Dag 13 = Flores

Een rustige dag bood zich aan. We hadden niet veel bezienswaardigheden meer over om onze dag te vullen, dus besloten we een poging te wagen om uit te slapen. Een poging, want met Steven is dat veelal onmogelijk.

Ietwat angstig startten we de wagen. Zou hij het nog volhouden vandaag?

We stopten even bij een meer om ons middageten te verorberen. Vooralsnog deed de auto wat hij moest doen, hetzij met de nodige moeite op de hellingen.

We reden verder om zo de zijde van het eiland te gaan ontdekken die we nog niet hadden gezien. En wat ons opwachtte waren enkele prachtige landschappen.

We bewonderden even twee meren waarin vooral het hoogteverschil tussen beide centraal stond. De ene lag kilometers lager dan de andere. Het deed ons nogmaals terugkeren naar Canada.

Het volgende was onbeschrijfelijk. We parkeerden bij een uitkijkpunt dat zicht bood op de kustlijn en stadje. Maar als je je ogen afwendde van wat er in de diepte lag kon je aan de rechterkant een muur van watervallen zien. Wel tientallen watervallen in alle vormen en maten denderden langs de rotswanden. Het was fantastisch!
We trokken verder en parkeerden de wagen zo dicht mogelijk bij de basis van de watervallen om daarna de bescheiden rivier stroomopwaarts te volgen. Het was een erg steile klim waar je vooral goed moest kijken waar je je voeten plaatste. In plaats van aarde of bladeren bestond het wandelpad uit rotsformaties die zo te zien lukraak waren neergegooid. Maar na eventjes puffen werden we beloond. We bleven even kamperen aan het meer waar de watervallen in uitmonden en konden genieten van de vele vogels (die wel erg dicht kwamen) en de kikkers die een kakofonie aan geluid maakten in het water. Eén vogel trok onze aandacht: een sneeuwwit exemplaar dat enorm acrobatisch aan het vliegen was. Waarschijnlijk was ze insecten/vissen aan het vangen want ze rolde, dook en raakte soms net het water niet. Als ze vloog krulde ze haar staart als een zwaluw, maar ze had een heel erg lange snavel en zwemvliezen zoals een eend. Het was fantastisch om haar in de vallei te zien rondcirkelen. Na wat opzoekwerk gokken we dat het een little tern is.

Onze laatste halte was een andere waterval. Ook hier konden we te voet de basis bereiken. Wat hier in het oog sprong was het huis dat pal naast het natuurfenomeen gebouwd was. Wat een zalig uitzicht moeten die mensen hebben als ze 's morgens uit hun bed rollen.

We keerden terug naar het hotel om daar onze laatste avond door te brengen. Morgen keren we terug naar ons eerste eiland: São Miguel.

Geschreven door Natacha.reist