Dag 4 = Port McNeill

Voor de eerste maal sinds we hier aangekomen zijn stond de zon ons niet op te wachten toen we wakker werden. Een dikke mist heeft bezit genomen van de omgeving waardoor de algemene zichtbaarheid tot nul is gereduceerd. We hopen beiden dat deze zal verdwijnen de komende dagen want anders zal het een grote smet op onze planning zijn.

We gingen vroeg ontbijten, simpelweg omdat we nog steeds sukkelen met onze jetlag en je hier heel vroeg kunt eten. Steven werd dolenthousiast toen hij iemand met een Sea Shepherd trui zag aanschuiven aan de tafels.

Met het ontbijt achter de kiezen gingen we terug de baan op. Onze volgende bestemming was Huson Cave Park. Een netwerk van stromen en kleine watervallen die zich door rotsen en grotten een weg banen. De weg ernaartoe was althans een ware nachtmerrie. We moesten een route nemen die eigendom is van een houthakkersfirma, in deze streek van Canada is dat big business. Dit betekende helaas wel dat asfalt een overbodige luxe is. Deze gasten werken met zwaar materiaal en met een pickup hoef je helemaal geen aardewegen te vrezen. Voor toeristen die met een sneeuwwitte stadswagen op draai zijn is dat jammer genoeg een ander verhaal. We deden een dik halfuur over enkele luttele kilometers. Sinds gisteren is er ook een lampje beginnen branden op ons dashboard dat volgens de alwetende handleiding betekent dat de bandenspanning alarmerend laag is. De vrees voor een lekke band was dus een grote zorg aan het worden op deze weg.

Gelukkig kwamen we zonder problemen aan, alhoewel de auto zijn oorspronkelijke kleur waarschijnlijk ergens in de struiken is beland want die was niet meer aanwezig. We werden ook hartelijk opgewacht door enkele oude kennissen van ons: de tijgermuggen! Gelukkig hadden we niks te vrezen: vorig jaar hadden we een dusdanig grote voorraad anti-muggenspray gekocht dat we tien jaar zorgeloos kunnen hiken in het bos. Alleen lag die voorraad veilig en wel in Steven zijn bagage in het hotel. Een voorbereid mens is er twee waard!

De hike was precies wat je ervan zou verwachten: rustig. We waren de enige twee mensen in het bos (waag het niet te verdwalen!) dus konden we volop genieten van de stilte. Hier en daar zagen we de eekhoorntjes lustig over de stammen klauteren. Na enkele minuten stappen kwamen we bij een viewpoint aan waar we in de diepte een rivier zagen. Het geluid nam ons even terug naar de vele watervallen die we vorig jaar bezocht hadden.
Na de hike volledig te hebben uitgewandeld kwamen we uit bij een kleine grot met een mini waterval. Het was heel erg vergelijkbaar met The Narrows in Zion. Wat hadden we hier graag even het water doorgewandeld. Maar de waterschoenen lagen samen met de insectenspray in het hotel (leve de voorbereide mensen!). Hier bleven we toch even kamperen en genieten alvorens de helse weg opnieuw te trotseren.

Helaas betekende de terugkeer naar ons hotel ook quasi het einde van onze dag. Port McNeill heeft niet echt iets te bieden qua trektochten of bezienswaardigheden dus zijn we noodgedwongen om een rustdag in te lassen in ons schema. Wel brachten we nog een bezoekje aan Burl. Een burl wordt omschreven als een boomtumor die vaak moet verwijderd worden en deze was meer dan 500 jaar oud en zou 's werelds grootste zijn!

Vanavond worden we verwacht voor een speciale briefing van een aanstormende activiteit. We moeten helaas melden dat het minstens 4 dagen zal duren vooraleer onze blog zal kunnen geüpdate worden. Maar het zal het wachten meer dan waard zijn! Tenzij de mist niet optrekt, dan zal er bitter weinig te bloggen zijn.
Tot binnen enkele dagen!

Geschreven door Natacha.reist