Dag 7 = Gruta das Torres & Whale watching

De wind stond nog steeds stevig in zijn schoenen. Maar desondanks konden we voor de eerste keer buiten ontbijten. Het was terug een vroege ochtend, aangezien we door het weer genoodzaakt waren om twee activiteiten in één dag te proppen.

De eerste halte was Gruta das Torres. De vulkaan op Pico is de grootste trekpleister op het eiland, naast de grote biodiversiteit in de oceaan. Wij gingen een ondergrondse lavatunnel bezoeken. De excursie duurde maar een halfuurtje doordat de tunnel maar 500 m (van de 5 km) begaanbaar is. De rest is gereserveerd voor avontuurlijke wetenschappers. Het was erg indrukwekkend om over de verschillende types lavavloeren te leren. De gladde vloer was net als een spiegel en spekglad door de hoge vochtigheid in de tunnel. Het andere type had meer weg van een afgebrokkelde verzameling rotsen. Hoe de lava er uiteindelijk zal uitzien eenmaal het gestold is hangt allemaal af van de snelheid waarmee het door de tunnel raast. Zo wordt de trage lava een verzameling stenen terwijl zijn snellere variant veel vlakker is. Het was indrukwekkend om te zien hoeveel kracht lava werkelijk heeft. Op de meeste plaatsen kon je zeer gemakkelijk rechtop staan en was het breed genoeg om een tram te laten passeren. Naast de vele schimmelvormen, die goud oplichtten in het licht van de zaklampen, merkten we ook op dat er geen echo aanwezig was. Blijkbaar zuigen de stenen al het water en geluid op. We waren toch blij toen we terug daglicht zagen. Want zonder de lichten kon je echt geen hand voor ogen zien.

Na het middageten hielden we nog even halt bij een nabijgelegen meer, Lagoa do Capitão. We wilden dolgraag enkele foto's nemen van de vulkaan, maar opnieuw waren de irritante wolken ons te vlug af. Maar met de sterke wind en heel wat geduld konden we hem toch eens in zijn volle glorie bewonderen. Het was snel genieten geblazen want vijf minuten later was de piek wederom verborgen.

Onze tweede excursie brak aan: de whale watching!
Net zoals bij het bedrijfje in Ponta Delgada werden we eerst met onze neus op de feiten gedrukt: de oceanen zijn sterk vervuild en de biodiversiteit keldert door overbevissing en vervuiling. Het is mooi om te zien hoe deze pioniers (want in de Azoren is whale watching nog geen booming business zoals in de States of Canada) alles in het werk stellen om hun bezoekers te onderwijzen en te tonen hoe iedereen door kleine aanpassingen een wereld van verschil kan maken. Ze doneren ook een deel van hun opbrengst naar een project dat bomen op het eiland plant. De charismatische eigenaar bracht het verhaal goed aan de man door zijn droge humor af te wisselen met harde feiten.

Na de briefing speelde hij ook open kaart met de mensen die geboekt hadden (chapeau!): het weer was verre van ideaal. Het zicht was beperkt en door de wind stond de zee erg heftig. Hij besloot om iedereen de keus te geven: ofwel herboeken, annuleren of op eigen risico meegaan. Een mooi initiatief, maar herboeken was voor ons geen optie daar dit onze laatste dag was op Pico. Het was meegaan of aflassen. De meeste mensen konden een nieuwe datum prikken, sommigen vroegen hun geld terug. Wij gingen mee. We hadden in Canada al dergelijke omstandigheden getrotseerd en de helft van onze dag hadden we letterlijk gewacht tot we ons konden inchecken op de briefing. We gingen niet nog eens een excursie op een ander eiland boeken en opnieuw onze planning aanpassen.

Er gingen twee bootjes met acht mensen in. Daar de spotters op het eiland niks konden zien moest iedereen goed uit zijn doppen kijken. Wij wisten al waar we op moesten letten: de vogels. Telkens er een grote groep vogels rond een plek in het water cirkelt wijst dat altijd op de aanwezigheid van een school vissen. En waar de prooi zit, zit meestal ook een roofdier.

De zee was heftig. We waren de eersten in de rij. Ironisch genoeg kreeg Natacha al het water op haar van de hoge golven terwijl Steven doodleuk en kurkdroog naast haar zat. Hij trok opeens de aandacht van de schipper en wees naar links. Er was een groep vogels aan het rondcirkelen en hij had een blow gezien. Toen we naderden werd zijn gelijk met groot enthousiasme bewezen: dolfijnen! Na enkele ogenblikken was het duidelijk: het waren er honderden. Misschien zelfs een superpod, zoals we ze vorig jaar in Canada hadden gezien. Overal om ons heen kwamen ze boven. Door het helderblauwe water kon je ze soms onder de boot zien zwemmen of in de golven. De dieren moesten knokken, maar ze hielden ervan. Ze sprongen soms met tientallen tegelijk. Horizontale sprongen, meters uit het water. Verticale sprongen waar je hun prachtige buik zag. Ze sloegen met hun staart in het water, maakten soms salto's tijdens een sprong. Het was ongelofelijk. Doordat onze boot de golven brak zaten er altijd dieren rond ons. Soms voelde je de spetters van hun blows. We mochten van de schipper vrij over de zodiac lopen. Natacha ging helemaal in de neus gaan liggen en kon sommige dolfijnen in de ogen kijken voordat ze sprongen of kwamen ademhalen.

De tijd stond stil. We waren omsingeld door de mooiste dieren ter wereld op een donkere dag met torenhoge golven. Niemand gaf een kick en niemand wist hoe lang we ze daadwerkelijk hebben kunnen zien.

Terwijl de dolfijnen bleven springen en spelen spotte iemand opeens een schildpad. Het bedrijf waarmee we op zee zaten is de enige in de Azoren die een samenwerking heeft met de universiteit van Florida. Dit hield in dat ze elke schildpad moesten uit het water hijsen, de tag noteren of een nieuwe aanbrengen en ze terug in het water zetten. Na de zomer migreren de schildpadden naar Florida. Geen leuk gezicht, we waren vooral blij dat de jonge knaap terug het water in mocht.
We lieten de superpod van dolfijnen achter ons en zagen een tijdje later een kleinere familie van dolfijnen. Deze waren een andere soort dan de eerste en bestonden uit één kleur (de eerste hadden er vier).

Toen we tot tweemaal toe de hydrofoon te water lieten om te controleren of er potvissen in de buurt waren kregen we opeens een oproep van de tweede zodiac: niet ver van onze locatie had hij misschien walvissen gezien (een andere soort dan de potvis). Maar na minutenlang tevergeefs de horizon te zitten afspeuren gaven we de hoop op en trokken we verder. Overal rond ons heen zagen we de Portugese Man o' War's drijven. Dit zijn kwal-achtigen die allerhande kleuren kunnen hebben. Ze kunnen niet zwemmen en drijven voortdurend met hun rug, die een gas bevat, op het wateroppervlak. Hun tentakels kunnen tot 30 m lang worden! Dit zijn delicatessen voor de waterschildpadden, maar voor ons zijn ze gevaarlijk.

We vonden nog een groep dolfijnen. Het waren Risso dolfijnen! Deze dieren veranderen van kleur gedurende hun levensloop. Ze worden als grijze dolfijnen geboren en zijn volledig wit eenmaal ze volwassen zijn. Ze lijken enorm goed op beluga walvissen door hun kleur en snuit (die in tegenstelling tot de andere soorten die we hebben gezien geen puntneus is), maar zijn herkenbaar door hun rugvinnen (die beluga's niet hebben). De Risso's zijn enorm territoriaal en driftige pestkopjes. Ze leven van inktvissen, net zoals de potvis, en staan ervoor gekend om haaien, potvissen en vele andere dieren in groep aan te vallen als ze in hun vaarwater komen. Doordat ze niet alleen andere roofdieren verjagen maar ook met elkaar vechten, staan ze vol van littekens. De diepste littekens zijn wit. Dus heeft elk exemplaar een unieke verzameling witte strepen op hun lijf staan. Spijtig genoeg waren ze zeer moeilijk vast te leggen op foto doordat ze surften in de golven en net lang genoeg bovenkwamen voor een ademteug te nemen.

Toen de Risso's verdwenen waren aan de horizon keerden we terug naar de haven. Het was een risico, we hebben wat afgezien. Maar we hebben drie verschillende dolfijnsoorten gezien en een schildpad. Het was de moeite waard!

We aten ons avondmaal in het restaurant van de whale watching en trokken toen tevreden terug naar ons hotel.

Geschreven door Natacha.reist