Dag 6 = Pico

De grote haan stak vol goede moed zijn snavel buiten. Het mooiste moment van de dag brak aan: het kraaien in de ochtendzon. Vol trots en kracht richtte hij zich in zijn volle lengte en gaf hij zijn stembanden de vrije loop. Direct erna slikte hij een handvol water in en besloot om zich al kuchend terug te trekken in zijn hok. Misschien kunnen we het opstaan met een uurtje opschuiven vandaag?

De haan bevestigde wat wij gedurende de nacht hadden gehoord: de wind was stevig toegenomen en tegen de vroege ochtend kreeg hij het gezelschap van enkele fikse regenbuien.

Vandaag hadden we nogmaals een whale watching excursie geboekt. Maar terwijl we naar de andere kant van het eiland reden hoopten we vurig dat we deze zouden kunnen verplaatsen. Het weerbericht voorspelde beter weer voor morgen. En zoals het er nu naar uit zag was de zee in een woeste bui, hing er een dichte mist op het water en bleef de regen genadeloos aanhouden. Als je wonder boven wonder al iets zou kunnen zien in het water, ging de weg ernaartoe ijskoud zijn doordat iedereen drijfnat zou worden.

De mensen van het bedrijf hadden hetzelfde gevoel: dit was een nutteloze missie. Alle excursies van de ochtend werden afgelast en we mogen morgen mee rond 16u. Om iedereen nog een plaats te geven wordt er een extra trip voorzien. Gelukkig hadden we rekening gehouden met de onvoorspelbaarheid van het weer en telkens onze whale watchings geboekt op de eerste dag dat we op een nieuw eiland zaten. Zo konden we naar hartenlust verschuiven indien nodig.

Nadat we wat boodschappen hadden ingeslaan in een lokale supermarkt gingen we een poging wagen om onze activiteit van morgen te verplaatsen naar vandaag. Natacha had een ontdekkingstocht vastgelegd in enkele nabijgelegen grotten, maar zoals we vreesden had iedereen dezelfde ingeving en was vandaag volledig volzet.

We parkeerden onze wagen in Madalena aan het water, waar we besloten het weer uit te zitten in de wagen met enkele gezelschapsspelletjes.

Nadat we een overheerlijke maaltijd hadden gegeten in Cafe 5 was het weer volledig omgeslaan. Alhoewel de wind nog steeds zijn best deed om mens en dier te laten wegwaaien, kwam de zon regelmatig tevoorschijn.

We besloten om de kustlijn af te rijden daar het wolkendek de uitkijkpunten hogerop blokkeerde.

Pico is een vulkanisch eiland. De vulkaan is al eeuwen lang inactief, maar heeft wel zijn stempel gedrukt op het volledige eiland. Naast het feit dat het de hoogste piek is in Portugal heeft het ook geholpen om het landschap te vormen zoals ze er vandaag bij ligt. Waar we ook stopten, overal zag je gestolde lava liggen. Hetzij in stenen of in volledige lagen. De lokale inwoners gebruiken deze stenen om hun wijngaarden te bevorderen en zelfs om huizen mee te bouwen. Deze stenen nemen blijkbaar heel wat warmte op die ze op hun beurt terug afgeven.

Het meest memorabele punt dat we hebben bezocht vandaag was ongetwijfeld de Arcos do Cachorro (op Ponta de Fonte). Een gans netwerk van gestolde heuvels waar de oudere bevolking een aanlegdok had uitgehouwen waar het schip kon aanmeren dat de beroemde wijn van Pico naar de andere eilanden voerde. Ze waren ook voorbereid op ruwe condities aangezien ze naast de kade een aflopend pad hadden uitgehold. Indien het schip niet kon aanmeren lieten de mensen aan land de vaten te zee door ze naar beneden te rollen, waar de matrozen ze vervolgens uit het water moesten zien te vissen.
Mensen met wat verbeelding konden in de rotsen ook een hondenkop zien (zonder wijn te moeten drinken).

We waren relatief vroeg terug in onze B&B, waar we de tijd namen om de omgeving eens goed in ons op te nemen en nog belangrijker: de haan eens goed te spotten. Het duurde eventjes, maar uiteindelijk kwam meneer zich toch eens tonen. Wat een prachtexemplaar!

Hopelijk brengt zijn gekraai morgen wat beter weer met zich mee!

Geschreven door Natacha.reist