Dag 8 = Hazyview naar Swaziland!

Ons leuke verblijf in Chestnut Country Lodge zit erop. Onderweg naar het ontbijt bewonderden we nog even de kunstwerken van de vogels. Er is hier een boom heel erg populair bij een bepaalde soort. Deze artistieke baasjes maken een nest dat eruit ziet als een soort wespennest. Met stro en takjes maken ze een hangend nest waar het vrouwtje dan op haar beurt een legnest in maakt. Het is de taak van de mannetjes om het te bouwen, wat soms een spectaculair zicht oplevert omdat ze geen handen hebben en dus alles moeten weven met hun snavel. Na een ganse dag hard werk komt hun vrouwtje het resultaat inspecteren en als het niet voldoet aan haar eisen knipt ze de verbindingsdraad aan de boom door zodat het nest te pletter valt en mag het mannetje herbeginnen.

Met een volle maag checkten we uit, maar op het moment dat we aan onze autorit wilden beginnen sloeg ons gevreesde probleem toe: het volgend hotel was niet gekend in ons GPS systeem, ook niet de sanctuary waarin het gelegen is. Hoe hard we ook probeerden we vonden niets dat er ook maar op leek. En met de nutteloze coördinaten van het lokale reisbureau schoten we evenmin iets op. Ten einde raad gingen we hulp vragen bij de behulpzame eigenaresse, maar zelfs met haar kennis en de kracht van het internet bracht onze zoektocht niks op. Het enige wat we ontdekt hadden was dat het hotel dichtbij Ezulwini ligt, een dorpje dat de GPS wel kende. Dus was onze enige hoop om tot daar te rijden en hopelijk hulp of borden te kunnen inschakelen.

Het was een sombere dag. Niet alleen hadden we een uur verloren met het proberen bepalen van de route, het regende ook nog eens pijpenstelen.

We kregen wel een panoramische route voorgeschoteld. Maar het mooie uitzicht en de bergachtige omgeving zorgde er wel voor dat onze huurwagen luidkeels protesteerde. Het ene moment reed hij rustig op de weg om een seconde later hoog in toerental te vliegen omdat de weg lichtjes helde. Het was belachelijk om als een slak de hellingen op te moeten rijden. We moesten door zijn wispelturig karakter zelfs een extra tankbeurt inlassen! Iets dat niet vanzelfsprekend is in Zuid-Afrika. En natuurlijk had ons eerste tankstation een stroompanne waardoor we naar een volgende moesten rijden. Gelukkig lag deze maar een tweetal kilometer ervandaan.

We bereikten de grens. We moesten Zuid-Afrika verlaten en het onafhankelijke koninkrijk van Swaziland binnenrijden. Wat een omslachtig gedoe allemaal. We moesten met ons internationaal paspoort uitgestempeld worden in het ene land om vervolgens ingestempeld te worden in het andere. En doordat er nergens een bord met uitleg stond moesten we dus gaandeweg uitvogelen wat we precies moesten doen.

Eenmaal we de grens hadden overgestoken mochten we de volgende storm trotseren: onze eindbestemming vinden in een dikke mist. De GPS had ons tot Ezulwini geleid en onderweg hadden we nog geen borden van ons hotel gezien. Ten einde raad en hopeloos gefrustreerd deden we nog een laatste wanhoopspoging om ons hotel te vinden: Google Maps met Natacha haar gsm.

Een afrit op de snelweg verder kwamen we eindelijk een bord tegen van onze sanctuary! En na heel wat slechte wegen en wegenwerken viel er een enorme last van onze schouders toen de dame aan de ingang zei dat ons hotel zich in het park bevond.

Door de regen waren de wegen in het park quasi ontoegankelijk. Het was glibberen en glijden om uiteindelijk onze bestemming te bereiken. Onze witte huurwagen ziet er intussen alweer fantastisch uit.

Het blijft ons een mysterie waarom we in hemelsnaam hier moeten vertoeven. Door de vele bomen hebben we zo goed als geen zicht op dieren die op de open vlaktes lopen en we hebben geen enkele excursie geboekt. Morgen gaan we zo vroeg mogelijk terug de weg op! Vandaag leek ons een dag vol frustraties en verloren moeite. Wel lopen er hier redelijk wat dikdik rond, de kleinste antilope van de Savanne.

Vlak voor het avondeten kwam er een medewerker vragen of we wilden helpen om de bush babies eten te geven. We hadden geen flauw benul welk dier deze naam droeg, maar we leerden ze al gauw kennen! Bush babies zijn aapachtigen. Ze leven 's nachts en vertoeven hier in de bomen rond de huisjes. Ze zien er een beetje uit als kleine maki aapjes met een grote pluimstaart. Ze houden van bananen (cliché natuurlijk) en komen die met veel plezier met grote puppy-ogen uit je handen eten: ze nemen je vinger goed vast en likken deze volledig af zodat er geen spoor banaan achter blijft. Hun tong is verrassend zacht!

Deze lieverds waren toch een pleister op onze wonde.

Geschreven door Natacha.reist