Dag 3: Eidfjord

Het was 5h30. De wekker ging af. Steven schoot uit bed en piepte naar buiten. We vaarden net onder een hangbrug. Timing! Het was nog pikdonker, maar de brug was prachtig verlicht. Omsingeld door de hoge wanden van de fjord hoorde je het schip verder denderen. We hadden ons haastig aangekleed om naar het bovendek te kijken, maar doordat het nog zo vroeg in de ochtend was konden we nauwelijks een meter voor ons uit kijken. Hopelijk zat het weer mee bij het wegvaren deze namiddag zodat we de omgeving dan in al haar pracht zouden kunnen bewonderen.

Tijdens het ontbijt meerden we aan bij de kaai. Het was indrukwekkend om te zien hoe zo een reus erin slaagde om aan te leggen aan een kleine dok in zulk ondiep water. Nog geen tien meter naast de boeg kon je de bodem van de fjord zien!

Het ontschepen ging een pak vlugger dan we hadden verwacht. Gelukkig maar! Terwijl we over de promenade wandelden zagen we de ene bus na de andere toestromen om het volk naar enkele uitkijkpunten te brengen. Wij lieten het massatoerisme links liggen. We voelden er niets voor om een ganse dag in de drukte door te brengen en continu omsingeld te worden door wildvreemde mensen die zouden drummen en luidruchtig zijn. Natacha had op het internet een autoverhuurder gevonden. Een dame die een tankstation uitbaatte had het geniale idee gekregen om vier a vijf wagens te huur aan te bieden. Ze had er nog eentje over. Wat een geluk! Het was verbazend hoeveel blind vertrouwen ze ons gaf. We konden maar bij terugkeer betalen, dus kregen we de wagen mee. Zonder ons rijbewijs, identiteitskaart of creditkaart te moeten afgeven of te tonen. Sterk!

We kozen ervoor om eerst de verste bezienswaardigheid te bezoeken om dan op de terugweg alle andere haltes aan te doen. We hoopten zo de vele bussen voor te blijven. Het bleek alvast te werken.

Het merendeel van de elektriciteit in Noorwegen wordt opgewekt door hydro centrales. We konden hier een reusachtige dam bewonderen die volledig was gemaakt uit stenen in plaats van gewapend beton. In de modder had Steven voetsporen gevonden van een rendier. Tijdens de infosessie van gisteren had de spreker vermeld dat deze dieren nu aan een grote migratietocht bezig zijn. Er is dus steeds een kleine kans dat we ze kunnen spotten! Voorlopig verstoppen ze zich alvast goed genoeg.

Terwijl we foto's aan het nemen waren en genoten van de rust en het uitzicht kwamen de bussen aan. In een mum van tijd werd het gebied overspoeld met mensen. En om het helemaal chaotisch te maken was onze wagen omsingeld door de bussen. Steven zijn stiefpapa liet één van de chauffeurs plaatsmaken zodat we onze weg konden vervolgen. We waren onze keuze om een wagen te huren al erg dankbaar.

We kwamen op een verlaten parking aan bij de grootste trekpleister van Eidfjord: de Voringsfossen. Twee gigantische watervallen die naar beneden storten in een prachtige vallei. Toen ook hier de bussen arriveerden zochten we ons toevlucht tot een souvenirwinkeltje waar er her en der trollen stonden opgesteld. We hadden al opgevangen dat trollen een groot stuk van de cultuur opeisen en waren erg nieuwsgierig naar het verhaal erachter.

Onderweg stopten we nog even om door de bossen de andere kant van de watervallen te zien. Daarna kwamen we aan bij het Norsk Natuurcenter. Het Center zelf is gevuld met opgezette dieren en weetjes over de Noorse natuur. Niet iets waar we achter staan. Maar aan de andere kant van de straat had je een restaurant/souvenirwinkeltje. Vele huizen hier hebben in plaats van dakpannen gras op hun dak staan. Ook hier was dit het geval, maar de mensen hadden er geiten bij gezet! De knaapjes wonen met zijn vieren gezellig op het grote dak en konden zo ongestoord genieten van hun gras en het uitzicht. Het bracht ons even terug naar Canada, waar een winkelcentrum hetzelfde idee had. Het blijft een leuk zicht!

Noorwegen staat bekend om zijn vele watervallen, maar ook om zijn tunnels. De langste tunnel ter wereld is hier gebouwd. En om onze laatste halte te bereiken moesten we zelf een ellenlang exemplaar trotseren. Om de bergboerderij van Kjeasen te bezoeken moest je door een smalle en bochtige weg naar de tunnel rijden. Om dit in goeie banen te leiden hadden de mensen een regel in leven geroepen: de straat was eenrichtingsverkeer waarvan om het halfuur de richting veranderde. Dit houdt in dat je bijvoorbeeld van 10u-10u30 naar boven kon om dan tot 11u terug naar beneden te rijden. Helaas hadden we niet op het uur gelet, maar gelukkig mochten de mensen die wilden terugkeren vertrekken op het moment dat wij de tunnel verlieten en aankwamen. Oef!

Na een erg steile klim kwam je op de rand van een beboste afgrond terecht. In de diepte kon je de havenstad van Eidfjord zien, samen met ons cruiseschip. Het weer klaarde net een beetje op (want het miezerde al de hele dag), dus konden we alles goed zien. Het was prachtig om de wolken te zien flirten met de toppen van de bergketens.

Terwijl we wachtten om aan de terugtocht te beginnen lachten we allemaal met onze huurwagen. Het was een stokoude Peugeot waarvan alle lichtjes op het dashboard voortdurend branden, en waarvan de achterste ruitenwisser spontaan naar beneden begint te wijzen als je deze aan wou steken. Niet erg handig in het wisselvallige weer!

Het schip zou om 15u al vertrekken, dus kwam er een snel einde aan onze eerste dag aan wal. Er heerste even paniek toen Steven zijn stiefpapa zijn kaart niet terugvond van de boot. Iedere passagier had een persoonlijke kaart waarmee je eten of drank kon bestellen en simpelweg toegang mee kreeg tot je kamer en het schip. Zonder de kaart zou je, naar horen zeggen, niet aan boord mogen. Toen we de auto hadden afgeleverd was deze nog steeds spoorloos. We konden alleen maar hopen dat hij hem in de haven was verloren en een attent en eerlijk persoon deze had teruggebracht naar het schip. Maar bestaan zo een mensen wel nog? Jawel!! Iemand had daadwerkelijk het kaartje zien liggen en deze aan de security afgegeven. Wat een opluchting!

Vlak voor het avondeten bezochten we nog eens het bovendek. Daar konden we de haven bezichtigen en keerde Steven even terug naar zijn jeugdige zomervakanties toen hij het basketbalveldje kon inpalmen. Nostalgie!

We namen plaats aan de reling toen het schip de terugtocht door de fjord aanving. Het weer speelde eindelijk mee. De regen had plaatsgemaakt voor een bewolkte hemel, dus konden we volop genieten van de bergen, bossen en gletsjers die we onderweg zagen. Her en der zag je boerderijtjes in de bergen staan. Hoe hebben ze in godsnaam hun materiaal daarboven gekregen?

Toen we de brug die we diezelfde ochtend op de heenweg hadden gezien nogmaals passeerden hield iedereen de adem in. Het reusachtige schip paste er net onder! Enkele luttele meters speling tussen de brug en de schoorsteen, dat was het! De kapitein moest precies onder het midden varen om er zonder kleerscheuren aan de andere kant terug uit te komen.

We moeten zeggen dat het eten aan boord telkens lekker is. Maar wanneer je het avondeten in het grootste restaurant wilt nuttigen kwam er toch elke avond een achilleshiel van de organisatie bovendrijven. Er liep zoveel personeel rond, en iedereen had hun eigen takenpakket te vervullen dat het als gast vaak omslachtig was om iets gedaan te krijgen. Je moest je eten bij de juiste persoon aanvragen of je zou omkomen van de honger. Idem voor de drank. Er kwam iemand langs om het eten op te nemen, de drank om te nemen, drank op te dienen, eten op te dienen, af te ruimen,... In één maaltijd zag je soms 8 verschillende gezichten.

Op het World Center Stage was er die avond een goochelact dat gebracht werd door een komiek. Op papier klonk het als een leuke combinatie! Maar in werkelijkheid was het toch vechten tegen de slaap. Tegen het einde van de show vaarden we in stormachtige omstandigheden waardoor iedereen als een dronkenlap naar zijn kamer trachtte te raken. Je werd van links naar rechts geslingerd en veel menen grepen koortsachtig naar de leuningen in de gangen of op de trappen. Steven viel eenmaal in zijn bed als een blok in slaap. Misschien kon Natacha hem thuis af en toe weg en weer wiegen om 's avonds wat meer rust te hebben... Zouden er wiegen bestaan voor volwassenen? Ikea?

Geschreven door Natacha.reist