Dag 9 = Swaziland naar Hluhluwe!

Het licht scheen al ten volle in onze hut omstreeks 5u. Vlak voor het ontbijt besloot Natacha om een korte wandeling op het terrein te maken. De regen was overgetrokken en het zonnetje deed haar best om de druilerige omstandigheden van de dag ervoor uit te wissen. Ze deed ook haar best om ons te verschroeien tijdens het ontbijt.

Zo snel mogelijk checkten we ons uit. We hadden een safari in ons volgend hotel en vertrouwden de GPS voor geen meter meer.

Hoe hard de zon ook haar best deed, de aardewegen in het park waren nog steeds een ramp voor ons. Opnieuw was het glibberen naar de uitgang en één schrikbarend moment dachten we vastgelopen te zijn, tot de wagen op het nippertje alsnog grip vond. Op onze route kwamen we wel heel wat impala's, zebra's en everzwijnen tegen. Het viel ons op dat vooral de zebra's in grote getalen aanwezig waren in dit park.

Enkele uren later was het alweer van hetzelfde laken een broek: de GPS zei ons een weg in te slaan die volledig afgesloten was. Volgens ons opzoekwerk lag het volgende hotel in het midden van een neushoornreservaat en gelukkig kwamen we enkele kilometers verder een bord tegen. Aan de ingang kregen we alvast te horen dat we op de goeie weg zaten. Dertien lange kilometers verder konden we eindelijk uitstappen. Het begint een gewoonte te worden: verdwalen met de GPS en kilometerslange aardewegen, maar het is en blijft onaangenaam.

We werden joviaal ontvangen en konden ons programma even bespreken met de manager in de spectaculaire loge. Het uitzicht was spetterend! De zon had intussen plaats gemaakt voor heel wat stapelwolken en deze hadden op hun beurt een krachtige wind meegenomen.

Onze kamer was één en al luxe. Een prive balkon met hangmat, douche en mini zwembadje buiten. Allen dingen die we niet konden gebruiken door het slechte weer. We zagen wel dat een heel stuk van ons plafond niet dicht was en als een gigantisch open raam dienst deed. Heel aangenaam in de zomerhitte, maar des te kouder op deze dag. Gelukkig hadden we beiden een elektrisch verwarmde matras die ons (hopelijk) ging warm houden!

Om 16u vertrokken we op safari. Al gauw zagen we enkele everzwijnen en impala's. We leerden ook een nieuw soort antilope kennen: de nyala. Voor ons is het onmogelijk om het onderscheid te maken tussen een kudu en een nyala, maar het zijn allemaal antilopen!

De gids had enkele gieren zien rondcirkelen. Hij hoopte dat er daar een overschot lag van een kadaver dat de leeuwen hadden gevangen. En toen we de plaats van het delict naderden zagen we de daders in het midden van de weg liggen: cheetahs! Dit was de eerste keer (het HECS niet meegerekend) dat we zo dicht bij wilde cheetahs konden komen. Net zoals tijdens onze eerste safari waren dit twee broers die samen reisden en jaagden. De kleinste (en meest dominante) had een groot litteken op zijn hoofd. Het reservaat waar we nu in vertoefden had 25 cheetahs in het park zitten. Daarmee doorbreken ze de sleur van omliggende parken die allemaal leeuwen houden en zodoende de cheetah niet helpen. Leeuwen en luipaarden zien deze kanjers als concurrentie en zullen nooit twijfelen om er eentje te grazen nemen die onoplettend is. Derhalve heeft een park met veel leeuwen zo goed als geen cheetahs. Aangezien deze soort met uitsterven is bedreigd heeft het park hier besloten te helpen in de strijd om ze in het wild te houden.

Het liggen op de weg is een veel voorkomend iets voor deze roofdieren omdat ze op deze manier hun omgeving in de gaten kunnen houden op eventuele dreigingen. Ze zijn gebouwd om snelheid te maken en hebben bijgevolg niet de kracht of bottenstructuur om grote prooien of confrontaties met andere carnivoren aan te gaan. Ze moeten voortdurend de rekensom maken of een bepaalde prooi het risico waard is om gewond te raken en zullen daardoor nooit grote dieren proberen te vangen. Hun grootste kenmerken zijn de twee zwarte strepen onder hun ogen, die ervoor zorgen dat ze in direct zonlicht kunnen jagen (omdat het licht geabsorbeerd wordt door die strepen), en hun lange staart. De staart doet vooral dienst als tegengewicht als ze op volle snelheid een uitwijkingsbeweging moeten maken om hun doelwit bij te kunnen blijven, een strategie die veel antilopen aanwenden om bijvoorbeeld leeuwen te ontwijken (die een kortere staart hebben).

Ons geluk kreeg een leuke wending: de cheetahs kwamen in beweging! Ze waren klaarblijkelijk uitgehongerd en gingen op zoek naar voedsel. We konden ze door middel van de wegen goed volgen en bleven een hele tijd bij ze. Voor ons duurde de achtervolging veel te lang. Het was allemaal leuk en aardig om deze dieren actief te zien in hun habitat, maar onderhand werden we een storende factor. Moeder Natuur loste dit euvel echter op: een panne! De auto startte niet meer en na heel wat gesleutel onder de motorkap moest de gids de strijd staken en via de radio een vervangwagen laten opdraven.

Het duurde eeuwen voor we terug de weg op konden. Van onze safari bleef er zo goed als niks meer over. Gelukkig zagen we nog een zwarte neushoorn. Wij wisten zelfs niet dat er twee soorten neushoorns bestonden! De witte neushoorn is meest voorkomend, zijn graseters en rustig van natuur. De zwarte neushoorn is helemaal anders. Deze jongens zijn blad eters, zeldzaam en ofwel enorm schichtig rond mensen of ronduit agressief. Onze neushoorn tolereerde onze aanwezigheid waardoor de gids hun uiterlijke verschillen (rug, lippen, hoorns en oren) kon aanwijzen.

We stopten nog even aan een grote waterbron, waar we de nijlpaarden even gadesloegen. Ze begonnen langzaamaan te ontwaken van hun schoonheidsslaapje, klaar om bij het donker uit het water te komen en op zoek te gaan naar voedsel. Geeuwen kunnen ze alleszins als de beste!

De avond viel. Enerzijds waren we blij met de panne want nu konden we dieren zien die enkel maar ' s nachts actief waren. En na heel wat spoorwerk zagen we niet alleen enkele hazen, maar ook een stekelvarken!

We hoopten stiekem op een luipaard of leeuw, maar moesten genoegen nemen met een genetkat vlak voor we terug waren in het hotel.

De wind bleef intussen aanhouden dus genoten we zo lang mogelijk van ons avondeten vooraleer we naar onze winderige luxe-kamer afzakten.

Elektrische matras: meld u!

Geschreven door Natacha.reist