Dag 2 = Vlucht naar Ponta Delgada

Natacha had een woelige nacht. Steven voerde ellenlange conversaties terwijl hij lag te dromen. Ze overwoog om hem wakker te maken, maar besefte al gauw dat een wakkere Steven even luidruchtig zou zijn als een slapend exemplaar. Hij had echter als een roos geslapen, ondanks de torenhoge kussens die een aanslag waren op een menselijke nek.

We moesten maar omstreeks 11u in de luchthaven zijn, dus hadden we voldoende tijd om uitgebreid en gezellig te gaan ontbijten.

Toen we echter volledig bepakt aan de uitcheckbalie stonden werd de hoop dat onze dag even vlot als gisteren zou lopen onmiddellijk de grond ingeboord. De persoon die ons gisteren had ingechecked was vergeten onze shuttlebusreservatie door te geven, waardoor we nu gestrand stonden in het hotel. Er vertrok wel nog een busje met piloten die een dagje gingen trainen in de simulator, maar doordat zij veel verder moesten dan ons gingen we niet tijdig in de luchthaven raken. Enige oplossing zou zijn dat zij iets later vertrokken zodat wij alsnog als eerste zouden kunnen vertrekken. En anders ging er een taxi moeten opgetrommeld worden. We keken elkaar met rollende ogen aan. Dit is een typisch begin van onze reis. Zullen we ooit iets plannen dat niet door obstakels dreigt in het water te vallen?
Gelukkig kwam het (zoals altijd uiteindelijk) goed en waren de piloten akkoord om ons voor te laten gaan.

Eenmaal in Zaventem checkten we ons in en gingen we snel iets eten. Zonder tegenslagen of opmerkelijkheden gingen we aan boord. De Boeiing van TuiFly ging ons naar de Azoren brengen. Een eilandengroep die behoort tot Portugal. Maar liefst negen eilanden lagen te wachten om ontdekt te worden, waarvan wij er vijf daadwerkelijk zullen bezoeken.

De vlucht ging enorm traag. Vier en een halve uur was de duur, maar doordat dit de allereerste keer was dat er geen entertainment aan boord was waren we ietwat op onszelf aangewezen om de tijd te zien verdrijven. Met nog twee uur te gaan kreeg Steven een kleine inzinking en besloot hij om even het gangpad volledig te blokkeren omdat hij naar een gezelschapsspel begon te zoeken die begraven zat in Natacha haar handbagage.

Gewapend met Claim daalde het vliegtuig opeens veel sneller dan verwacht. En tegen de tijd dat de wielen op de grond stonden had Steven zoete wraak gesmaakt voor zijn nederlagen van gisteren.

We hadden er wel op gelet dat het stijgen en landen heel hobbelig waren. Maar misschien letten we daar meer op omdat we altijd grote lijnvluchten hebben genomen? Het was wel jammer dat alles betalend leek te zijn. Ook een gewone fles water, waar wij van het standpunt zijn dat water een basisrecht is en dus zeker geen overbodige luxe is op een vlucht van vier uur.

Vlak voor we de renbaan op wandelden kreeg Natacha nog een motiverende zin mee van één van de sympathieke stewardessen: "Laat hem niet teveel winnen hé meid! Girlpower!". Steven reageerde hierop door spectaculair zijn mond te houden. Natacha wint 95% van de keren dat ze iets spelen, dus koesterde hij vurig zijn overwinningen van zonet.

Twee vliegtuigen stonden er in totaal op de landingsbaan. Het was leuk en bevrijdend om eindelijk uit de drukte te zijn. Na de bagage opgehaald te hebben gingen we de huurwagen ophalen.

We waren geland om 16u25 en reden de parking van het vliegveld af om 18u25. Een rij die nog trager vorderde dan deze aan de balie van het verhuurbedrijf kon je volgens ons alleen maar terugvinden tijdens de zomermaanden in Disney World in Orlando.

We hebben een Hyundai I20 voor de kiezen gekregen. Een mooie wagen, die al een zwaar leven achter de rug heeft gehad. Nog nooit hebben we een wagen gekregen die zo toegetakeld is. Het was toch een grappig moment toen we samen met een medewerker de schade aan het noteren waren en we tot de conclusie kwamen dat alles, behalve het dak en de ramen, bekrast of ingedeukt waren.

Rijden in São Miguel is totnogtoe een plezier. De mensen hier hebben waarschijnlijk de Nederlandse wegen goed bestudeerd want zowel het prachtige asfalt als de borden lijken zo gestolen van onze Noorderburen.

Nadat we snel wat boodschappen hadden ingeslagen in een gigantische winkel gingen we iets gaan eten in een nabijgelegen winkelcentrum.

Als het eiland één thema heeft: dan is het walvissen. Overal waar je kijkt zie je borden, logo's of slogans die de dieren in de kijker zetten. Zo had ook ons winkelcentrum een gigantisch exemplaar hangen aan het plafond en een broertje bij de parkeergarage.

We kijken reikhalzend uit naar morgen!

Geschreven door Natacha.reist