! Het was een beeld om stil van te worden. Eindelijk zagen we deze grote reuzen! De blows van de orkastieren was indrukwekkend. Een bultrug gaat nog eens stukken luider.

Door het gebrek aan kajakken besloten de gidsen om een trektocht te organiseren op ons eiland. Gezamenlijk gingen we door het bos en langs de stranden om zo iets meer te weten te komen over de geschiedenis van de inheemse First Nations bevolking en de verscheidenheid aan bomen. Zo eindigde de trektocht bijvoorbeeld aan een honderden jaren oude cedar tree. Men geloofde dat als je met je rug tegen deze indrukwekkende bomen leunde je er energie van kreeg.

Na het avondeten kwam onze bultrug opnieuw langs voor enkele kiekjes! Ditmaal kwam hij dichter bij ons eiland boven om adem te halen dus hadden we een perfect zicht op zijn grote duik. De afstand die hij na zijn laatste ademteug had afgelegd was indrukwekkend. Hij zat zowaar aan het einde van Johnstone Strait!

Het was onze laatste avond samen op het eiland. De humor was alvast in grote getale aanwezig en ook de natuur trakteerde ons opnieuw op een prachtige zonsondergang. Natuurlijk gevolgd door een even mooie maan. Iedereen wilde graag een groepsfoto en aangezien Steven een zelfontspanner had amuseerden we ons allemaal door positie te kiezen. Helaas was het een gevaarlijke onderneming voor Steven. Hij moest in tien seconden tijd de helft van de rotsformaties afrennen om er nog zelf bij te kunnen. Natuurlijk kwam hij hier de eerste keer door ten val, maar gelukkig kon Natacha en iemand anders hem nog net grijpen voor hij te hard tegen de grond ging.

Het lokale weerbericht geeft aan dat de wind gedurende de nacht zou gaan liggen. De gidsen hopen hierdoor dat we morgenochtend nog snel even het water op kunnen vooraleer we de watertaxi dienen te nemen. Maar of er nu nog zal gekajakt worden of niet: we hebben al fantastische momenten beleefd samen. En het gebrek aan kajakken zal hier zeker geen domper op zijn!

Geschreven door Natacha.reist