Dag 17 = The Raptors

Vandaag zagen we wederom een droom in vervulling gaan. We mochten een ganse dag doorbrengen met een dierenverzorger in The Raptors! The Raptors is een uitgebreid, en vooral ingewikkeld, concept om uit te leggen. Enerzijds zijn ze een sanctuary: een opvangplaats voor roofvogels die niet meer terug kunnen vrijgelaten worden in de natuur. Anderzijds zijn ze over gans Canada actief in het onderwijzen van scholen en groepen om zo de mensen een beter beeld te kunnen geven over deze dieren en vooral hoe ze het stellen in het hedendaagse klimaat. De dieren die er verblijven worden een handje bijgestaan bij eventuele geboortes. Ze geven de vogels de gereedschappen en vooral plaatsen die ze nodig hebben om te nesten en grijpen in als ze het moeilijk zouden hebben. Er worden hier effectief dieren geboren, maar we kunnen de term "in gevangenschap" hier niet toepassen. Alle vogels mogen vrij rondvliegen en krijgen op zich de keus om al dan niet te blijven. Het gebeurt hier regelmatig dat de jonge dieren niet meer terugkomen of na enkele maanden of zelfs jaren afwezigheid opeens terug neerstrijken. Het is een gewaagd concept, maar het werpt wel zijn vruchten af!

Met een groep van vier mensen mochten we deze fantastische dag beleven. En hoe groot is de kans dat onze metgezellen Sea Shepherd minded zijn? In Canada: heel groot aangezien Mathias een trui droeg ervan. Onvoorstelbaar!

Na een korte kennismaking met de gids mochten we van start gaan. Hij was begonnen als vrijwilliger die in een recordtempo van vijf luttele maandjes het tot volwaardige dierenverzorger en valkenier had geschopt. Bijgevolg begonnen we onze tocht ook direct bij de onbetwiste koningen van het luchtruim: de adelaren! Drie exemplaren waren er aanwezig, waaronder één Golden Eagle. Voor ons behoeven deze kanjers geen uitleg meer aangezien ze op Vancouver Island schering en inslag zijn. Blijkbaar huist dit eiland maar liefst 30% van de totale wereldbevolking van adelaren. Een fantastische comeback in vergelijking met enkele jaren terug!

Onze volgende kennismaking was met de haviken. De roofvogels bij uitstek die het meest te vergelijken zijn met het sociale gedrag van orka's, wolven,... want ook deze knapen jagen in groep! Ook hier was er een matriarch die de leiding nam over de familie. In ons geval was dit het oudste vrouwtje die elf lentes achter haar naam had staan.
Al enkele jaren zijn de mensen hier betrokken in een project om luchthavens en vooral vuilnisbelten op een natuurlijke manier vogelvrij te houden. Gedurende het ganse jaar zijn er vrijwilligers met adelaren en valken op de luchthaven van Vancouver aanwezig terwijl de haviken de vuilnisbelten beveiligen. Omwille van hun territoriale aard verjagen ze alle duiven of vogels die op deze plaatsen proberen afval te eten of zouden kamperen op de landingsbanen. Dit komt vooral de populatie meeuwen ten goede want afval eten is nu eenmaal niet de gezondste maaltijd. Een natuurlijk afweersysteem.

Doordat we een ganse dag de tijd hadden konden we lang kennismaken met alle dieren. En hoe kun je beter kennismaken dan "face to face"? We mochten allemaal even een havik op onze arm laten zitten. Steven had het geluk om de matriarch zelf te ontmoeten! Deze was dusdanig op haar gemak dat ze na verloop van tijd begon in te dommelen.

Na een grondig gesprek over de haviken mochten we de levende legendes van het luchtruim ontmoeten: de valken. Deze kleine en compacte rovers zijn het volledig tegengestelde van de haviken of adelaren. Daar die eerste groep het moet hebben van hun kracht om hun prooi te vangen doen de valken dat puur op hun snelheid. Spitfire heeft zelfs de kaap van 340km/h overschreden tijdens één van de vele metingen die ze doen op luchthavens!! Ter verduidelijking: een Formule-1 auto doet 320km/h...
Onze favoriet was zonder twijfel de Kestrel valk. Een piepklein dametje dat net 500g weegt.

Onze harten braken toen we de verblijven zagen waar de gewonde dieren zaten. Maar het was fantastisch om te zien hoe ze hier werden vertroeteld. Vooral Kyle, een raaf die een vleugel is verloren, was door zijn enthousiasme en levenslust een inspiratiebron voor ons allemaal.

Na de lunch zag Natacha haar droom in vervulling gaan: we mochten Inspector op onze arm nemen. Eén van de uilen die er verblijven. Inspector hield er trouwens van om streeltjes te krijgen langs zijn snavel en liet onze verzorger dit tijdig weten door smekend te kijken.

Het was Vulture Awareness Weekend en dat moet uiteraard gevierd worden! De meeste gieren hangen een ganse dag in de lucht, waar ze zweven op de luchtstromen. Maar er zijn er enkelen die liever op de begane grond blijven en het middenplein komen onveilig maken. Gieren zijn jammer genoeg een bedreigde diersoort, alhoewel ze één van de belangrijkste schakels in ons ecosysteem zijn! Ze ruimen niet alleen de kadavers op van gestorven dieren, ze elimineren ook alle ziektes die die dieren kunnen dragen. Hondsdolheid is bijvoorbeeld iets dat vaak de kiem wordt ingesmoord doordat een gier de drager ervan opeet en de bacterie in zijn verteringssysteem doodt. Wijzelf mochten 2 gewonde gieren voederen. Wat een speciaal moment was dat!

Tenslotte mochten we een Hawk Walk meemaken. Waar je onder begeleiding een tocht door het bos bewandelt terwijl er minstens één havik je vergezelt. Het was fantastisch om te zien hoe wendbaar ze zijn om in volle vlucht takken en struiken te ontwijken. Blijkbaar deden de verzorgers deze wandeling vaak alleen met meerdere vogels tegelijk zodat iedereen zich ten volle kon uitleven in de omgeving! Ook op dat moment is het uit hun eigen vrije wil: ze kunnen komen en gaan wanneer ze willen.

Als laatste mochten we kennis maken met een jonge dame van amper 4 maanden oud, een roodstaartbuizerd.

Het was een prachtige en vooral leerrijke ervaring. Hier ervaarden we echt een klik met de mensen omdat de dieren op de eerste plaats komen en iedereen alle zeilen bijzet om de toekomst van deze vogels te verbeteren. Helaas wonen wij aan de verkeerde kant van de planeet want hier vrijwilligerswerk komen doen is een roeping die we beiden met enthousiasme zouden aannemen!

Voor we teruggingen naar ons hotel reden we een klein ommetje om de Kinsel Trestle van dichtbij te zien in Cowichan Valley. Een oude houten brug die destijds als spoorweg werd gebruikt om het verwerkte hout te vervoeren. Eén klein rekenfoutje hier kon fataal zijn! We kunnen ons maar inbeelden wat een huzarenwerk de bouw van dit complex moest geweest zijn.

Helaas zit deze dag erop, maar we hebben terug herinneringen voor het leven gemaakt!

Geschreven door Natacha.reist