Dag 11 = Vertrek naar Flores

We mochten eindelijk het miserabel hotel achter ons laten. Na opnieuw gewekt te worden op het ritmische geluid van gooiende stoelen en verschuivende tafels schoven we in het restaurant aan aan de beperkte ontbijttafel. Gisteren waren de medewerkers erin geslaagd om geen borden meer klaar te zetten waardoor heel wat gasten borden en bestek begonnen te stelen van onbezette tafels. We vroegen ons af wat er deze morgen ging mislopen.

Sedert gisteren hebben ze ook een stokoud wafelijzer tevoorschijn getoverd. Vandaag bewees het personeel nogmaals hun onbeleefdheid door Natacha uit te lachen toen haar wafel was mislukt omdat het ijzer gewoon niet deftig was ontvet geweest. Lachen met iemand is natuurlijk veel productiever dan daadwerkelijk helpen.

We waren blij toen we in de luchthaven waren. Vooral omdat er een klef koppel minutenlang de parking waar we moesten inrijden had afgezet zodat iedereen kon meegenieten van hun afscheid.

Vervolgens mochten we even genieten van de penetrante zweetgeur van de persoon achter de balie van het huurwagenbedrijf en kwamen we tot de vaststelling dat ons vluchtuur met een halfuur was vervroegd.

Normaal gesproken controleert de firma de wagen en eenmaal alles in orde is bevonden kun je verder met je dag. Maar ditmaal had de dame de auto gewoon meegenomen zonder iets te zeggen. Na minutenlang tevergeefs te zitten wachten ondernam Steven actie en mochten we zonder boe of ba vertrekken van de medewerker achter de balie. Op die manier konden we lang staan wachten hebben.

Wat ons vooral zal bijblijven aan de luchthaven van Faial was de onkunde. Er moesten twee vluchten vertrekken. Terwijl de ene vlucht drie check-in balies ter beschikking had, hadden wij er eentje. Daarnaast stonden er twee lege balie's vriendelijk te lachen naar de mensen in de rij die de tijd hopeloos zagen verder tikken. Onze check-in verliep rommelig. Het duurde soms vijf minuten vooraleer de jongedame iemand had afgewerkt en we waren al aan de late kant. Opeens zag een collega wat wij al bijna een kwartier in de gaten hadden: de mensen van onze vlucht gingen nooit tijdig ingechecked raken aan dat tempo. Holderdebolder was het alle hens aan dek. Opeens waren alle balies bezig met onze vlucht.

We hoopten vurig dat onze valiezen in het correcte vliegtuig gingen raken door de rush, haastten ons naar de security (waar Natacha opnieuw zonder reden werd tegengehouden en Steven zijn fototoestel moest uitpakken terwijl deze al tientallen luchthavens vlekkeloos had doorstaan) en mochten daarna nog zoeken welke gate we moesten nemen aangezien deze overal anders op vermeld stond.

Al met al waren we opgelucht toen we in de lucht zaten. Maar helaas kende onze landing ook een bittere nasmaak: Natacha was haar gsm verloren. Naast de waarde van het toestel bevatte het ook al haar opzoekwerk in verband met onze reis: waar we heen gingen, vluchtschema's, hotelroutes,... Dus ons leven stond op het punt om een pak ingewikkelder te worden.

Gelukkig konden we de gsm terugkrijgen na de juiste personen te hebben aangesproken en wat geduld uit te oefenen.

En zo kwamen we bij het volgende euvel: de huurwagen. Wat een rommeltje. Afgezien van het feit dat het onderhoudslampje hier ook vrolijk oplicht in het dashboard merkten we na een halve kilometer al dat de wagen familie bleek te zijn van de eerste auto die we hier onder onze kont hadden gekregen. Een helling moest je in de eerste versnelling nemen, de sensoren blijken defect en de handrem is keihard.

Er begon intussen nog een probleem zich aan te melden: de GPS van Steven werkte voor geen meter. We vermoeden dat het eiland niet grondig genoeg bestudeerd is geweest door de mensen van TomTom. Maar gelukkig stond Natacha haar gsm stevig in zijn schoenen met Maps.Me (stel je voor dat de gsm effectief spoorloos had geweest).

We tuften nu rond op Flores. Hier heb je één hoofdweg. En daar blijft het bij. Zoals we ondertussen gewoon zijn geraakt was het een prachtige, bochtige, weg. We besloten het volledige eiland af te rijden en halt te houden bij enkele uitkijkpunten waar je soms in de verte watervallen kon zien donderen. Maar het rijden zelf was een attractie op zich. De omgeving was betoverend.

Het meest memorabele uitkijkpunt was ongetwijfeld de Miradouro das Lagoas. Een punt dat zicht bood op twee meren. Alhoewel deze pal naast elkaar lagen verschilden ze toch beiden van kleur. Merkwaardig!

Wat ook merkwaardig bleek te zijn was ons hotel. Die onvindbaar was. Het adres dat vermeld stond op de papieren van het reisbureau was onbruikbaar. De ingebouwde GPS van de wagen brabbelde een eind weg in het Portugees. Steven zijn GPS had er intussen helemaal de brui aangegeven en op Maps.Me bestond het hotel op twee plaatsen. Google Maps en Booking.com leidde tot een bouwbedrijf.

Na heel wat zoeken, onnodig rondrijden en keren in krappe straatjes arriveerden we eindelijk op onze volgende slaapplaats. De naam van het hotel was simpelweg verkeerd. Op onze papieren stond de eigenaar van de keten, niet van het gebouw zelf.

En zo kwam er een einde aan een lange, vermoeiende dag.

Geschreven door Natacha.reist